Atatürk Olimpiyat Stadı’nın “geçici” ev sahibi yorgun... Hem UEFA Avrupa Ligi’nde “nafile” gayretlerle elde ettiği Tromsö galibiyetiyle gruplara kal(ama)ma başarısı, hem de aynı kadroyla iki gün aradan sonra Gaziantepspor’la oynama zorunluluğu...
Futbolcuların, teknik direktörün ve yöneticilerin yaşadığı üzüntü ve hayal kırıklığının üzerine fiziksel yorgunluklar binince düşük tempolu, durgun bir maç seyrettik. Gaziantepspor da sezona güçlenmeden, kadroyu yeterince yenilemeden-derinleştirmeden giren bir ekip... O nedenle içeride dışarıda kişilikli başa baş oynama kültürünü kaybetmiş. Böyle bir durgunluk hali, bazen her iki takımı da olumsuz etkiler. Maç başlar, dakikalar geçer, bir de bakarsınız ki bitmiş!
Baştan itibaren böyle bir beklenti içindeydik. Ancak umduğumuzun ötesinde Almeida dublesiyle bitti maç... Onca gol fırsatını ağırlığı ve zamanlama yanlışları yüzünden kaçıran, ikili-üçlü organizasyonlarla Fernandes ve arkadaşlarının taşıyıp getirdiği toplara yetişemeyen, uyanamayan Hugo Almeida, ilk golü Atiba Hutchinson’ın sol kanatta rakipten biraz da faul kokan hamle ile kaptığı toptan attı. Buradaki güzellik, Kanadalı’nın meşin yuvarlağı Fernandes’e verdikten sonra ceza alanına girmesi ve pozisyon rolünü sürdürmesiydi. Ancak böyle bir derinlikle nihayet Almeida atabildi golünü. Ayaklarına sağlık! İkinci gol, Binya’nın Fernandes’e müdahalesiyle Palabıyık’ın verdiği penaltıdan. Doğrusu, içeride-dışarıda ikileminden, doğru yanlış tartışmasından kendini kurtaramayan bir karar bu. Hakeme saygı göstereceğiz, çaresiz.
Skorun ötesinde Bilic’in oyuncu kadrosunu biraz değiştirmesini beklerdim ben... Örneğin Necip’i, Mustafa Pektemek’i ve Muhammed’i daha erken sokabilirdi oyuna. Hiç değilse Almeida’yı ikinci yarı başında kenara alsaydı, 68’deki sakatlığı yaşanmayacaktı. Elbette hiçbirimiz kahin değiliz... Bilic’i de bu yüzden eleştirecek değilim. Beşiktaş yıllar sonra üçte üç yaparak 9 puana ulaştı.
...Ve biliyorsunuz:
Futbolda kazanan daima haklıdır!