“Kimyamız mükemmel oldu”

Türkiye’de en çok sevilen hard rock gruplarından Skunk Anansie’nin solisti Skin, 19 Mart sabahı Twitter’dan şunları yazdı: “Otelimizin dışında büyük bir bomba patladı, iyiyim, çok sarsıldım, insanlar öldü, korkunç sahneler var.” Beş kişinin ölüp 36 kişinin yaralandığı patlamadan bahsediyordu. Kısa bir süre sonra Skunk Anansie’nin İstanbul’da konser vereceği duyurulduğunda gelen tepki şaşkınlık ve takdir oldu. 21 Temmuz akşamı Zorlu PSM’de sahneye çıkacak olan grubun solisti Skin’i aradık, hem cesaretinin kaynağını hem de Skunk Anansie’yi bir arada tutan öğeleri sorduk.

- Bombalı saldırıya tanık olduktan sonra konser verme kararınızı değiştirmemeniz Türkiye’de cesur bir karar olarak görüldü.

Londra’da büyümüş biri olarak, IRA’nın bombalı saldırıları çocukluğumun bir gerçeğiydi. Hayata devam etmenin, her şey kötüye giderken bir şekilde hayatın altyapısını ve mimarisini korumanın gerekliliğiyle büyüdüm. O yüzden de İstanbul’da yaşadığım şey korkutucu olmakla birlikte tanıdık da. Hayatımda ikinci kez bir bombaya bu kadar yakındım. Eğer herkesin güvenliğini sağlayabilirsek konser vermekle ilgili bir sorunum olmaz. Ama insanların kendini emniyette hissetmediği bir yerde çalmak çok mantıklı değil.

- “Önce güvenlik” diyorsunuz yani.

Sahte cesaret gösterilerine inanmıyorum. Çelikten yapıldığımı düşünmek çok mantıklı değil, sonuçta etten kemikten bir insanım, o yüzden tehlikeli olduğunu bildiğim durumlara girmeyi aptalca buluyorum. Böyle durumlarda insan kendini büyük tehlikelere atmadan da olabildiğince hayatına devam edebilir bence.

“Beraber takılıyoruz”

- Skunk Anansie’yi eğer iki döneme ayırırsak, ikinci döneminiz ilkinden daha uzun sürdü. Bu kez sizi bir arada tutan nedir?

Hepimizin rock’ı çok sevmesi diyebilirim, ancak sanırım en başta grubun kimyası geliyor. Hepimiz çok iyi arkadaşız ve grupla ilgili bir şey olmasa da beraber takılıyoruz. Birçok grup bunu yapamıyor sanırım. Dördümüzün kimyası her zaman mükemmel oldu. Hepimiz çok farklıyız ama bu farklılıklara olumlu tarafından bakıyoruz. Farklı olmamız en azından birbirimize ilginç gelmemizi sağlıyor.

- Hangi açılardan farklısınız?

Hepimiz İngiltere’nin farklı bölgelerinden geliyoruz örneğin. Beraber dinleyip etkilendiğimiz birçok grup olsa da, ilham aldığımız müzik türleri de değişik. Örneğin ben tekno dinliyorum, Cass rap ve drum&bass seviyor, Ace heavy metali tercih ediyor, Mark ise pop ve 80’ler rock’ı hayranı. Çok farklı birçok türe ilgimiz var yani. Tüm bunlar yarattığımız müziği çeşitlendiriyor. Örneğin, “Anarchytecture”ın ilham kaynakları modern ama albüm yine de sıkıcı değil.

- Teknonun dışında operaya da ilginiz var. Pavarotti’yle ve yakın zamanda Bocelli’yle sahneye çıktınız. İtalyan tenorlarla bu ilişkiyi nasıl kuruyorsunuz?

Klişe bir şey söylemek istemiyorum ama operaya uygun bir sesimin olduğuna inanıyorum. Çığlık atabiliyor, sesimi sert bir şekilde kullanabiliyorum ama aynı zamanda çok saf ve temiz bir şekilde de söyleyebiliyorum. Andrea Bocelli bana kendisiyle bir yardım konserine çıkmamı teklif etti. Onunla şarkı söylemek ve onu şarkı söylerken dinlemek çok güzeldi. Her zaman tercih ettiğim bir müzik değil onunki ama sesi olağanüstü, kadife gibi.

“Mutluluk veren bir silah”

- Söylemeye sonsuza kadar devam edeceğiniz, hiç vazgeçmeyeceğiniz şarkı hangisi?

Sanırım “Hedonism”. O şarkıyı hayatımın oldukça acılı ve zor bir döneminde yazdım. Ancak şu an söylediğimde çok mutlu hissediyorum. Acıyı olumlu yönde kullandım, acının içinden bir ruh çıktı ve o ruhun içine girdiği şarkı Skunk Anansie’yi büyük bir grup yaptı. Birçok grup o “her şeyi değiştiren tek şarkı”yı yazamıyor, biz ise ondan birkaç tane yazdık. “Weak As I Am” onlardan biri. Sahip olduğumuz her şey bir anlamda bu iki şarkıdan geldi.

- O “tek şarkı”dan nefret eden gruplar da var, örneğin Radiohead ve “Creep” gibi.

Evet, hatta o nefretten ötürü “My Iron Lung”ı yazdılar. Bizim “My Iron Lung”ımız yok açıkçası. O grupların bu şarkılardan niye nefret ettiğini anlıyorum, hem hırslandırıcı hem de kısıtlayıcı bir durum oluyor. Ben “Hedonism”i her çaldığımda onu insanları mutlu eden gizli bir silah olarak görüyorum. İnsanlar ardındaki gerçek acıyı görebiliyor
ve o acıyla özdeşleşiyor.