‘Babamın mirası insan sevgisi’

Geçen yıl 9 Ağustos’ta hayatını kaybeden ressam, yazar ve fotoğrafçı Fikret Otyam’ın 19 Aralık 2016’daki 90. yaş günü için bir sergi hazırlandı. Sanatçının kızları Elvan Baransel, İrep Otyam Bilgiç ve Döne Otyam’ın girişimleriyle düzenlenen sergi, ‘Bitmeyen Bir Yolculuk: Gide Gide Fikret Otyam’ın Ardından’ adını taşıyor. 3 Ocak’a dek Fulya Sanat’ta görülebilecek sergide aralarında Ara Güler, Necla Rüzgar, Nuri Bilge Ceylan, Serkan Taycan ve Volkan Aslan’ın bulunduğu 46 sanatçı fotoğraflarıyla yer alıyor. Fotoğraf tarihçisi Engin Özendes ve sanat tarihçisi Fırat Arapoğlu’nun yazılarının bulunduğu bir katalog da sergiyi belgeliyor. Sergi vesilesiyle küratör Döne Otyam’la bir söyleşi gerçekleştirdik...

Bu sergi için nereden ve nasıl yola çıktınız?

Babamı kaybedeli yaklaşık 16 ay oldu. Birinci yılına denk gelen ağustos ayında üç kız kardeş böyle bir projeyi gerçekleştirmek üzere yola çıktık. Ancak bu tarih sergi için doğru bir zamanlama değildi. 90. yaşgününde onu anmak en doğrusuydu. Bir baba sanatçıysa onu bir sergiyle anmaktan anlamlı ne olabilirdi?

Fikret Otyam’ı çok sayıda ismin olduğu bir sergiyle anmak bu anlamda size neler ifade ediyor?

Babamız artık yok, ancak ardından da yine bize çok güzel duygular yaşattı bu projeyle. Ondan çok şey öğrendik. Rahmetli annemiz ve babamızın bize en büyük öğretisi insan sevgisiydi. Bu sergiyle yine bize çok şey anlattı ve yine öğretti. Eski dostlarıyla paylaşmak, bir araya gelmek, onları tanımak... Tüm dostları/dostlarımız bize inanılmaz destek verdi. Kısa bir zamanda bu destekle başardık. Babam birleştirici biriydi ve bizi bu sergiyle bir araya getirdi. Eğer görüyorsa çok mutlu olmuştur. İnsan sevgisi düsturuydu.

Sergide yer alacak isimleri nasıl seçtiniz?

Muazzam bir ağ kurduk ve 46 sanatçıda zor durduk. Basın ve sanat camiasına uzanan kolektif bir sergi oldu bu.

‘Bize masal anlatırdı’

Fikret Otyam’ın sergiye de adını veren ‘Gide Gide’ röportaj serisi size göre bugünden bakınca ne gibi anlamlar taşıyor?

Çok küçüktüm. Babamı nadir görürdüm. Hep seyahatteydi. Ankara’dayken de gazetede nöbette olurdu. Doğu ve Güneydoğu’dan döndüğünde en güzel masallar, onun bu gezilerde yaşadıkları olurdu. En güzel şarkılar, derlediği türküler olurdu. Yayımlandığında ise bunları daha önce duymuş olmak bana mutluluk verirdi. Ablalarım daha da hâkimdi konulara. En büyük hatıra, arşivim. Onun röportaj serileri ve fotoğrafları benim hayatımı biçimlendirdi. Dolu dolu bir çocukluk yaşattı bana. Babamın ‘Gide Gide’leri bitmiyor. Şimdi biz de ardından ‘Gide Gide’ diyoruz. Sonrasında da torunları diyecek....