Nakşi sohbetlerini hiç kaçırmadı

Bir mücahit nefesiyle de mücadele etmeliydi. Yani gündüz mücahit, gece zahid olunmalıydı. Nefis terbiyesi için de bir tarikatın kapısı çalınmalı, bir şeyhe bağlanılmalıydı. Öne çıkan iki cemaat vardı: Nakşibendiliğin, ikisi de Fatih merkezli İsmail Ağa ve İskender Paşa dergâhları. İsmail Ağada sakal, şalvar, cübbe, çarşaf zorunluydu; alt sınıflar tarafından rağbet görüyordu. İskender Paşa ise daha çok eğitimli kesimlere sesleniyordu. COŞANLA BAĞ Erdoğan da İskender Paşa dergâhına gitti, Mehmet Zahid Kotkunun sohbetlerine katıldı. Zaten o günlerde çoğu MSPli, randevu defterine "Pazar günleri ikindi namazı - İskender Paşa" diye yazardı. Erdoğan, Kotkunun ölümünden sonra yerine geçen damadı Prof. Mahmut Esad Coşan ile bağını koparmadı. İslamcı gençlerin o günlerdeki gözde kavramlarından biri "hicret"ti. Hicret, İslam devletinin ilk adımıydı. 20 Kasım 1979 günü de hem Hicri yılbaşıydı, hem Hicretin 1400üncü yıldönümüydü. Yurt çapında çeşitli etkinlikler yapıldı. BATILLARI TASFİYE "Hicret; zulmetten nura geçişin fiili tezahürüdür.Hicret; mal - mülk, ana - baba, çoluk - çocuk ve bütün dünya nimetlerini bir kenara iterek hakka vasıl olma yolculuğuna çıkıştır.Hicret; kavmiyetçiliğin, ırkçılığın, putçuluğun ve bütün beşeri sistemlerin yıkılışıdır.Hicret; batılları tasfiye hareketidir. Erdoğan da, MSP İstanbul Gençlik Komisyonu Başkanı sıfatıyla bir tebrik hazırlayıp sağa sola yolladı. Burada "Hicrete hazır mıyız?" diye sorup bir çağrıda bulunuyordu: İNANCI YAŞAMAK Duhulüyle müşerref olduğumuz 1400üncü Hicri yılınızı tebrik eder, Cenab - ı Haktan İslam Âleminin saadet ve selametine vesile olmasını niyaz ederiz." Hicret; belli bir imana kavuşmanın ifadesidir. Biz neyiz, ne haldeyiz, ne istiyoruz? İnancımızı yaşayamıyoruz. Dolayısıyla inancımızın gereğini yerine getirmek istiyoruz. Mutlak fikri hayatımıza hâkim kılmak ve onu yaşatmak istiyoruz. O halde Hicrete hazır mıyız? CADDEDE NAMAZ 1980 Nisan ayında peş peşe dört İslamcı genç öldürülmüştü. Bunlardan Necip Kuralın cenaze töreninin ardından bir grup Unkapanından Fatihe doğru yürüyüşe geçti. Erdoğanın başını çektiği ve aralarında Mehmet Metiner, Edip Yüksel, Ömer Yorulmaz, Yılmaz Yalçıner gibi isimlerin de bulunduğu (Yorulmaz ve Yalçıner 12 Eylül 1980 darbesi sonrası Diyarbakır uçağını kaçırdılar) yaklaşık 400 genç, polis ve jandarmanın müdahalesi üzerine ellerinde bulunan gazeteleri, paltoları, ceketleri asfalta sererek namaz kılmaya başladılar. Hepsi gözaltına alındı. Gençlerden kimi Davutpaşa Kışlasına, kimi emniyet amirliklerine götürüldü. Tayyip neyi keşfettiğinden habersiz Kristof Kolomb gibi Hatemi olması kolay değil Erdoğan, Hatemi olabilir mi? Hatemi bir entelektüel. Felsefe ve ilahiyata hâkim. Yayımlanmış kitapları var. RPnin kapatılmasının arifesinde kaleme aldığımız bir yazıda onu, keşfettiği kıtadan habersiz Kristof Kolomba benzetmiştik. "Yerli ve yabancı birtakım iktidar odakları, ondan yeni bir Özal yaratıp, yarım kalmış birtakım plan ve projelerini tamamlama hesapları yapıyor, o ise Mücahit Erdoğan sloganları arasında, sık sık neferi olmakla övündüğü Hocası Necmettin Erbakanın yolunda ilerliyor. Devletle zıtlaşmaktan, sistem dışına sürüklenmekten yorgun düşmüş yüz binlerce Milli Görüşçü, Erdoğanı, kendilerini sorunsuz bir şekilde merkeze taşıyabilecek, özellikle de orduyla aralarını düzeltebilecek bir lider olarak görüyor. Ama bir bakıyorlar ki aynı Erdoğan, Siirtte durup dururken minareleri süngüye, kubbeleri miğfere, camileri kışlaya benzetiyor. ÖZAL REFERANSI Erdoğan her ne kadar "liberalleşme" ve "globalleşme" yolunda o beklenen çıkışını yapmış ve sık sık Özalı referans veriyor olsa da, yakın çevresinde bile, onun kendisine örnek olarak hep ustası ve hocası Erbakanı aldığı görüşü taraftar buluyor. Acaba Recep Tayyip Erdoğan, Kristof Kolomb gibi, gerçekte neyi keşfettiğini, hangi damarı yakalamış olduğunu bilmiyor mu? Bunu hiçbir zaman öğrenemeyecek mi? Yoksa bütün bunların farkında, fakat sonunun Bedrettin Dalan veya Murat Karayalçın gibi olmasından mı korkuyor? Bu yüzden mi, o beklenen çıkışını erteleyip duruyor?" TÜRKİYENİN HATEMİSİ İlk akla gelen isim Tayyip Erdoğan. Bugün hangi yenilikçiye gitseniz, size ülkenin en ücra köşesindeki bir garibandan Boğazdaki işadamına, yılların ülkücüsünden HADEPlisine, DYPlisinden ANAPlısına kadar herkesin nasıl "Tayyip" dediğini ve onun kuracağı partiyi beklediğini anlatacaktır. Bunlarda abartı payı hiç de fazla değildir. Biz de gazeteci olarak birbirleriyle alakasız kişilerin Tayyip Erdoğana bir umut gibi baktıklarını gözlemledik; kamuoyu araştırmaları da bu noktada önemli veriler sunuyor. Peki bütün bunlar Erdoğanı Hatemi gibi yüzde 70leri aşan oy oranlarına taşıyabilir mi? Erdoğan da Hatemi gibi radikal denebilecek bir İslamcı çizgiden demokrasi savunuculuğuna yöneldi. Fakat İranda İslamcılar bir devlet tecrübesi yaşadılar, hâlâ yaşıyorlar. Hatemi de başından itibaren milletvekili ve bakan olarak devletin içinde pişti. Mısır asıllı siyaset sosyoloğu Asaf Bayat, Muhammed Hateminin cumhurbaşkanı seçildiği 1997 yılını İran için, "post - İslamcı" dönemin başlangıcı olarak tanımladı. Pekâlâ aynı tanımı, 28 Şubat 1997den itibaren Türkiyeye ve Milli Görüş hareketine uyarlayabiliriz. Peki Türkiyenin Hatemisi kim? DEVLETİ TANIMIYOR Erdoğan ise asıl olarak teşkilatçı ve belediyeci. Yakın arkadaşları bile onun en az bir dönem milletvekilliği yaparak devleti tanıması gerektiğini düşünüyorlar. Erdoğanın karizmasında mahalleli olmasının önemi büyük. Seçimlerden önce, kaçak gecekondusu olduğunu söylemesiyle ve kendisini sorgulamaya çalışan bazı gazetecilere aynı üslupla cevap vermesiyle oylarını artırdığı biliniyor. STATÜ YÜKSELTME Hateminin siyasetle birlikte halka doğru inmesine ters orantılı olarak Erdoğanın da, özellikle 28 Şubat sürecinden sonra bir nevi statüsünü yükseltmeye çalıştığını görüyoruz. Hateminin de Erdoğan gibi bir "halk adamı" olduğunu biliyoruz. Fakat o bir seyyid, yani Peygamber soyundan geliyor ve aynı zamanda hüccetülislam, yani üst düzeyde bir din adamı. Diğer bir deyişle, "sıradan biri" değil. BARIŞMA YANLISI Yenilgiyle birlikte İslami hareket içinde uzun bir süre birlikte hareket etmiş ve kabaca uzlaşmacılar (genellikle orta ve yüksek sınıf kökenliler; diğer bir deyişle "beyaz Türkleşen" muhafazakârlar) ve muhalifler (genellikle yoksullar, diğer düşük statülü kesimler ve iflah olmaz İslamcılar) olarak tanımlayabileceğimiz katmanlar yollarını ayırdı. Erdoğan, ulusal ve uluslararası sistemle barışma yanlısı kesimlerin sözcülüğü ve liderliğine soyundu. Muhaliflerle ilişkilerini de tam olarak koparmadı. HALK MECLİSLERİ Hatemi, 15 - 16 yaşlarındaki binlerce yeni seçmene hitap ettiğinde onlara, "Asıl olan sizlersiniz" dedi. Cumhurbaşkanı adayı olmamak için epey de direndi. Erdoğan ise ne zamandır, halkın sorunlarından kurtulmasının, kendi siyasi yasağının kalkmasına bağlı olduğunu söylüyor. Yenilikçi ekip, ya kendi aralarında, ya gelenekçilerle tartışıyor, ya da birtakım güç odaklarıyla açık veya gizli pazarlıklar yürütüyor. Bir zamanlar RPliler de belediyelerde, "halk meclisleri" gibi uygulamalarla meşruiyeti doğrudan topluma verir, bu sayede geniş bir destek alırlardı. Belki de RPyi diğer partilerden ayıran en önemli özellik buydu. Ama ne zamandır halk meclisleri de yapılmıyor. Aydınları danışmanlarına havale etti Hateminin en büyük destekçileri gençler, kadınlar ve aydınlar. Çünkü doğrudan onların en temel taleplerine, özgürlük isteklerine sahip çıkıyor. Tayyip Erdoğan ise kadın denilince başörtüsü sorununun çözümsüzlüğüyle felç oluyor. Ülkenin "büyük" sorunları üzerine kafa yormaktan ne kadınlara, ne gençlere ayrı bir önem veriyor. Aydınlarla ilişkileriyse bir - iki danışmanına havale etmiş durumda. AŞKA TEKZİP Hateminin kendisi başlı başına bir entelektüel. Felsefeye ve ilahiyata hâkim. Ayrıca yabancı dil de biliyor ki, bütün bunlar Erdoğanla arasındaki farkları artırıyor. Hatemi, suratından sahici gülümsemesini eksik etmiyor ve genç kızlar "I love you Hatemi" diye pankart açıyor. Bizdeyse suratlar hep asık. Tayyip Erdoğan, eşi Emine Erdoğanın anlattığı "bir görüşte aşk" öyküsünü, "Ben kimseye âşık olmadım" diye tekzip etmekten çekinmiyor.