Kulakları çınlasın, Haşmet Babaoğlu, Beşiktaş’ın 2003’deki “Yüzüncü Yıl Şampiyonluğu”nu yorumlarken, orta alanın tam da ortasındaki ikiliyi kastederek “Giunti ve Tayfur’u teslim almadan Beşiktaş’ı kimse yenemez” demişti.
Dünkü maçı izlerken o sözleri anımsadım... Giunti ve Tayfur gerçekten oyunun merkezinde rakibe de kendi takımlarına da hükmeden merkez oyuncularıydı. O çağrışımla Atiba ve Veli’ye baktım. Maaşallah, gösterişsiz “emek yoğun” oyunlarıyla Beşiktaş’ı rahatlatan, kazandıkları toplarla Beşiktaş ataklarını yeniden başlatan adamlardı. Akhisarspor o ikili iş başındayken kendi oyununu oynayamıyordu. Bilal Kısa o nedenle kale ağzında bekleyen golcüsü Gekas’ı besleyemiyor, topu taşıyamıyor, uzaktan şutlarla şansını deniyordu... Cenk Tosun’un Olcay Şahan’ın topu Bilal’den sökerek yaptığı asistle attığı kafa golü takımı rahatlatmıştı. Sonra sakatlıktan henüz dönen Veli “tedbiren” kulübeye dönüp yerini Oğuzhan’a bırakırken (Dk.64), evet, Beşiktaş’ın ofansif gücü arttı, gol şansı yükseldi, pozisyonu çoğaldı ama, aynı zamanda oyunun merkezi de içeri (kendi savunmasına doğru) çöktü...
Beşiktaş’ın, oyunun başından beri zaman zaman harika paslaşmalarla bir tür tiki taka’ya döndürdüğü güzel oyunda tribündekiler, keyif ve coşkuyla futbol izlerken, bu gerçeği gözden kaçırdılar. Jose Sosa’nın sağıyla attığı frikik golü muhteşemdi, sol ayaklı frikikçi Sergen Yalçın’a bir selam gibi algıladım Arjantinli’nin golünü...
Sonra Veli’nin boşalttığı merkezden Bilal Kısa yaklaştı Beşiktaş ceza alanına... Soluyla ustaca, harika bir gol atıp topu çatala taktı...
Son onbeş dakika, Beşiktaş’ın sezon başından beri oyunu ve skoru tutamama sıkıntılarını akla getirdi ama, hayır!
Slaven Bilic, Akhisarspor’a karşı en değerli mücevherlerini takmadan baloya katılan zengin ev sahibi gibiydi. Baktı ki Akhisar umutla saldırıyor, Gökhan, Oğuzhan’dan sonra Demba Ba’yı da sürdü oyuna. En kıymetli takılarıyla arz-ı endam etti. Gökhan Töre’nin 94’deki golü, son sözü Lider’e söyletti. Hem alkış, hem tebrik...
İyi bir maç izledik.