Cemal Ersen

Trabzonspor Başkanı Ertuğrul Doğan’ı açık sözlü olması nedeniyle kutluyorum.
Kulübün içinde olduğu ekonomik durumu, transfer politikalarını ve geçmişte kendisinin de dahil olduğu yanlışları dürüstçe söylemesi, alışık olmadığımız bir tarzdı.
“Sabah akşam borç ödemek için uğraşıyoruz” dedi Doğan. Doğrudur, hataların bedelidir bu tablo. Şampiyonluk uğruna o kadar açıldı, o denli hesapsız davrandı ki eski yönetim, şimdi hesap vakti geldi.
Ertuğrul Doğan’ın bu koşullarda göreve talip olmasının cesaret işi olduğunu söylemiştim. Çünkü kulübün ekonomik olarak hangi noktaya geldiğini en iyi bilenlerden biridir kendisi.
Hafta içinde düzenlediği sohbet toplantısında sözünü ettiği her sıkıntı, Trabzonspor’un bundan sonraki hedefleri ve vizyonuyla ilgili ip uçları içeriyor.
Gerçekleri kabul etmek
Bir; orta vadede öncelik, kulübü borç batağından kurtarıp düzlüğe çıkarmak.

İstanbul bugün tarihi günlerinden birine daha tanıklık edecek. Avrupa’nın, hatta dünyanın gözü Atatürk Olimpiyat stadında, Manchester City ile Inter arasında oynanacak Şampiyonlar ligi finalinde olacak. Ülkemiz açısından son derece önemli bir organizasyon. Türk futbolu adına müthiş prestijli bir final. İstanbul’un tanıtımından hiç söz etmiyorum, çünkü bu kenti bilmeyen, duymayan, görmeyen yok neredeyse. Covid-19 ve pandemi sürecinde iki kez İstanbul’dan alınan UEFA’nın bir numaralı finalinin Cumhuriyetimizin kuruluşunun 100. yılına denk gelmesi bizim için de ayrı bir gurur kuşkusuz. Hoş bir rastlantı oldu. Bir Türk takımının Şampiyonlar Liginde final oynaması hayali ne zaman gerçek olur bilmiyorum ama, bugün sahada iki Türk oyuncuyu izlemek keyif verecektir hepimize. Bir tarafta İlkay Gündoğan, diğer yanda Hakan Çalhanoğlu olacak. İllaki taraf tutmak gerekiyorsa, gönlüm Hakanlı Inter’den yana olacaktır.

Gölge düşmesin
Kusursuz bir ev sahipliği yapacağımızdan endişem yok. Bundan 18 yıl

Türk futbolundaki en büyük sorun istikrar. Süper ligin son şampiyonu Trabzonspor gelecek sezon Avrupa kupalarında yer alamıyorsa, kimseyi suçlamadan şu tespiti yapmam gerek; “Kendisini dev aynasında görenler bir anda cüceye dönüşebilir.”
Bordo-mavili ekibin şaşırtan performansına gelince. Üç hedefini de yitirdikten ve hem yönetim hem teknik kadro anlamında yenilendikten sonra rahatlamış bir Trabzonspor izliyoruz son haftalarda.
Başakşehirspor karşısında teknik direktör Bjelica’nın tercihleri dikkat çekici idi. Sanıyorum bu sezon Süper Ligde ilk kez bir ekip bu kadar çok yerli oyuncu ile çıktı sahaya. Trabzonspor’da sadece iki yabancı ile başladı maça. Yedek kulübesinde ise sadece Larsen vardı.
Hırvat hoca ligin son maçında genç ve yetenekli gördüğü oyuncuları tercih etti. Doğru karardı. Daha önce yapabilir miydi? Evet ama, o önce kendini kanıtlama çabasına girdi. İşler kötü giderken takımı düzlüğe çıkarmak adına aldığı sonuçların karnesine artı yazacağını biliyordu.
İlk kez

Futbolda şampiyonluk heyecanı sona erdi.
Liglerin tescil edilmesinin ardından gözler 22-23 Haziran’da yapılması beklenen Türkiye Futbol Federasyonu başkanlık seçimine çevrilecek.
Seçime gireceğini açıklayan Mehmet Büyükekşi’nin kulüplerin geniş bir kesiminin desteğini aldığı ve yeterli imzaya ulaştığını duydum. Elbette karşı çıkan ve çekimser kalan “büyükler” de var.
Büyükekşi başarısız mıdır? Tartışılır. Sorun, yaptığı işleri anlatamaması. Danışmanlarını eleştiriyorum bu anlamda. İyi bir ekibi ve kurulları da yok ayrıca.
Kamuoyu, futbolun temel sorunlarına odaklanmıyor. Hele kulüpler... Onlar için asıl olan, çıkarlarını camiaları önünde savunmaya çalışmak, yapamazlar ise ezeli rakiplerine bulaşmak. Tutmadı mı? Federasyona kafa tutmak, hakemlere saldırmak.
Evet; iddiamın arkasındayım, “agresiflik” üzerine kurulmuş bir düzen.
Herkes hakkının yendiğini düşünüyor, “başkasının hakkını yedim mi?” diye yüzleşmiyor. Toplama çıkarmayı bilen herkes görür. Matematikte böyle

Koca bir sezona değer katacak maçları oynamak zordur. Hedefi yakalamak isteyen de, ona kafa tutan da gerilim yaşar. Galatarasay’ın başkentte alacağı galibiyetin anlamı açıktı; bitime iki hafta kala “şampiyonluğun ilanı.”
Ya kazanamaz ise? Haftaya derbilerin derbisi oynanacak ve evinde ya kupa kaldıracak, ya tarihi bir hikayenin figüranı olacaktı. İşi uzatmadı sarı-kırmızılı ekip. Başkentte malumu ilan etti. Ne diyoruz o zaman? “Şampiyon Galatasaray.”
Kimse kusura bakmasın. Galatasaray şampiyonluğu anasının ak sütü gibi hak etti. Öyle güzel hak etti ki; üzerine itiraz edilecek tek cümle, tek sözcük söyleyemez kimse. Okan hoca helal olsun sana. Başkan Dursun Özbek, bir o kadar da övgü sana.
Türkiye Cumhuriyeti’nin yüzüncü yılında ligin şampiyonu olmak gerçekten çok değerli.
Galatasaray camiası ne kadar övünse, ne denli sevinse hakkıdır. Bunun başkentte yaşanması ayrı bir anlam taşıyor. Cumartesi günü köşe yazımda altını çizmiştim. Ankaragücü ligin en dirençli ve karakterli takımlarından

Daha şimdiden dört büyük kulübün borcunun 22 milyar lirayı aştığı (1.1 milyar euro) belirtiliyor.
Resmen iflas bayrağını çekecek noktaya gelmişler. Gelir yok, gider çok. Bir de yeni sezon için transfer girişimleri olacak ki, hangi parayla, hangi bütçe ve kaynakla yapılacak kestirmek mümkün değil.
Trabzonspor’un nisan ayı itibarıyla 3.2 milyar lira borcu olduğu açıklanmıştı. Yeni yönetim ve yeni teknik direktörü ile gelecek sezonun planlaması yapılırken ciddi sıkıntılar yaşanacağı ortada.
Başkan Ertuğrul Doğan’ın tüm yetkiyi ve inisiyatifi teknik direktör Bjelica’ya vermesi bir faciaya neden olabilir. Gazatelerde trensfer fısıltılarını okuyoruz. Hırvat çalıştırıcının kendi coğrafyasına yoğunlaştığı belli. Anımsayın, 80’li yıllarda bir Yugoslav akımı vardı. Hem teknik ekiplerde, hem oyuncu kadrosunda. Sonu felaketle biten bu süreç, pek çok kulübü de bataklığa sürüklemişti. Yaşı 50’nin üzerinde olanlar iyi bilir o günleri.

Araştırmak lazım!
Trabzonspor ekonomi olarak yanlış yapma hakkını çoktan

Trabzonspor farklı kazandığı için kutlayacak ve teknik direktörü Bjelica’yı alkışlayacak mıyım, asla! 
Büyük coşkuyla yaşanan şampiyonluktan sonra Trabzonspor’un böyle bir sezon geçireceğine kimse inanmazdı. Gelin görün ki denizde dalgalar kabarınca, önce başkan Ahmet Ağaoğlu, ardından kulüp tarihine adını yazdıran teknik direktör Abdullah Avcı terk etti gemiyi. 
Ligin kalan bölümünde Trabzonspor’un maçlarını anlatmak zor. Yeni teknik direktörünün kadro tercihleri garip. Kazansa da sevineni, yitirse de üzüleni az. Taraftarın yarısı stada gelmiyor, diğerleri evde bile maçlarını izlemiyor. 
Bu kadar kısa sürede yaşanan hayal kırıklığının nedenini Ağaoğlu ve Avcı’ya sormak isterdim. Belki hizmet aldıkları iletişim şirketleri verirlerdi yanıtını! Ama kapı duvar.  
Her ne ise; beni saha ilgilendiriyor. Dolayısıyla geçen sezonun şampiyon takımının bugünkü durumu mutsuzluk veriyor.
Fenerbahçe yenilgisinden sonra Trabzonspor Teknik Direktörü Bjelica ne demişti; “Farklı şeyler

Seyit Mehmet Özkan’dan, “Yoruldum kelimesi yetersiz kalır, ben bittim” cümlesini duymak sarstı beni.
Cumhuriyet ile yaşıt Altınordu Kulübü’nü son 11 yılda evladı gibi sahiplenen, gözü gibi bakan ve futbolda alt yapının ne kadar değerli olduğunu bizlere anlatan Özkan’ın pes etmesi, karşılık bulmuyor yüreğimde.
Neler yapmadı ki bu süreçte? Üstelik tek kuruş yardım ve destek almadan, ayrıcalık istemeden.
Hangisinden başlayayım; en önemlisi, imrenilecek tesisler ve futbol akademisini kazandırdı Türk futboluna. Örnek gösterildi, ama hak ettiği karşılığı göremedi.
Her kategoride milli takımlara onlarca oyuncu kazandırdı.
Aralarında Çağlar Söyüncü ve Cengiz Ünder gibi yıldızların bulunduğu yüze yakın ismi yetiştirip parlattı. Zamanı gelince uğurlayıp, elde ettiği gelirlerle Altınordu’nun güçlenmesini sağladı.
Son dokuz yılda kadrosunda yabancı futbolcu barındırmayan tek kulüp unvanını aldı.