Cape Town’da iki aşırılık futbolun keyfini kaçırıyor : Vuvuzela’nın tekdüze yüz desibellik gürültüsü ve durmadan yağan yağmur.
Güney Afrika’ya “Dünya Şampiyonu” unvanıyla gelen Lippi’nin İtalya’sı ile Gerardo Martini’nin Paraguay’ı farklı iki kültürü de temsil ediyor aslında.
İtalyanlar, tatlı hayat “dolce vita” maceralarıyla şöhret yapan Silviıo Berlusconi’yi iktidara getirmişler. Paraguay’da ise yıkılan diktatörlük rejimine karşı sürgünlerde çile çeken eski bir Katolik piskoposu Fernando Lugo halkın oylarıyla devlet başkanı seçilmiş...İkisi de Katolik, ikisi de laik devlet adamları.
Kuşkusuz dün geceki maçı onlar da büyük heyecanla izlediler... Kimbilir, zaman zaman Tanrı’ya yakarıp dua da etmişlerdir. Hakçası, iki takımın da öyle sıkışık anları oldu ki, beraberlik için dua etmek zorunda kaldılar.
Lippi, veda turnuvasına gelirken Camoranesi, Zambrotta gibi emektarlara kıyamıyor ama, Del Piero’yu ihmal ediyor. Savunmada haklı bir stil ve şöhret sahibi olan İtalyanlar, yaratıcı oyun ve hücum etkinliği konusunda anlaşılan o ki yerlerinde saymışlar. Gilardino ve sonradan oyuna giren Di Natale hiç etkili değildi. Yenilerden Pepe oldukça gayretli ve yıpratıcı bir hücum oyuncusu ama asla bir skorer değil.
İtalya, ilk yarıyı golsüzlüğe bağlamaya çalışırken, Paraguay’ın bir duran top organizasyonuna teslim oldu. Alcaraz’ın uzak köşeye kararlı ve isabetli kafa vuruşu, tecrübeli sakat kaleci Buffon’u avlamaya yetti. Bu geriye düşme halinde Pirlo’nun sakatlığının ve kenarda kalmasının da kuşkusuz önemli rolü olduğunu sanıyorum.
İtalyanlar, yedikleri golden sonra topa daha çok sahip olup baskılı oyunu yoğunlaştırdılar. De Rossi’nin orta alandan koparak Paraguay’a attığı beraberlik golü kaleci Villar’ın hediyesi oldu. Patrick Chilavert gibi dünyaca ün yapmış bir kalecinin ülkesinde böyle bir hata golü yenmemeliydi ama, oluyor işte!
F Grubu’ndaki bu beraberlik kuşkusuz Slovakya’nın da iştahını artırmıştır. Kimbilir, bakarsınız Yeni Zelanda da olmayacak bir sürpriz yapabilir. Ucu açık bir grup mücadelesi bizi bekliyor.