OKUR YORUM

       Kendimizi şehir gibi inşa ediyoruz
       Daha önce merhabalaşmaya gerek duymadığım komşularıma sarılıyorum. Deprem gecesi birlikte bir acıda buluşuyor yürekler, yitirilenlerin acısında... Çevrem bana öyle yabancı ki. Düzce’nin çehresi öyle değişti ki. Meğer bu şehri ne çok seviyormuşum: İsli, nemli havasını, küçük çarşısını... Kaybedince anladım. Kimse eskisi gibi değil artık. Kiminin yüreğinde, kiminin bedeninde izleri var, geçirilen kötü günlerden kalan... Şehir gibi biz de değişiyoruz, yıkılıyoruz ve yeniden kendimizi inşa etmeye çalışıyoruz.
       Yardımlaşmanın tadına, sevginin gözlerden yaşlarla dökülüşüne, ayrılığın ve terkedilmişliğin insanın yüreğine konan acı tadına alışıyoruz, artık birbirimize daha çok sarılıyoruz.
       Arsal Anadolu Lisesi 6B öğrencisi Burçin Zengin - Düzce

       Artçılar, öncüler altında!
       17 AĞustos 1999 ya da 12 Kasım 1999. Kimileri için anne - baba acısının, kimileri için evlat yokluğunun, kimileri için evsizliğin, kimileri içinse bunalımın, açlığın simgesi oldu. Hayatlarına birdenbire giren 7.4’ler, 7.2’ler, 5.8’ler; artçılar, öncüler altında ezildiler, acı çektiler. Yırtılmış, kokmuş Kızılay çadırları yüzünden devlete kızarken; tanımadıkları halde elinden geleni yapan vatandaşlarına da dua ettiler. Bazen çaresizliğin verdiği sıkıntıyla bunaldılar; bazen de gelen yiyecek, giyecek yardımıyla doyasıya sevindiler. Büyük acıları yaşamayı öğrendiklerinden küçüklerine gülüp geçtiler. Ancak böyle kalkabildiler enkazların altından.
       Arsal Lisesi 6A öğrencisi Gülgün Danacı - Düzce

       e-posta:okur@milliyet.com.tr