Dün Sinan Erdem Spor Salonu’nda yaşananlar basketbol tarihimize altın harflerle kazındı. Rakip İspanya’yı devirerek finale gelen Sırbistan’dı. Hani 2001’de yine kendi evimizde oynadığımız Avrupa Şampiyonası finalinde bizi safdışı bırakan takım. Yine aynı güçleriyle sahaya çıktılar, yine hakemleri arkalarına aldılar, yine çirkeflik yaptılar...
İlk yarıda düştük bu tuzağa, belki de aşırı heyecan vardı oyuncularımızda. İnanılmaz bir istekle mücadele ediyorduk, savunmada iyi işler yapıyorduk ama bir türlü öne geçemiyorduk, çünkü bir türlü Teodosic’i durduramıyorduk. Bu şampiyonanın en iyilerinden Kerem Tunçeri’den ilk yarıda beklediğimiz verimi alamayınca organizasyonda sıkıntı çekiyor, Ersan da hücumda gününde olmayınca sadece Hido’nun eline bakıyor ve NBA yıldızımızın iyi oyununa rağmen devreyi geride kapıyorduk...
Ancak maçın bir yerde döneceğini, Ömer Onan’ın, Ömer Aşık’ın, Ender’in, Kerem Gönlüm’ün, Semih’in, Sinan’ın gözlerinde görüyorduk. Kenarda rakibin her hamlesine anında mola alarak karşı bir hamle yapan, sürekli değişen savunmamızla, Teodosic’in bile kafasını karıştıran Tanjevic’in bu maçı ne kadar istediğini anlıyorduk.
35. dakikada 8 sayı gerideydik ama yine de biliyorduk, ‘biz bu maçı alırız’ diyorduk. İlk 3 periyotta sadece 2 sayı atan Kerem Tunçeri, son çeyrekte sahneye çıkıp, dünya yıldızı gibi oynayınca devler tam olması gereken yerde öne geçti, bitime 3 dakika kala bizi öne taşıyan da Kerem’in sihirli elleriydi. Sonra nefesler tutuldu, her saniye bir ömür gibiydi.
Bitime 4 saniye kala 1 sayı geriye düşen 12 Dev Adam, moladan da çok hazır geldi. Kerem Tunçeri’nin süre biterken attığı turnike zaferin müjdecisiydi. Ama hakemler buna razı olmadı, maçı 0.5 saniye daha uzattı. Sırplar bu saniyede mükemmel bir oyun hazırladı, boş adamı pota altında bulmayı başardı ama karşılarında aslanlar gibi Semih Erden’imiz vardı. Onun yaptığı blok, Türkiye’nin Dünya Şampiyonası’nda madalya kazandığını, takım sporlarındaki en büyük destanını herkese gösteriyordu.
