13 yaşındayken, yakın bir aile dostumuz bir tiyatro oyunumu izlemeye geldi. Hafif yanmış, ilk kez ruj sürmüş ve şık giyinmiştim. İlk kez kendimi güzel hissetmiştim. Aile dostumuz akşam yemeğinden sonra annemi kenara çekip nasıl göründüğüm konusunda endişeli olduğunu söylemişti. Kim olduğum nasıl giyindiğimmiş!
Kendimi erkeklerden korumam gerekiyormuş.
Yine aynı sene, ailem evde bir akşam yemeği vermişti. Çok neşeliydim, pek çok hikaye anlatmış ve şakalar yapmıştım. Tek çocuk olduğum için hikayelerimi yetişkinlerle paylaşmakta sakınca görmezdim.
O gün de yaşlı bir aile üyesi beni bir kenara çekti ve
"Senin gibi bir kızın bu kadar dikkat çekmemesi gerekir." demişti. Ne demekse! Kadın olduğum için sürekli utanç duymak ve sessiz özürler içinde yaşamayı reddediyorum. Hayat başkalarının bakış açısını bize dikte ettirmeleri üzerinden yaşanmaz.