İnsan üzülüyor. Futbolcusuna, antrenörüne, milli takımımıza... Galip geldiği bir maçtan sonra övgüler yazmak istiyor. Ama nasıl yazacağız. Andorra, kötüydü, iyiydi, garson futbolcuları vardı, bunları geçmek lazım. Milli takımımızın havası, heyecanı, gazı bitmiş bunu da geçelim. Sadece tabelaya bakalım. Galip gelip üç puanı alıyorsak, kimseyi eleştirmeyelim. Çünkü eleştirirsek hem kendi sinirlerimiz bozulacak, hem de insanların sinirini bozacağız.
Bu futbolla Macaristan’ı yener miyiz? Brezilya’ya gider miyiz? Bu soruları sormak için erken. Ama insan rahatsız oluyor. Galatasaray, Şampiyonlar Ligi’nde çeyrek final oynayacak. Fenerbahçe ise Avrupa Ligi’nde aynı başarıyı yakaladı. Bu kadar başarılı takımımız varken, milli takımımızı seyredince rahatsız oluyoruz.
Kadro kötü değil. Ama bir şeyler eksik. Abdullah hoca, yağı mı, tuzu mu, bir malzemeyi eksik koyuyor. Macaristan’la salı maçımız var. Bizim için tamam mı, devam mı karşılaşması. Gene yandık. Ölüp ölüp dirileceğiz. ‘Kendi sahamızda Macaristan’ı rahat rahat yeneriz’ diyebilir miyiz. Mümkün değil.
Her neyse. Andorra karşısında üç puanı aldık ya. Futbolu boşverin, galibiyetin tadını çıkaralım. Beni esas üzen konu ise Türk insanı milli duygularını kaybediyor. Andorra ile maçımız olduğundan çok kişinin haberi bile yok. Sokakta yürüyorum, eskiden milli maçın olduğu günler balkonlara Türk bayrağı asıyorlardı. Şimdi ise beni kızdırmak için insanlar Andorra diye bağırıyorlar.
Abdullah Avcı’nın, ay-yıldızlı formayı insanlarla daha çok bütünleştirmesi lazım. Medyayla daha çok buluşması gerekiyor. Selçuk, Burak, Gökhan hepsinin ağzından milli forma ile ilgili bir şeyler duymak istiyor insanlar. Hocanın bunu yapması lazım. Andorra maçı öncesi kamp yapmak için takımı Barcelona’ya götürmek, futbolculara hiçbir katkı sağlamamış.
Sonuçta dün gece üç puanı aldık. Bundan sonraki maçlarımızın hepsini kazanmak zorundayız. Bir beraberlik bile Brezilya hayalimizi bitirir.