Tarihin en kolay Avrupa Şampiyonası, diyordu Hamburg’un Hollandalı teknik direktörü Jol. Sebebini de şöyle açıklıyordu : “ Çünkü iki evsahibi de asla final oynayamayacak!” Avusturya ve İsviçre için genel kanı elbette böyleydi de, şu grup maçlarında “eski davalımız”la yine bir hayat memat meselesi haline getirdiğimiz bir maçı oynuyorduk.
İsviçre-Türkiye santrada puansız iki takım olarak buluştular. Kimsenin ötekinin gözyaşına bakacak hali yoktu. Kampta akşama kadar süren kararsızlık maratonundan sonra nihayet doğru bir onbir seçimiyle stada gelmişti Fatih Terim. Emre’den boşalan oyun liderliğine Tümer’i atamış, Arda ve Gökdeniz gibi ayaklarında top tutabilen iki hücum oyuncusuyla başlama kararı almıştı. Ne var ki Basel’de kıskanılacak kadar bereketli bir yağmur iniyordu sahaya. Ortalık göl olmuştu.
Gökdeniz, Tümer ve zaman zaman da Aurelio bu gölde bırakın top tutmayı, yaratıcı pas atmayı, pozisyon hazırlamayı, ayakta durmakta zorlanıyorlardı. Emre takviyeli (!) savunma da ancak yarım saat dayanabilmişti. Sonra inanılmaz bir gaflet anında kendi evladımız Hakan Yakın’la vurulduk. Terim’in ikinci yarıda yaptığı değişiklikler orta alanda olmayan direnci kazandırdı takıma. Tümer ve Gökdeniz’in yerini alan Mehmet Topal ve Semih, resmen “çift etkili kişilik aşısı” oldular. Semih’in gerçek bir santrfor olarak hücumda rakibi tehdit eden, takıma güven veren etkin oyunu Türkiye’yi ayağa kaldırdı.
Semih’in kafası oyunda denkliği fazla bekletmeden gerçekleştirdi. Hiç sıkıntıya düşmeden, coşkuyla oynamaya başlayan Milli Takım, Tuncay, Arda ve Nihat’la daha da güven veriyor, İsviçre’yi her geçen dakika paniğe uğratıyordu. Servet’in her an oyundan çıkabilme olasılığına rağmen riske girdi Terim. Nihat’la Kazım’ı değiştirdi. Sonra hayat boyu seyrettiğim en güzel kontratak golü geldi. Kazım’ın taşıdığı top ve Arda’nın şeytan zekasıyla yaptığı o muhteşem vuruş!
Yeniden hayata dönüş.
Yaşayın çocuklar!
Arada bizi de korkuttunuz tabii.
Şimdi Çek maçını da kazanın, hep beraber eğlenelim!