BDDK açıklamış. Türkiye’de milyoner sayısı 2016’dan bu yana 18 bin 105 kişi artarak 126 bin 969’a ulaşmış.
Feribot orta boy (2 metre civarı) bir lodos dalgasını yardı. Yanımdaki teyzenin salavat getirme sesiyle koltuğumda şöyle bir doğruldum. Etrafıma baktım. Aramızda acaba milyoner var mı?
Ben burada hiçbir sayfayı açmayan İDO internetiyle mücadele edip, emsallerinden iki kat pahalı olmasına rağmen onlardan en az dört kat kötü kahvemi yudumlarken acaba aramızda sinsice dolaşan, yaşam kalitesi bizden çok üstlerde milyonerler olabilir miydi? Türkiye’nin milyonerleri acaba neler yapıyordu şimdi milyonlarıyla?
Hayaller kurmaya başladım. Bir milyon liram olsa ne yaparım? Vay be! Bir milyon lira. Bir dakika, bir milyon lira mı, dolar mı? Dolardır o dolar. Tekrar tekrar okudum müjdeli haberi. TL imiş.
Tamam dedim, hadi hayal kurayım. Bir tane cip alayım, ailece binelim diye geçirdim içimden. Bir de ev alırım dedim her Türk gibi. Ama öyle Şattülarap’ta olmasın. Şehrin merkezinde olsun. “20 yıl sonra çok değerli olacak” falan da istemem. Yatırımlık değil “oturumluk” isterim. Nasılsa milyonerim ben. Şeytan dürttü, hayalimin fizibilitesini yapayım dedim. Bakalım bizim standart Türk hayali kaç paraya mal olacak?
Arkadaş bir tane cip en üst en donanımlı modelden alırsan tam olarak 987 bin 120 lira. Gitti bizim milyon. Artan parayla depoyu bile dolduramazsın. Çoluk çocuk cipte yaşarız artık. Aynı cip Türkiye dışında 250 bin liraymış. Ne yapalım, bizim milyonun bereketi bu kadar.
Deri koltuğa ne gerek var, direksiyon lüks olmasın, ön panel nikelajlı bilmem ne olmasın, ısıtmalı koltuk zaten gereksiz diye diye ancak 526 bin 805 liraya düşebildik. Çıplak araba yarım milyon. Milyonerim, uğraştığım şeye bak.
Geriye kaldı 473 bin 195 lira. Şimdi bununla ev almamız lazım. Ara tara yok. Güzel semtlerde bodrum katı bile vermiyorlar bu paraya. Ancak İzmit’e doğru bir yerlerde bir toplu konutta giriş katı buldum. O da iki artı bir.
Daha evi döşememiz lazım. Dev ekran alacaktık, misafire çekyat alacak para kalmadı. Yazlık hayali zaten kuramıyorum. Çocuğun okulu, harçlığı var. İnsan ancak bu kadar gariban milyoner olabilir. Hem milyonerim hem eziğim.
Ucuz cip ve dağ başında daire alabilen herkes bugün milyoner demek ki. Neticede hükümetimiz 15 yılda milyonerliği bayağı ucuzlatmış. Üşenmedim baktım (başka işim yok, zenginin parası züğürdün google’ı), 10 yıl önce milyoner olmak için 800 bin dolar gerekiyormuş. Şimdi 270 bin dolar yetiyor. Milletimize bundan büyük hizmet olabilir mi? Milyoner olmak hiç bu kadar ucuz olmamıştı.
Lodos ufaktan poyraza dönünce deniz düzeldi. Feribotta hayat normale döndü. Tabii ki internet her zaman olduğu gibi çalışmıyor ve kahve her zamanki gibi kötü ama en azından milyoner değilim. Dar gelirli milyonerlik ne sıkıcı şeymiş öyle. Kötü bir rüyadan uyanmış gibi oldum. Neyse ki sadece 126 bin 969 kişi bu durumda diye sevindim. En azından 80 milyonun kafası rahat.
