30 yıl sonra öğrencilerle buluşma

Notre Dame de Sion tarikatına mensup 11 rahibe 1856'da Sinai adlı gemiden inip İstanbul'a ayak bastı. Rahibelerin buraya gelmelerindeki amaç, 16 yıldır var olan bir kız okulunu Filles de la Charite tarikatından devralmaktı. Böylece Elmadağ'daki uzun gri binaya yerleştiler. O güne dek sadece Katolik ailelerin kızlarını kabul eden okul, Notre Dame de Sion adını aldıktan sonra diğer cemaatlerin kızlarına da kucak açtı. Okul halk arasındaki deyimiyle bir "sörler (rahibeler) mektebi"ydi. Kızlar kalın duvarların ardında Fransızca, Latince, edebiyat, coğrafya, tarih, dikiş ve nakış öğreniyor, bu arada İstanbul'da sultanlar devriliyor, yangınlar, salgın hastalıklar gelip geçiyor, savaş sıkıntıları yaşanıyordu. Osmanlı İmparatorluğu'nun devrilip cumhuriyetin ilan edilmesinden sonra yaşanan değişimler pek çok tarikatın ülkeyi terk etmesine ve birçok okulun kapanmasına yol açarken, Notre Dame de Sion kalanlardan oldu.Bugün Notre Dame de Sion'un 150'nci yılı kutlanıyor. Kutlama kapsamında, hayatının bir döneminde bu okulda görev almış rahibeler İstanbul'a geldi. Yıllarını İstanbul'da geçirmiş bu rahibelerden üçü, buradaki yıllarını anlattı. Kalan okullardan biri 89 yaşındaki M. Marie Louis, 1960'ta İstanbul'a geldi. Fransız edebiyatı öğretmeni olan rahibe ikinci hazırlık sınıfı öğrencilerinin İngilizce derslerine girdi. 1970'te Fas'a gitti, 1973'te ise İstanbul'a dönüp 1975'e kadar burada kaldı. Daha sonra Cezayir ve Tunus'taki Sion okullarında görev aldı. M. Marie Louis, Dame De Sion'daki yıllarında pazartesiden cumartesiye kadar okuldan dışarı adımını atmayan öğrencilerin hayatını daha eğlenceli bir hale sokmak için çalıştığını anlatıyor. Disiplinden boğulan öğrencilerin mutlu olmaları için çabaladığını söyleyen M. Marie Louis, öğrencileri haftada bir gün Sinematek'e götürmeye başlamış. M. Marie Louis "Bu o dönemde, bu kadar disiplinli bir okul için bir devrimdi" diyor. Bugün Marsilya yakınlarındaki bir yaşlılar evinde kalan rahibe oradaki yaşlılara hafızalarını çalıştırma konusunda eğitim veriyor. M. Marie Louis en çok Türklerin nezaketini ve Boğaz'ı özlediğini söylüyor. Öğrencilerin Sinematek'e gitmesi bir devrimdi 82 yaşındaki M. Anne Veronique, 1968'de İstanbul'a geldi. Felsefe öğretmeni olan rahibe 1975'e kadar burada kaldı. "Beni en çok etkileyen Müslüman, Hıristiyan ve Musevi öğrencilerin dostluğuydu" diyor. Okulda tiyatro grubunun başında olan rahibe Veronique 1969'da öğrencilerle beraber Jean-Paul Sartre'ın "Huis clos" oyununu sahneye koydu. "Müdür Meliha hanım varoluşçu yazar Sartre'ın oyununun okulda oynandığını öğrenince çok endişelendi" diyen rahibe, çocukların çok başarılı bir oyun sergilediğini anlatıyor.Rahibe Veronique, İstanbul'dan ayrıldıktan sonra üç yıllığına Cezayir'e gitti. Burada bir üniversite yurdunda görev aldı. Daha sonra 17 yıl Tunus'taki Sion okulunda müdürlük görevini üstlendi. Rahibe Veronique 1995'te İstanbul'a döndü, 2000'e kadar kaldı. Bu kez öğretmenlik yapmadı. Yoksullara yardım eden Karitas isimli bir dernekte yöneticilik yaptı. Bolu, İzmir ve Antakya'daki engellilere yardım etti. Şimdi Marsilya yakınlarında, 80-100 yaşları arasında 60 kişinin yaşadığı yaşlılar evinin sorumlusu. Varoluşçu yazar Sartre'ın sahnelenen oyunu müdürü telaşlandırdı 66 yaşındaki rahibe Monique 1970'te İstanbul'a geldi. Biyoloji öğretmeni ve müdür yardımcısıydı. 2004'te emekli olduktan sonra bir yıl tatil yaptı. Sonra İstanbul'a döndü. Şu an da okulun idari işler sorumlusu. "İstanbul'dan uzak kaldığım bir yıl içinde en çok Şehir Hatları vapurlarını ve adaları özledim" diyor. Rahibe Monique, 17 Ağustos depreminden sonra Acısu'da bir ilkokul inşa etmeye karar verdiklerini anlatıyor: "Para toplamak için seferber olduk. Öğrenciler partiler, piyangolar düzenledi. Sion okullarından yardım yağdı. Her cumartesi bölgeye bir kamyonet dolusu yiyecek ve eşya götürdük. 13 Ekim 2000'de öğretmenler, öğrenciler, hademeler olmak üzere hep beraber okulun açılışını yaptık." "En çok vapurları özledim"