Yine maç gecesi

HIncal Uluç haklı... Bizim seyirci maç izlemesini, takımı desteklemesini bilmiyor. "90 Dakika"nın son yayınında bu konuyu dile getirmişti. Galatasaray - Barcelona maçı başladı, havai fişekler vızır vızır. Ortalığı bir sis kapladı. Futbolcu adım atacak, etrafı dumanla sarılıyor. İkinci yarı başlıyor, sahaya bir tane fırlatılıyor, maç duruyor. Gerçekten hayret bir şey...

Maç başladı, ses gidip gidip geliyor. Kafa da hafif kıyak; nasıl sinir bastı. "Star’cılar uyuyor mu?" diyecektim; spiker "EBU’dan kaynaklanan bir arıza nedeniyle yayında sorun var" dedi. Böylece içim rahatladı. Ne garip bir şeydir şu için rahatlaması; hem de böyle gereksiz ayrıntılarla. İşte maç keyfi. Hazırlamışsın kendini; ses, görüntü dört dörtlük olsun istiyorsun. O an yaşamında en önemli şey, maç görüntüsü. Sabah kalkacaksın, para sorunları vs. başlayacak, aşk - meşk, hiç bir şey önemli değildir. Ve aslında ne güzeldir böyle küçük ayrıntılarla meşgul edebilmek kendini. Tersi olsa kafayı yemek an meselesi. Hiç olmazsa bir doksan dakika; görüntü, ses, seyirci, futbolcu, spiker filan takılıp gidiyoruz...

İlk yarı bitti Star bodoslama habere girdi. Futbol yazarları statta bekliyor; yorum yapacak, stüdyoda da var bekleyen. Yok illâ haberler. Son zamanlarda çok sever oldular haberleri malum nedenden dolayı. "Dünya ve Türkiye’de olup bitenler" diye başlayan haberlerin yaklaşık dörte üçü Türkiye ve tamamı da Cem Uzan’ın gezileri. Klip gibi hazırlamışlar. Gezilerden en çarpıcı görüntüleri yan yana getirip arkasına da "Dağ Başını Duman Almış" marşını ekleyiveriyorlar. Ali Taran propaganda sorumlusu; "Burası Türkiye yok ööle"nin yaratıcısı... Post modern Göbels olmasın? Neyi nasıl satacağını biliyor. Ama reklam başka, hayat başka. Zaten reklam filmi gibi bir şey izliyorsunuz her akşam. Neyse işte, maç arası böyle geçti..

Gökmen Özdenak cümleyi kurana kadar akşam oluyor. Nitekim Galatasaray - Barcelona maçı öncesi söz verdiler, bitirmeden maça döndüler, "süremiz doldu" diyerekten. Bunu biliyorsunuz, o zaman neden konuşturuyorsunuz. Bu bir yetenektir. Bakın mesela ben hiç televizyona çıkmam. Niye? İstesem çıkamam mı? Bal gibi çıkarım. Ama bakıyorum bir halta benzemiyorum; çıkmıyorum. Mecburen grup işleri filan olunca, bir de çok arada derede çaktırmadan o da. Görüntü, konuşma, sempati filan bunlar nasıl derler Allah vergisi. Yoksa, çıkmayacaksın...