Ölünce kıymete bindi.

  Ahmet Kaya haberleri ve röportajlarına dikkat. Bir gün öncesine kadar vatanın hainiydi. Ölünce kıymete bindi... Meğer ne çok seveni varmış! Sesini de taklit ettiler, ama o da işe yaramamıştı...

  Aydın ile Fatih Ürek, Ebru Gündeş'in şovunda. Eski İstanbul mahalleri Samatya'dan, Karagümrük'ten, Kasımpaşa'dan küçük çocuk mazaraları... Aydın Karagümrük'lüymüş. Babası tatlıcı, amcası da lokantacı. Okul çıkışı önce kuru fasulye sonra da tatlı yermiş... Ebru da eski mahallelerin kızı. Çamaşırların balkondan sarktığı, erken kararan havanın parke taşlarına düşen karanlığında yürüyen overlokçu çocuk, triko atölyesinden yorgun dönen genç kız, bakkala seslenen kadın, pencereden sarkan sepet, demir kapının aralığından görünen sofa ve Orhan Gencebay'dan "Yarabbim Sen Büyüksün"... Öyle değil mi Aydın?, Öyle değil mi Ebru? Ben sizleri izlerken bunları düşündüm.

  Levent Kırca'dan bir parodi; polis, gazeteci, işadamı, bakan ve vatandaş yani yemeyen yok. Yani hepimiz Özal çocuklarıyız bize o öğretti... Biz de pek bir meyilli olduğumuz için hemen işi kaptık. Bu arada bir çuval vardı. Özel hayatlarıyla ana haber bültenine çıkan ünlülerle dolu. Ama çuvalda birileri eksik kalmıştı...

  Deniz Akkaya Mehmet Ali Erbil'in programına gitmemiş. O da kızdı. Canlı yayından gönderme yaptı. "Popüler olunca" diye bir şey söyledi. Popüler kültürü iyi kapmış Deniz Hanım. Siz de aşağı kalmazsınız bu konuda.

  Taha Akyol'un beyin jimnastiği yaptıran programı "Eğrisi Doğrusu"nda milliyetçilikte entelektüel birikim ele alındı. Yani genel anlamda hareket noktası buydu. Ve geçmişteki sosyal bilim dallarındaki milliyetçi bilimadamlarının artık olmadığı, milliyetçiliğin giderek "politize" olduğu, entelektüel yapısını kaybettiği üzerinde duruldu. Müziği Mehter Takımı ritmleri ile sınırladılar bu doğru. Ama Mehter Takımı'nın o muhteşem ritmi ve melodi zenginliğini çok sesliliğe taşımadılar. Bunu da başka "milliyetçiler" yaptı...