Fenerbahçe Ülker’in son yıllardaki en kötü özelliğiydi, büyük maç kazanamaması. TAU, Barcelona, Siena gibi ekiplerle oynanan karşılaşmalar kâbustan öte bir anlam taşımazdı.
Ancak bu sezon başında öyle akıllı işler yapıldı, öyle güzel adımlar atıldı ki, geçtiğimiz sezon 34 sayı fark yediğimiz Barcelona deplasmanına giderken bile içimizde bir umut vardı.
Evet, çok zor olduğunu biliyorduk son Avrupa Şampiyonu’nu sahasında devirmenin, daha bir ay önce Los Angeles Lakers’ı bile bu salondan başı önde gönderen takımı İspanya’da yenebilmenin... Ama son ana kadar mücadele edeceğimizi biliyorduk, son 3 sezon olduğu gibi ilk periyotta pes etmeyeceğimize, son saniyeye kadar direneceğimize de emindik.
Oyuncularımız da aynı düşüncelerle sahaya çıkmış olmalı ki, daha ilk dakikalarda rakibe mesajı verdik. Savunmada öyle sert duruyor, öyle akıllı işler yapıyorduk ki, Barça’yı ilk periyotta 13 sayıda tutmayı bildik. Ömer Onan, Kinsey ve Tomas’ın rakip kısalara göz açtırmaması, Vidmar’ın boyalı alanda adeta duvar gibi durması, Mirsad’ın kenardan gelip ribaunt sıkıntısına ilaç olması. İşte maçı bize bu ayrıntılar kazandırdı. Ukic ile Greer’in de takımı mükemmel yönetmelerini, gerektiğinde sahne alıp attıkları öldürücü basketleri de unutmamalı.
Ama en önemlisi neydi biliyor musunuz? Bu takım ikinci yarıda maça çok hızlı giren rakibinin adı Barcelona olsa da, asla geri adım atmadı. Düşünün son çeyreğe 4 sayı geride girmek üzeresiniz, maçın en soğuk adamı Preldziç kalktı, büyük bir özgüvenle rakip potaya üçlüğü yolladı, herkes yeniden umutlandı. O umut son periyoda taşındı, Ömer rakibin geri dönüşünü sağlayan Lakovic’e, 2010 Dünya Şampiyonası’ndaki (Türkiye-Slovenya maçı) muameleyi yaptı, Tomas, Mickael ile göğüs göğüse çarpıştı ve Barcelona’da bir destan yazıldı. İşte sahaya inanarak çıkmanın farkı!
Şimdi rakip Siena. Sinan Erdem Spor Salonu tıklım tıklım dolmalı. Çünkü bu çocuklar sonuna kadar inanmış. Taraftar yıllardır bunu istemiyor muydu, şimdi onlar da görevini yapmalı...