O KEBABI UNUTAMADIM
Aradan bir ay geçmesine rağmen Adana’daki Adil Usta’da yediğim kebabın kokusu ve damağımda bıraktığı lezzeti unutamadım. Değil 5 yıldız, gökteki bütün yıldızları hak ediyor
Bir okuyucum Adana’da olacağımı duyunca burayı önerdi ve ekledi: “Ama sanayide olanını dene.” Otelden biraz burun kıvıran oldu. “Orası varoş bölgesi falan ama kebabı hakikaten güzeldir” dediler. “Vallahi gerçek Adana’ysa değil varoşlara, savaş bölgesi olsa giderim” dedim. Ayrıca yalnız değilim ki. Sekiz kişilik grup.
Mezeler kötü değil ama vasat
Lokanta, iki katlı. Üst kata çıktık. Bize gösterdikleri odada çok sigara dumanı vardı. Diğer odaya geçtik. Yemek yerken TV’den nefret ettiğim için arkamı döndüm. Masa hemen mezelerle donandı. Mezelerin çok üzerinde durmak istemiyorum. Kötü değiller ama vasatlar.
Humus fena değil. Bütün nohuttan. Tahinli, maydanozlu ve marullu bir salata var. O da iyi rakı mezesi. Diğerleri ‘olsa da olur, olmasa da’ cinsinden. Sıradan bir süzme yoğurt, lezzetsiz domatesten bir ezme, hazır mayonezden bir Rus salata, bol su yediği belli olan patlıcandan bol sarımsaklı ve yoğurtlu meze, közlenmiş denen biberden bir turşu. Bunlar tamam da neden soğana özen gösterilmiyor? İstanbul Kurtuluş’ta Adana Ocakbaşı, minik soğanları közde pişirip üzerlerine iyi nar ekşisi boca ediyor. Neden burada arpacık soğanları haşlanıp o şekilde önünüze geliyor?
Pideleri iyice. Ama içli köfteleri vasat. İçinde et yokmuş. Acısı bayağı önde ama salçası kıvamında. “Neden etsiz?” diye sordum. “Kanun böyle” falan dediler. Pek anlamadım. Ciğer fena değildi ve tazeydi ama fazla pişirmişlerdi. Bir de kaşarlı sıcak humus geldi. Beğendim desem yalan olur.
Gerçek dışı bir lezzet
Ama sonra... Sonra... Bir kebap geldi. Lafı uzatmayıp ne yaptığımı söyleyeyim. Hiç meraklı olmamama ve yapanlara kızmama rağmen cep telefonuyla fotoğrafını çektim metrelik kebabın. Ve eşime gönderirken bir not düştüm: “Transcendental bir kebap.” Yani adeta gerçek dışı ve insanı ulvi düşüncelere sürüklüyor. Japonlar en özel ve klasik lezzetlerin dışında kalan bir lezzet icin “Umami” diyorlar. İşte bence umami bu olsa gerek. Kategoriye sokmak zor. Çok zengin ve çok boyutlu bir lezzet.
Gerçek kuzudan, kuyruk yağından sakınılmamış, bıçak kıyması, içinde sadece pul ve al biber olan gerçek Adana bu. 1 metre olması bence önemli değil. O daha çok gösteriş. Ama uzunluğundan çok genişliği ve kalınlığına dikkat etmek lazım. Dışının harika pişmesine rağmen içinin sulu ve pembeyle açık kahve arası bir renk olmasına da. Bundan sonra sarımsaklısı da geldi önümüze. O da güzeldi ama bu ayarda değildi. Biraz daha inceydi ayrıca.
Gökteki bütün yıldızları hak ediyor
Ne diyeyim? Aradan bir ay geçmesine rağmen kebabın kokusu ve damağımda bıraktığı lezzeti unutamadım. Bu arada, Adil Usta’nın beni ve bizi hiç tanımadığını, tınlamadığını da ekleyeyim. Bir büyük rakı ve küçük bir kırmızı şarapla sekiz kişi için 400 TL geldi hesap. Not vermesi zor. Kebap dışı 2 veya 2.5. Kebapsa değil 5 yıldız, gökteki bütün yıldızları hak ediyor. Adil Usta’yı artık kaybolmakta olan bir geleneği taviz vermeden yaşattığı için kutlarım.
NEFiS FISTIKLI TEL KADAYIF
Adana’ya yolunuz düşerse tavsiye edeceğim bir de tatlıcı var: Tatlıcı Zeki. Reşatbeyli’de. 1983’ten beri mesleğini icra ediyormuş. Tatlıların hepsi ve minik baklavalar çok iyi. Ama ben “Özellikle fıstıklı tel kadayıf için buraya gidin” derim.
Gitmişken buraya çok yakın olan Ciğerci Mahmut’ta harika bir ciğer kebap ve yanında da gavurdağı yemeyi sakın unutmayın.