Yenilmek, 3 puanı kaybetmek sportif bir sonuçtur, olabilir. Ama dünkü yenilginin sportif açıklaması yok.
Çözülmüş, dağılmış ezilmiş bir takımdan söz ediyoruz. Kimliğini kaybetmiş bir takımdan.
Türk Milli Takımı’ndan.
Bu oyuncular bizim, hepsini tanıyoruz ve seviyoruz.
Ama bu takım bizim takımımız mı ? Bilemiyoruz...
Volkan’dan Gökhan’a, Emre’den Nuri’ye, Halil’den Tuncay’a, Özer’den Hamit’e hepsi de kendi normallerinin altında oynadılar.
Maç zaman zaman kedi fare oyununa döndü. Arada bir iki cılız hamle, sonu gelmedi.
Top yine Almanlar’da, hep Almanlar’da!
Sanki Almanya kendi kendine oynuyor, adeta antrenman yapıyordu.
Hiddink’in sihirli elini bekledik günlerdir. Arda’nın yokluğunda ortaya koyacağı B planını merak ettik.
Maç başladığında gördük ki, kendi içine büzülüp bükülen, sol kanatta Sabri ve Hamit’le sağ ayaklılardan kurulu beklenmedik bir organizasyonu deneyen şaşkın bir on birimiz var.
Aurelio’nun sakatlanıp çıkmasından sonra orta alanda Nuri ve Emre iyice savunmaya yapıştı.
Topu kazanacak, oyun kuracak, rakip yarı alana taşıyacak kimse kalmadı.
Topla buluşan hemen her oyuncumuz ikili mücadeleyi kaybedip oyundan düştü. Leblebi gibi goller yedik.
Berlin Olimpiyat Stadı’na büyük bir sevgi ve heyecan yumağı olarak gelen onbinlerce gurbetçimiz adına üzülüyoruz. Onların yüreklerine su serpmek yerine
tuz bastık. Canlarını acıttık, hayallerini çaldık.
Onlara gurur duyacakları bir sonuç armağan etmek şöyle dursun, futbolsuz, hamlesiz, isyansız ve iddiasız teslimiyetçi bir oyunla mahcubiyeti miras bıraktık. Dün gece maç başlarken iki takım grupta liderlik mücadelesi yapıyordu.
Maç bittiğinde grup ikinciliğimiz bile tartışmalı hale geldi.
Sahi, ikinci olabilir miyiz?
Bu futbolla mı?
Bu hocayla mı?
Bu kadroyla mı?
İnşallah ikinci oluruz. Alerji değil, sinerji yaratırız, inşallah.