Yıllar çok hızlı geçiyor, bir gün bakıyorsunuz ki annenizin Anneler Gününü kutlama şansınız kalmıyor.
İşte o zaman geriye dönüp kendinizi sorgulamaya başlıyorsunuz; “Acaba anneme gereken değeri verdim mi? Onun için daha neler yapabilirdim?” Soruları birbirini izliyor.
Ben artık annemin Anneler Gününü kutlayamıyorum. Çünkü onu kaybettim.
Hiç okula gitmemiş olmasına rağmen en büyük ideali bizi okutmaktı.
Biz daha uyanmadan erkenden kalkar, kilometrelerce uzaktaki kuyudan su taşır, sonra da buz tutmuş elleriyle sobayı yakmaya çalışırdı.
Soğuk kış günlerinde okula giderken buz gibi havada ayakkabılarıma dolan sulara onun bana olan inancıyla katlanırdım.
Üniversitede okurken O, Gaziantep’de ben İstanbul’da olduğum halde, ne zaman bir şeye üzülsem bunu ana yüreğiyle hisseder ve arardı. En çok da buna şaşırırdım.
Sonra da içine gömdüğü gözyaşlarıyla ”Üzülme, sen bunu da yenersin,” derdi.
Üniversite hayatım boyunca, ördüğü yün kazaklar bedenimden çok ruhumu ısıtırdı.
Şimdi artık o yok. Ancak onunla olan anılarımızı yaşatıyoruz.
Zaman, onun sevgisini de elleriyle yaptığı tarhana çorbasının sıcaklığını da yok edemedi.
O anları aklımda hep kara kare sakladım. Kin tutmamayı, hoşgörüyü, affetmeyi, koşulsuz sevmeyi; onu düşmanlarına bile “Dua ederken,” gördüğümde öğrendim.
Halen hayaller kurmayı başarıyor, öyküler, romanlar yazabiliyorsam, bunu annemin anlattığı masallara borçluyum.
Benim annemden öğrendiğim en önemli şey, acılardan mutluluk yaratmaktı. Elbette hayatın engebelerine ve engereklerine dayanmayı da…
Anneler gününü önemseyin. Annenizin ve eşinizin anneler gününü bir armağanla mutlaka kutlayın.
***
Anneler Gününde, yüreklerinde sevgiyi hep yaşatan siz değerli okurlarımla bir şiirimi paylaşmak istedim. Tüm annelerin Anneler Günü kutlu olsun.
***
HER YANINI SARMIŞ O ÇOCUKLUĞUNLA
Hep bir yanımı çocuk bıraktım
Doğru mu yaptım bilmem ki
***
Güzellikleri umutları
Çocukluğu ve sevgileri hep yaşarım diye
***
Kanadı kırık bir çalıkuşu
Ezilmiş bir reyhan gördüğümde
Acısını duyabileyim diye
***
Hep bir yanım çocuk kaldı
Ben istedim diye
Ne balonları unuttum ne uçurtmaları
Ne kum ışıltılarını ne midye kabuklarını
***
Ne zormuş meğer
Büyüklerin dünyasında
Bir yanınla bile olsa çocuk kalmak
***
Her duyarlılıkta
Yüreğimden damla damla
Akarken acılar damarlarıma
Hep düşünüyorum kendi kendime
İyi ki de dört yanımda çocuk değil diye
***
Annem demişti bana
Büyü artık
Sen dayamazsın oğlum ezilen çiçeklerin acılarına
Bu yufka yüreğinle
***
Ve bir yanın çocuk kalmış
Ama her yanını sarmış
Yağmur bulutlarına sıkışmış
O çocukluğunla
Bu şiir “Şimdi Tam Zamanı” adlı şiir kitabımdan alınmıştır.”
***
Her şeyin istediğiniz gibi olması dileğimle…
Cengiz Hortoğlu
http://twitter
