‘Hekimoğlu’nda Ateş ile Orhan’ın muhabbetlerinin kendine has bir havası var. Yıllar geçer, arkadaşlıklar sürer ve o dostlukların kendi cümleleri ve kendi konuları vardır. Sihirli sözcükler tekrarlanır her defasında... Yaşanmışlıklar artar, çocuk, eş, iş ve başka şehirler... Ne olursa olsun, yine bir araya geldiklerinde kendi dünyalarına giderler. Kimse bilmez oraları... Tahta bir kapısı vardır bahçenin ve kilidi biraz paslıdır. Açarsın, o ağaçlar hep oradadır, gökyüzüne perde çeker, saklı olanın korunması gibi... Böyledir arkadaşlıklar ve ben bu iki karakteri izlerken, bu hisse kapılıyorum. Meşhur Aslı’sı var Orhan’ın eşi, akşamları eve gitmiyor Orhan.
Dizinin devamında bu durum tekrarlandı. Son bölümde yine konusu açıldı;
“Ya bizim Aslı’yla aramız bozuk. Düzelteceğiz, ben karımı seviyorum.”
Aslı ile tanışacak mıyız?
“Biliyorum” dedi Hekimoğlu; “Onu da biliyorum. İlk karını da sevmiştin. İkinci karını da çok seviyordun. Aslı’yı da çok seviyorsun. Sen hatta hayatına giren nasıl olduysa evlenmediğin, bütün kadınları da çok seviyorsun. Senin patolojin bu, sevmek.” Orhan, “Ne var bunda, ne güzel” diyor. Ateş’inki bir tespit... “Mutluluğu nihayet buldum” dediğimiz tekerrür eden ilişkilerimiz olmadı mı? İlişkiler zordur. Her iki tarafın çuvaldızı kendine batırması acı verir. “Mutluluğu nihayet buldum”, biraz da işte bu iğneden korkmanın kaçış yoludur. “Bitti artık” dediğin anlar olmaz mı? Bizim Bulutsuzluk Özlemi’nin bir şarkısı vardır ‘Özgürlük Emek İster’... Sevmek soyut, bir bakış, ‘aşık oldum’ gibi anlık parlayan bir şey değildir. Sevmek, emek ister. Hayatın imtihanlarından geçmektir. Böyle cümlelerin yer aldığı onlarca kitap var değil mi? Hayatı çözmek üzerine... Ben bu iddiada değilim. Sadece hissettiklerimi yazdım. Yaşıyorsak ve kendimize soruyorsak, söyleyecek iki çift lafımız da vardır mutlaka. Tüm bunları yazarken, birgün Aslı Hanım’la tanışmak istediğimizi söyleyelim. Hep Orhan’ın tarafından izliyoruz. Bir de Aslı Hanım anlatsa neler olup bittiğini...
