Fenerbahçe gibi Avrupa’nın en iyi takımlarından bir tanesi olduğunu kısa süre önce Final Four’da ispatlamış takıma karşı bir önceki maçta bozguna uğramışsın. Seride 3-1 geridesin ve kaybetmen rakibin şampiyonluğu anlamına geliyor. İlk yarıda potanda 18-0’lık seri görüyorsun, 17 farkla geriye düşüyorsun... Bu bölümde ribauntlarda ezilmişsin, bütün sayıları boyalı alanından yemişsin. Buraya kadar maçtaki handikaplardı. Bir de şampiyon olsa bile çok büyük olasılıkla görevine devam edemeyen bir antrenörün yönetimindesin. Yani dağılmaya çok müsaitsin.
Ama dağılmadı Efes, büyük iş başardı. Coach Ahmet Çakı başta olmak üzere, bu kadar kötü şartlar altında beyaz bayrağı çekmeyen herkesi kutlamalı. İlk çeyrekte 6 top kaybı yapan takımın maçı 12 kayıpla bitirmesi, rakibe ilk çeyrekte 7 hücum ribauntu verilmişken, bu sayının maç sonu 15’te tutulması, Heurtel’in hücum performansına 2. devre Granger’ın da eşlik etmesi, lacivert-beyazlılar’ın bu seriye tutunmasının tek şartı olan ‘savunma’yı hatırlayarak, rakibin eşleşme sıkıntısı yaratabilecek düzenlerinde hep karşı bir hamlenin gelmesi, maçı Efes’e kazandıran etkenlerdi.
Fenerbahçe ise Udoh’un önemini bir kez daha anladı. Dev oyuncu 8 sayı, 6 ribaunt ile başladığı ilk çeyreğin ardından faulleri çok erken 3’leyince boyalı alan savunması bir anda yere çakıldı. Vesely ribauntları topladı ama Udoh’un yardımları, Heurtel ile Granger’ın potaya gidişlerinde çok arandı. Kısaları da kötü günündeydi Fenerbahçe’nin. Bogdanovic, bir önceki maçtaki performansını mumla aratırken, Dixon maç sonunda açıldı! Melih ile Sloukas da potaya bakamayınca, Obradovic’in eli kolu bağlandı. Neredeyse NBA takımı kadar maç yapan Fenerbahçe, sahasında seyircisi ile yorgunluğu belki unutuyordu ama Abdi İpekçi’deki taraftarı takımlarına destek yerine birbirleriyle mücadeleye girişince çok çok zorlandı. 6 sayı yediği ilk çeyreğin ardından 3 periyotta da 20 sayı üzerinde yemesi Fenerbahçe gibi bir takım için oldukça şaşırtıcı.
