Kimse kusura bakmasın. Futbolu ve güzelliklerini konuşmak gereksiz geliyor artık. Bu oyun, iflah olmaz psikopatların eylem alanı haline geliyor, insan canı kin ve öfkeden değersiz kılınıyor, toplum sadece gönül verdikleri takımlar üzerinden kutuplaştırılıyorsa, o meczubu bulup en ağır cezayı vermek de yetmez elbirliği ile futbola bulaştırdığımız pisliği temizlemeye. Fenerbahçe kafilesinin uğradığı iğrenç saldırı bir milat kabul edilecekse, önce iğneyi kendimize batıracağız. Kulüp yöneticisi, futbolcusu, teknik adamı, medyası, emniyeti ve siyaseti, bugüne kadar işlediği günahlardan arınmadığı sürece, geçmiş olsun hepimize!
* * *
Maç mı? Yaşanan gerilimden rol çalmaya çalışan birkaç oyuncunun katkısıyla keyifsiz, pozisyonu az, sıkça duran bir ilk yarı izledik. Torku Konyaspor son iki haftada topladığı puanlarla rahatlamış ve güveni gelmiş bir takım, Trabzonspor ise Mehmet Ekici’den yoksun kalmanın sıkıntısını maç boyunca hisseden taraf görüntüsündeydi. Buna karşın saha içindeki yüksek tansiyonu lehine kullanmayı bilen ve özellikle ilk bölümün son dakikalarında Medjani ile maçın en ciddi fırsatlarını yakalayan taraf Trabzonspor oldu. Konuk takımın en etkili oyuncusu Özer’in hazırladığı iki pozisyonda Medjani akıl dışı vuruşlarıyla takımını kısır futbolun ortağı yaptı. Konyaspor’un da bu olumsuz tabloya katkısını unutmayalım. İlk yarıda iki takım adına kaleyi bulan tek bir isabetli şut olmaması, sahadaki mücadelenin özeti idi.
Şöyle düşünün. Konyaspor için Trabzonspor gibi bir rakip önünde puan iyi, galibiyet kaymaklı kadayıf. Ne yaparsınız bu strateji ile? Savunmaya ağırlık verir, rakibi kalenden uzak tutmaya çalışırsın. Aykut Kocaman haklı olarak fazlasını istedi. Gördü ki Trabzonspor’un hücumda zaten etkinliği yok, Cardozo istediği topları alamıyor, savunma evlere şenlik, cesurca hamleler yapmaya başladı ve rakibi hataya zorladı. Nitekim, Mustafa’nın savunduğu kulvarı koridora çeviren Torje öyle müsait bir pozisyon buldu ki, vurdu gol oldu! Yanal’ın geriye düştükten sonraki değişiklikleri beyhude ve sonucu değiştirecek yeterlilikte değildi. Erkan Zengin, Waris ve Sefa kulübeden gelip skora katkı yapacak kadar hazır değildi, olamazdı da!
Şimdi kimse kalkıp Medjani’nin kaçırdığı o iki pozisyona takılıp kalmasın. Sahada mücadele eden, fırsatları değerlendiren, yüreğini ortaya koyan ve inanan tarafın avantajı var. Trabzonspor’da bu dört faktörün biri bile yoktu. Öyleyse? Hâlâ kendi yaptıklarına değil, rakiplerinin ne yapacağına muhtaç hale gelmiş bir takımın, Avrupa’ya gitmek gibi lüksü olamaz!