Jamil Cacha’nın figüratif taşları
28.12.2017 - 01:30 | Son Güncellenme:
Haslet Soyöz
Bir insan düşünün, çeşitli yerlerden topladığı taşları yıkıyor, okşuyor, yanağına yaslıyor, öpüyor, kokluyor. Jamil Cacha, Suriye’de patlak veren savaştan kaçıp, karısı Hüda ile birlikte Türkiye’ye sığınan bir heykel sanatçısı. Kader onları Burdur’un Bucak ilçesine sürüklemiş. Jamil, “Bucak’tan çok memnunum, burayı çok seviyorum!” diyor. Ama nereden nereye gelmiş Jamil, “Yüzlerce dönüm zeytinliğin içinde, tam 3 bin kamyon taşla yaptırdığım bir atölyem ve evim vardı! Savaş çıkınca atölyemin elektriği kesildi, şartlar heykel yapmama engel oldu. Yaşadığım yer sizin Hatay şehrinize yakın İdlip’ti.”
Jamil Cacha tam 30 yıl Şam Üniversitesi’nde resim öğretmenliği yapmış. Bu sırada öğrencisi olan Hüda’yla evlenmiş. Hüda kumaşlardan süslemeler üretiyor ve her gün Jamil’e nefis Arap yemekleri yapıyor. Jamil’le ilk karşılaştığımda bir evin bahçesindeki küçük atölyesinde balık heykeli yontuyordu. “Her çeşit taşla çalışırım” diyor. “İdlip’te en çok serpantin (yılan taşı) bulunur, bu taş Hatay’daki serpantin taşlarıyla aynıdır. İşlemesi kolay olan bir malzemedir. Tercih ettiğim iki taş daha var, oniks ve silis. Türkiye taş açısından tam bir cennet.” En çok bizon ve baykuş heykelleri yapmayı seviyor. Güzel bir taş bulduğunda o taşın içinde sakladığı figürü, gözleriyle o taşın röntgenini çekerek yontmaya başlıyor. Savaştan önce Beyrut ve Hollanda’da açtığı sergilerden bahsediyor. Suriye de 10 yıl önce çok güzeldi, sanata çok önem verilirdi. Hemen hemen tüm ülkelerin diplomatları atölyemi ziyaret ederlerdi, çoğu dostumdu. Savaş çıkınca aydınlar ve durumu iyi olan çoğu Suriyeli Şam’a, durumu iyi olmayanlar ise Türkiye’ye sığındı” diyerek sürdürüyor konuşmasını. Lübnan asıllı ressam, şair ve filozof Halil Cibran’ı seviyor ve dünyaya onun felsefesinden bakıyor.
