İtiraf edeyim ki; maçı doğru dürüst izleyemedim. Ne olup bittiğini anladım anlamasına da, 90 dakika konsantre olamadım.
Niye mi?
Galatasaraylılar yüzünden...
Heyecandan ha öldü ha ölecek gibiydiler. Belli ki, beklemedikleri Trabzon beraberliği bunalım yaratmış. Yerlerinde duramıyorlardı. Bundan sana ne diyeceksiniz?
Gözleri maçta elleri telefondaydı.
Sabahın erken saatlerinde telefonlar zır zır ötmeye başladı.
Şunu yapın, bunu yapın, aman şuna dikkat edin, aman bunu kaçırmayın. Sanki Beşiktaş’ın teknik direktörüyüm.
Sanki takımı ben kuracağım.
* * *
Maç başladı, telefonların ardı, arkası kesilmiyor. Fernandes daha dikkatli pas atsın. Hilbert atağa destek versin. Quaresma Q7 olduğunu göstersin.
Sanki kulübedeyim ! Sanki talimat verecek haldeyim!..
* * *
İlk yarının sonu, bitti bitecek Quaresma, Quaresmalığını yaptı, Almeida’da Almeidalığını...
Kendilerine yakışanı...
Kendilerinden bekleneni...
İlk yarı 1-0 bitti. Beşiktaş rahatladı. Psikolojik olarak rahatladı. Kendine güveni geldi. Zaten ikinci yarıda ortaya koyduğu harika futbolla da bunu gösterdi.
Fener kalesini ablukaya aldı.
Ben diyeyim beş, siz deyin yedi gol kaçırdı.
* * *
Benim telefon yine zır zır...
Yine ne var ?
Galatasaraylılar, bu kadar çok kaçar mı diye kızmazlar mı? Atın bir tane daha yoksa kalpten gideceğiz demezler mi?
Söyleyecek sözcük bulamadım.
Bitiş düdüğüyle ‘Sağol bizi şampiyon yaptınız’ diyene ‘İlk maçta kaza oldu, ofsayt kazası, Arena’da da sizi yeneceğiz’ dedim.
* * *
Dünün özeti şu...
Beşiktaş, Galatasaray için oynamadı. Onur mücadelesi yaptı.. Silkindi, takım gibi oynadı.
Beşiktaş’ın kadınları önünde başı önde sahayı terk etmedi.
Şunu da söyleyeyim.
Beşiktaş, Arena’da da aynı işi yaparsa aynı futbolu sergilerse G. Saray’a da kök söktürürse, kendini affettirir.
Seyirci affetmeye hazır.
Futbolcular affedilmek istiyor mu, hafta sonu göreceğiz.
