En büyük ilaç anne sevgisi

Mucize ilaçla değil sevgiyle geldi. İzmir’de engelli ve otistik çocukların yaşam mücadelesine örnek olacak olay adım adım şöyle yaşandı:
* İzmir’in Bornova İlçesi’nde Süreyya- Mehmet İmer çiftinin 10 yıl önce doğan kızlarına, 19 aylıkken ’ağır zihinsel engelli ve otistik’ teşhisi konuldu.
* Baba, vardiyalı işçi olarak çalıştığı için çocuğun bakımı anneye kaldı. Süreyya İmer (31), günde neredeyse aralıklarla 20 saat ağlayan, kendine ve annesine zarar veren Filiznur’u, bazen her gün Ege Üniversitesi Hastanesi’ne taşıdı. Kızının ağlama krizlerinde yolcuların rahatsız olması üzerine otobüsten indirildiği bile oldu.

Otobüsten indirildi
* İmer, “Yolcular bana ’Bu kadar yaramaz çocukla gezmeye mi gidiyorsun’ dediler. Oysa ben çocuğuma sakinleştirici iğne vurdurmak için hasteneye gidiyordum. Toplum, bilinçsiz” dedi.
* Filiznur, 6 yaşına kadar ilaç aldı. Doktorlar, annesinden “özel bir kliniğe yatırmamız gerekiyor” diyerek onay istedi.
* Ancak anne İmer, kabul etmedi. İlaçların etkisiyle Filiznur’da görme kaybı başladı. Anne, doktorunun da onayıyla ilacı bırakma kararı aldı.
* Günde 20 saat ağlayan, annesinin kollarını kanatıncaya kadar ısıran, saçlarını çeken, başını yerlere vuran kızına hep, “Seni seviyorum ve seni sevmekten hiç vazgeçmeyeceğim” dedi. Ona göre sevgiden güçlü ilaç yoktu. İlaçların sersemletici etkisiyle göz göze gelemediği kızı, artık gözbebeklerine bakmaya başladı. Krizler önce 8, sonra 4 saatte geriledi.

Zihinsel engelli ve otistik doğan Filiznur’un raporunda artık sadece ‘otistik’ yazıyor.

Şimdi spor yapıyor
Anne İmer, değişimi şöyle anlattı: “Filiznur’un hastalığını sahiplendim. Ailem bile bazen tahammül edemiyordu, ama ben hiç vazgeçmedim. Sevgi sözcükleri ilaçtan daha etkili. Ağır ilaçlar onu o kadar sersemletiyordu ki ona ‘seni seviyorum’ dediğimde bir şey anlamıyordu.
İlacı kesmemiz iyi oldu. Birlikte mücadele ettik. Sevgi her derde deva, her kapıyı açıyor. Onu engelliler için jimnastik kursuna gönderdim.