Yıllardır dillerdeydi; ‘Fenerbahçe ile Galatasaray finalde karşılaşırsa neler olur neler?’ cümlesi... İşte o an geldi.
Fenerbahçe Ülker zaten işini çok erken bitirip, beklemeye başlamıştı; Galatasaray da 21 yıllık hasretini dindirdi.
21 yıllık hasretti belki de hem Galatasaraylı oyuncuları, hem de taraftarları bu denli motive eden. Abdi İpekçi’nin tamamına yakını dolmuştu, seyirci şampiyonluk şarkılarıyla coştu.
Bütün sezon mükemmel mücadele eden ve herkes tarafından takdir edilen Banvit’e yöneltilen övgülerin büyük bir kısmı, gencecik kadro ile bu noktalara gelmeleriydi ama işte o gençlerin birçoğu böylesine bir atmosferde hiç oynamamıştı. Galatasaray da bir önceki maç gibi, inanılmaz bir yüzde ile oyuna girince, yine ilk çeyrekte maçı bitirdi. Yüzde 100 isabetle oynayan Johnson’ın yanı sıra Ermal ve Shumpert’ın da katkısıyla Galatasaray, devre sonunda farkı 34 sayıya yükseltti.
Sorun nasıl çözülecek?
Dün tanınmayacak kadar kötü oynasalar ve maçı çok erken bıraksalar da, Banvit’i gönülden kutluyorum. Basketbolumuzun ‘ütopya’sı olan Banvit markasının, gelecek sezon tecrübe kazanmış şekilde çok daha iyisini yapacağına inanıyorum.
Takdirleri fazlasıyla hak eden Galatasaray ise, ‘temel atma’ niyetiyle başladığı ilk sezonda finale kadar gelmeyi başardı. Oktay Mahmuti’nin bir önceki maçta yaptığı Göksenin yeni sürprizlerin olabileceğinin ispatı. Ancak Rancik’in sakatlığında bazen Ermal-Andriç ikilisini, bazen de 4 kısalı sistemi deneyen Mahmuti’nin 34 sayılık farka rağmen istediğini aldığını sanmıyorum. Şimdiki soru, başarılı çalıştırıcının, bu sorunu nasıl çözeceği!