Yazar ya da 25 yıl

Atv’nin Nebil Özgüntürk imzalı yeni programı "Rüzgâra Karşı Yürüyenler"... İlk konuk Orhan Pamuk... İki yıl aradan sonra mezun olduğum lisedeydim. Konser verdik Galatasaray’da. Tam 25 yıl olmuş. Ve ben bu önemli günü kutlayan arkadaşlarımla olamadım...

Orhan Pamuk, konser ve okulum arasında bir ilişki kurmak zorunda değilim. Okur onlar arasında bir bağ aramak zorunda olmamalı. Orhan Pamuk, Kars’a gidişini ve karşılaştıklarını bir kere daha anlattı. Taksiyi polis çevirmiş ve doğru karakola götürmüş yazarı. Yazar şaşırmış. Bunları görmek ve yaşamak için de gitmiştir oraya. Bir romandır aslında yaşam. "Hayatı roman" sözü aklıma geldi. Kars’ta beyaz karların altında, kahvelerde sobaya verilen odunların harlı ateşi hep vardı. Yazar oraya gidince değişen bir şey olmadı. Sadece fark edildi. Bir otobüs durağındaki kitap reklamına giriverdi. Yazar oraya ait değildi. Ama nüfus cüzdanındaki ay-yıldız kadar da aitti. Görüntüde yazarın o yollarda yürüyüşü ve Ada’daki atların nal sesleri de vardı. Denizin yosun kokusu ile tezek kokusu gidip gelmelerinde... Nereye aitti? Romana mı, yosun kokusuna mı, yaşadıklarına mı, dönüş yoluna mı, ayaza mı? Yazarın kedisinin masanın üzerinde yürümeleri, sarı saçlı küçük kızının gülüşü, Ada’dan bir pencere büyüklüğünde karşı yakanın dolunayda ışıklı resmi geçidi... Roman burada yazılmıştı...

25 yıl su gibi akıp gitmedi. Zaten yıllar su gibi akıp gitmez. O kadar berrak değildir. Ağdalı, bazen yakan, bazen düğümlenen tortuları vardır. Galatasaray Lisesi’ndeki benim dönem arkadaşlarım 25 yıl önce paylaşılan yatakhaneyi, sınıfları, pavyonları, Çiçek Pasajı’nı, bir kere daha yaşadılar. Su gibi olsaydı ne yüzler kırışır, ne göbekler büyür, ne saçlar ağarır ne de 25 yıl öncesi aranırdı. Ve 25 yıl sonra bir daha bir araya gelindiğinde kaç kişi olacaktı? Ben gidemedim. Onları yalnız bıraktım. Beni bir daha aralarına alırlar mı bilmiyorum. Bir 25 yıl sonra beni aralarına alırlar mı?