İşinizi yaparken eğleniyorsanız... Ya da eğlenirken işinizi yapıyorsanız.. Mutluluğu bir ucundan yakalamışsınız, demektir. Beşiktaşlı futbolcular dün mutlu bir gece yaşadılar Belgrad’da. Burada da aynı mutluluğu bize sundular.
Teşekkürler çocuklar.
Partizan’ın gücünü, klasını küçümsemeyelim. Sırbistan futbolunun temel taşlarından biridir. Dün bu temel taş, kendisinden çok daha büyük, çok daha sert bir kayaya çarptı: Beşiktaş’a. Sezon başından bu yana futbol adına iyi, güzel ve doğru örnekler sergileyen, arada da vazgeçemediği kusurlardan kurtulma çabası harcayan Beşiktaş, dün baştan sona en iyi oyununu oynadı.
Tolga’dan Olcay’a, Atiba’dan Gökhan’a, Veli’den Demba Ba’ya... Motta’dan Oğuzhan’a inanılmaz bir bütünlükle gösteri yaptılar. Savunma, oyun kurgusu, hücam, pres, şut, gol... Artık ne derseniz deyin, gösterinin her aşamasını eğlenerek, eğlendirerek sundular.
Aralarında müthiş duygusal bağlar vardı: Empati, sempati, telepati...
Birbirlerinin durumunu, saha içindeki pozisyonunu anlıyorlar, birbirlerinin duygularını paylaşıyorlar ve en önemlisi zamandan ve mekandan bağımsız olarak aralarında ruhsal bir bağ kuruyorlardı.
Skor tabelasına bakıp daha kolay okuyabilirsiniz bu bağları... Örneğin Veli’nin attığı golde Oğuzhan’ın, Demba Ba’nın golünde Olcay’ın, Oğuzhan’ın golünde Gökhan’ın, Gökhan’ın golünde de Demba Ba’nın asistlerine baktığınızda, bu çocukların birbirini şiir gibi ezberlediğini, anladığını, o şiiri ezberlemek için hep birlikte çalıştıklarını görüyor, anlıyorsunuz. Hücumdaki dört adamın en mutlu olanı da Olcay’dı sanırım... Golü yoktu ama, hemen her golün hazırlanışında emeği ve ustalığı vardı.
Beşiktaş’ta bir başka güzellik de Atiba ve Veli’nin oyun merkezini ileri taşıyan akıllı, hamleli, baskılı performanslarıydı. Zoraki sağbek Necip dahil, hepsi de uyum içinde bir orkestra gibi performans gösterdiler. Oyuna sonradan giren Cenk’in ve Kerim’in de orkestranın bir parçası olduğunu gördük.
Dün geceki Beşiktaş UEFA değil, Şampiyonlar Ligi takımı gibi oynadı ve adeta döktürdü. Oh be... Bravo yani!
