Önce bir durum tespidi yapalım: Beşiktaş’ın hemen her maçında “olmayacak” bireysel hatalara tanık oluyoruz. O güzelim Liverpool maçında Ramon Motta Ibe’ye gereksiz bir müdahalede bulundu, penaltıdan Balotelli golü geldi. Dün de Eskişehirspor karşısında Mori’nin dar açıdan öylesine şutladığı topu kaleci Cenk “olmayacak” biçimde koltuk altından yumurtlayıverdi... Çizgi üzerindeki meşin yuvarlağı taa gerilerden gelen Kaan ağlara yapıştırdı. Yani, demem o ki “bireysel hatalar” her maçta ELDE BİR!
Bitmedi... Hemen her maçta en güvenilir hakemlerin, en acayip kararlarına tanık oluyoruz... Dün de Ali Palabıyık gibi FİFA kokartlı prensimiz, kale çizgisi üzerinde Olcay’ın şutladığı topu vücuduna yapışık sağ kolu ve göğsüyle/omuzuyla kesen Kamil Ahmet Çörekçi’nin hareketine “devam” dedi. Evet, kol vücuda yapışık ama, orada bir hamle var. Hakeme göre değil, bana göre penaltı! ETTİ İKİ!
Bir takım, hemen her maçta böyle “kader bağları”nı çözmeye çalışıyor, kendi evinde oynamayı hayal ediyor ve liderlik mücadelesi yapıyorsa, saygı duyulur!
Saygının ötesinde eleştiri borcumuz da var... Tamam takım yorgun, dinlenmesi gerekenler var... Ama el insaf! İki beki çıkarıp Atiba ve Gökhan’ı oyuna alıyor Bilic. Madem oynatacaktın, o adamları baştan oynatsan belki de bunlar gelmezdi başına... Dahası, Veli - Tolgay değişikliğini de 68’de yapıyor. Ya Atiba-Veli ile başlayacaktı, ya da Veli -Tolgay’la gelecekti santraya. Oğuzhan’la Veli olmadı. 18lik kadroda Atınç yoksa Necip’in stoper nöbetini anlayabilirim de alternatif tüketen hamleleri anlamam, benim açımdan kolay değil (Kabul, anlayışsız biri de olabilirim.) Peki, Demba Ba’nın sakatlığı yüzünden son anda dışarıda kaldığı maçta forma giyen ve daha ilk darbede oyundan düşen Mustafa Pektemek’in 90 dakika sahada ne yaptığını anlayan var mı?
Elbette bu oyunun Eskişehirspor tarafı da var. O takım da mücadelesiyle, becerisiyle saygıyı hak ediyor. Hele Kamil Ahmet’in golle sonuçlanan hamlesini pek beğendim. Ne sağbekler sattı Eskişehirspor... Yine de üretmeye devam ediyor, bravo! Elbette onlar bir kişi değildi. Derli toplu, dağılmayan-çözülmeyen bir “takım”lar. O zaman Bilic’in alamadığı alkışı Skibbe’ye sunalım. Artık susalım!