derken Mevlana, sanki biraz da bu anlattıklarımızı destekler gibi değil mi?

Biz içimizdeki hazine dairesinden çıkartıp sevdiğimize sunmuyor muyuz varlığımızın en değerli hazinesini?

Hatta birçoğumuzun bunu yeterli görmeyip sevdiğini doğrudan hazine dairesine yerleştirdiğini görmüyor muyuz?

Bizi değerli kılan başka nedir ki; banka hesabımızın miktarı mı?.. İşte bunun iyi ya da kötü olduğunu tartışmaya açmak yerine hazine dairesindeki mücevheratın ne kadar saf ne kadar imitasyon olduğuna bakalım diyorum.

Öyle garip bir terslik var ki ortada.

durumundan dolayı, birincil olarak öyle bir yerde olmak ve ölmek için can atarız lakin kendi hazine dairemize herhangi birisini yerleştirmek konusunda; yerleşmek konusunda olduğumuz kadar da can atar bir durumda olmayız, olamayız, hadi olamama ihtimali de olabilir diyelim.

Peki, bunun nedeni mücevheratımıza olan -koleksiyonerce bir tutku mu?- yoksa

olabilir mi? Kim ister ki verdiği her neyse yerine daha iyisi gelmeden vermeyi? Sanırım sadece vermeye kodlanmış varlıklar.

Bu varlıklar aslında mistik alemde melek olarak tasvir edilse de yaşadığımız gerçek alemde olan benzerleri salak olarak etiketlenmeye daha yatkın görünürler.

Hatta çoğu zaman vermek konusunda o kadar farkındalıklarını kaybetmiş olurlar ki, almak ile ilgili hiç bir düzenekleri çalışmaz.

Fakat bizim araştırdığımız hem alıcı hem verici tarafların aralarında dolaşımda bulunan "sevgi”; saflığını muhafaza edebilmiş midir yoksa zaten kimsenin umurunda olmadığı için üzeri cicili biçili, ışıl ışıl ışıldayan bir boşaltılmış ambalaj mıdır?

Birol Boyacıoğlu
brlbo.com

"Sevgi hepimizin içinde dileyebildiğimiz kadar tüketebildiğimiz bir üretim rekoltesine sahip" deyip "Abarttım mı?" diye sormuştum az önce ama kimse cevap vermeyince ben cevaplıyorum :

Bi düşünün limitlerinizi zorlayan bir sevgi vardır mutlaka hissettiğiniz. Bu sadece sizin bildiğiniz bir sevgi de olabilir. Karşılıksız da olabilir, hatta karşıdakinin bilmediği de.

Fakat buradaki konu başlığımız sadece sizin bildiğinizin öneminden bahsetmek. Hayat bize sevecek o kadar çok sebep veriyor ki, bakın etrafınıza doğa, inanç, insan hepsi sevgi ile doğrudan ilgili.

Ota böceğe aşık olanlara gülünürken, inanışından dolayı sevgi duyduğu kaynağa saygı duyulur hem de tartışmadan ama ne yazık ki 'insan' devreye girdiğinde bol bol tartışmalar yaşanmaya başlar; sevilenin tüm özellikleri, sevenin tüm özellikleriyle karşılaştırılarak.

Peki, ne belirler bu tablo haline getirilmiş kıyas değerlerini? Ne kadar sevgi kullanılacağı bir hamur mayalama tarifi mi elden ele dolaşabilir mi?

diyen uyarı notlarıyla!

Yoksa aslında bizi bıraksalar limitsiz severiz de, insan genleri sevginin sınırsızlıklarından dolayı sıcak sobaya elle dokunan bebek gibi yana yana ders çıkardığı için ölçülü davranmaya çabalıyoruz. Bu yüzden mi acaba sevgi sıkça bir araç olarak kullanılır hale geldi.

Kimse kızmasın ama gezegende doğan tüm çocuklar eğer birbirini severken olması gereken kimyadaki sevgi ile seven çiftler tarafından doğsaydı zaten sevgi sadece kelimelerde kullanılmazdı, soluduğumuz havaya bulaşmış olurdu.

diyenlere soralım.

Hormonlarımız 'sadece' gerçek sevginin kimyası ile aktif olsaydı bu gezegende sizce yedi buçuk milyarı geçebilir miydik?

Sanırım; içimizdeki sevgi üreticileriyle ile hormon üreticilerinin aralarında organik bir bağ yok.

Birol Boyacıoğlu
brlbo.com

Peki soralım kendi varlığımıza ama "kimsenin bize bakmadığı bi an" Severken ve Aşık olduğumuzda ne fark ediyor? Olası cevaplardan biri muhtemelen

olacaktır. Bu cevap en az tercih edilen ve işe gelmeyen türden olduğu için deşelemeye buradan devam etmek daha uygun.

diyerek verilen bu cevabı sahipsiz bırakmayalım.

Sevgi ile Aşk arasında tanımsal bir fark olabilir. Biz de Türk Dil Kurumunda belirtildiği gibi Aşk'ı;

olarak görebiliriz. Lakin o zaman da "Çok sevdiğimizde Aşık oluruz" kapısını açar ve "önce Aşk olur" iddiasında bulunanların sevgimizden şüphe etmesini sağlarız.?

Biraz sadeleştirelim, su kadar duru bir kimyadan bahsederken çorbayı tarif eder gibi olmasın. En temel sloganı kullanarak;

ile açılışı yapalım ve bekletmeden kendi cevabımızı verelim:

Olamaz aslında, hadi olmadığını iddia edelim. Sevgisiz Aşk ne işimize yarar ki; sahtekarlıktan başka!.. Tıpkı koca gezegende sıkça rastlandığı gibi...

Tıpkı ağzımızdan çıkanı kulağımız duyuyorsa, nefesimizden geçen sevgiyi de ruhumuz kokluyordur herhalde. Bunu da bizden iyi kimse bilemez, illa kimyager olmamız gerekmiyor, sevgi nedir biraz olsun tadını biliyorsak; 'SU' gibi, anlarız tek farkının minerallerin dozları, sertliğinin derecesi olduğunu.

O halde lafı dolandırmaya gerek yok:

Abarttım mı?

Birol Boyacıoğlu
brlbo.com

dedikleri gibi tüm bilgiler aslında kendimizde, kendimiz için, içimizde saklı.

İçerisi dediğim bellek kayıtları, hafıza, bilgi dağarcığımız değil; varlığımızın ta kendisi. Hani kimimiz kimi zaman, kimimiz sıkça konuşur, kimimizin de ilgisizce yok saydığı kendimiz var ya, bir dargın bir barışık olduğumuz, tek dostumuz ya da en azılı düşmanımızdan bile daha tehlikeli olan kendi varlığımız, işte 'O'.

diyene

der ya, o lafları sineye çekerken, duyduklarımızı arşivleyen birimin çalışanları.

İşte bizim de aradığımız cevaplar bu çalışanların bağlı bulunduğu içimizdeki departmanda saklı.

Eh tüm bunlara itiraz eden yoksa şu konu ettiğimiz sevginin kaynağına doğru biraz daha yaklaşalım. Bakalım herkesten çok daha iyi bildiğimiz kendi ciğerimiz gibi kabul edecek miyiz; kendi kaynağından çıkan sevginin nasıl olduğunu bizden iyi kimsenin bilemeyeceğini.

Hatırlayalım 'aşık olmak' diye tarif edilen duygunun bünyemize sağladıklarını :

Elbette yok oldu çünkü 'aşkın ömrü üç yıl' diyen istatistik bilgileri var.

Bu durumda sevgi kaynağından hiç kullanmadan sadece aşk ateşiyle dünyaları yakabiliriz, dağları delip, ejderhalarla savaşabiliriz. İyi de nerede yanar bu aşk ateşi? En azından bu saydıklarımızı yapanların destanlarında hep büyük bir aşktan bahsedilir; alev alev yanan! Hepi topu üç yıllığına mı? Peki, ya böyle 'aşk ateşi' diye bir bölüm yoksa!.. O zaman elimizde bir tek sevgi kaynağımız var demektir. Sevgimizi var ettiğimiz bir kaynak; sevgi üretim kaynağımız!..

Bunu kabullenmek zor olduğu için mi "sevmek ile aşık olmak" en azından süre olarak birbirlerinden ayrı tutuluyor? Bu olabilir mi?

Birol Boyacıoğlu
brlbo.com

Ne kadar çok severseniz sevin sevginizin hammaddesini bilmek zorundasınız!

Sevginin özü o çokluğun içinde olması gerektiği kadar çok değilse imitasyon bir sevgi var demektir elinizde, sevdiğinize verdiğiniz ya da sevildiğinizden aldığınız. Kuşkulu kuşkulu sevilmek, analiz edip kimyasını tablolamaktan daha iyi değil midir?

"Gezegen bu haldeyken eldeki sevgileri laboratuvarlarda analiz ettirmek ne geçirir ki elimize? Neyse ne, hayatımızda ve işe yarıyor! Napalım yani, filtresiz sevgiyi kim kaybetmiş de biz bulalım?"

tarzındaki düşünceler aslında kaybedilmeyen ve bulunmaya gerek duymayan kaynağımızdan bizi biraz daha uzaklaştırıyor olabilir.

Sevgi;

"İnsanı bir şeye veya bir kimseye karşı yakın ilgi ve bağlılık göstermeye yönelten duygu"

diye tarif ediliyor Türk Dil Kurumu sözlüğünde. İçeriği ve anlamlandırılışıyla ilgilenmeden "duygu" olduğunu söylemesini yeterli bulup bunun üzerinden sorgulamaya devam edelim.

Duygu;

"Duyularla algılama, his - Belirli nesne, olay veya bireylerin insanın iç dünyasında uyandırdığı izlenim - Önsezi - Nesneleri veya olayları ahlaki ve estetik yönden değerlendirme yeteneği - Kendine özgü bir ruhsal hareket ve hareketlilik"

olarak belirtiliyor yine aynı kaynakta. Demek ki; duygu için insan içinde var olan diye netleştirebiliriz. Bu da sevgi bizim bir duygumuz ise onun da dışımızda olması ya da dışardan edindiğimiz bir kaynak olmadığını gösterir bize.

O halde sevdiğimiz zaman kullandığımız sevgi içimizdeki bir kaynaktan üretiliyor. Ne kadar güzel, bilinmezmiş gibi bir keşif edasıyla yazmaya devam edip, bir yeni keşfe geçebiliriz. Tıpkı bu kaynağın bizim tarafımızdan da etkilendiğini söyleyerek sanki bir başka bilinmezi deşifre edermiş gibi. Peki, bunları bilmek bize ne kazandırır hele de zaten bilmediğimiz bir konu olmadığına göre. Düşünelim!..

"Biz sevgimizin kimyasını biliyoruz zaten analize götürmemize gerek yok, bünye üretiyor diye tahlil yaptıracak halimiz yok. Kim karşısındaki varlığı nasıl sevdiğini bilmez?"

Şimdi de siz düşünün!.. Her nefesinizde sevginizi hissedebiliyor musunuz sevdiğiniz için ürettiğiniz? Gözlerinizde canlanıyor mu sevginizin ışığı onu gördüğünüzde? Damarlarınızdaki kimyasalların akış hızı sevginizi hissettiğinde hiç mi değişmiyor yoksa rafting kıvamına mı ulaşıyor?..

"İyi de sen aşk'tan bahsediyorsun!"

diyor olabilir misiniz?

"Bu dediğin aşık olunca olur"

diye de ekliyor bile olabilirsiniz. Tamam, sizin dediğiniz gibi olsun ama devam edelim deşelemeye, kaynağa biraz daha yaklaşıp?..

yarın 2. bölüm :)

Birol Boyacıoğlu
brlbo.com

"Ne fark var ki? hepi topu bir nokta koymuşsun araya, hepsi o kadar..." diyenlere minik bir hatırlatma: üzerinde yaşadığımız Dünya da uzay boşluğunda bir nokta hele siz bir de yedi buçuk milyar dünyalı ile çekilen bir fotoğrafta, selfiyi siz çekmediğinizdeki boyutunuzu hesaplayın!..

Fakat yine de; öyle çok büyük, yere göğe sığmaz, hiç bilinmedik, görülmedik bir fark olarak ortaya atmak, haksızlık olur bu 'seni seviyorum' sözcüğünün kullanıcılarına.

Sadece o noktaya biraz yakından bakıp, ne fark olabilir ya da nasıl bir fark vardır diye görmeye çalışmak, sunduğumuz sevgiyi daha yakından tanımamıza katkı sağlayabilir. Hiç şüphesiz ki; hiç kimsenin sevgisini bir ölçü aracıyla ölçüp herhangi bir kıyaslama yapmak bana düşmez. Neticede içerdiği sevginin miktarı "Seni" dense de "Sen'i" dense de değişmez, sevenden dolayı.

Fark sağlayacak tek konu karşımızdakini nasıl gördüğümüz ile ilgili. Sevdiğimizi hep özel görürüz, ama öznel görür müyüz? İşte bu soru; tam bir özeti o noktanın.
Sevdiğimizin her hali, görünen, duyulan, dokunulan, hissedilen, yaşanan tüm hallerini severiz. Bize sağladığı tüm güzellikler bu sevginin gücü ile yansır. Hatta sevilme oranımıza hiç bakmadan limitlerimizi de aşacak kadar sevebiliriz. Bu sevgi öyle güçlüdür ki, tek başına mutluluk hissetmemize bile sebep olabilir.

Peki, sevdiğimizi sevdiğimiz yapan varlığını görebiliyor muyuz?

Ona seslenebiliyor muyuz?

Onunla iletişime geçebiliyor muyuz?

Tüm bunlardan çok daha önemlisi; bunu sağlayacak olan kendi varlığımız ile iletişim halinde miyiz?..

İster kadın, ister erkek olun sevgi türe göre değil davranışa göre farklı görünebilir. "SEN" olarak sevdiğinizin özü ile bağ kurabildiyse, sevginizin üretim bandı: "SEN" lik şenliğe dönüştü demektir.

Gülümseyin!

"Seni seviyorum"dan "Sen'i seviyorum"a geçiş yaptınız demektir.

"İyi de, noldu şimdi ne değişti ki?" sorusu olursa diye de şöyle bir taraf değişikliği yapalım. Sizi konu mankeni olarak alalım ve "Nasıl bir farkı olabilir?" i şöyle örnekleyerek açıklayalım.

Bir Sevgi düşünün!

Hiç bir önemi yok nasıl bir sevgi olduğunun. İster arkadaşınız, ister sevgiliniz, isterseniz akrabanız hatta doğaya olan sevginiz bile olur, sadece gerçekten hayatınızdan var olan "Çok güçlü bir sevgi" diye tanımlayabileceğiz bir sevgiyi düşünün.

Eğer bu sevgi; düşünüp hissettiğiniz anda içinizde başlayıp dışınıza doğru yayılıyorsa huzur dolu muhteşem bir duygu ile; işte o küçücük noktanın sağladığı farkla karşılaştınız demektir! Özünüze erişerek sizin sevgi kaynağınıza katılmış bir sevgi bu hissettiğiniz ve varlığınızın en değerli hazinesine bir pırıltı olmuş ışıl ışıl ışıldıyor.

Tadını çıkarın!

Sevgi çok güzeldir.

Sınırsız Huzur, kotasız Sevgi, limitsiz Neşe dolu olsun gününüz.
Birol Boyacıoğlu
brlbo.com

Her şeyin temelinde DENGE olduğunu söylemek sanırım yeni bir bilgi olmaz. Belki bu dengeyi barındıran "her şey" içerisine neleri koyduğumuza bakmak bir yenilik olabilir kendimiz için.

Üzerinde yaşadığımız gezegenin dengeleri son derece belirli; gece/gündüz, yaz/kış, soğuk/sıcak gibi. Bu doğa dengelerinin içerisinde, bizim hayatlarımızda da tüm dengelerin kurulmasıyla kendi halinde dönen minik gezegencikler oluyoruz, tıpkı gelir/gider, sevgi/nefret, iyi/kötü dengelerinin sağladığı huzur hali gibi.

Doğa içinde var olan dengelere hemen hemen hiç kimse itiraz etmezken kendi hayatımızda bu dengeleri kurmaya çalışırken, mekanik kısma pek de el atmaya hevesli olamıyoruz.

"Ben kış insanıyım, yazı hiç sevemedim.. hep kış olsa ne güzel olur!"

diyenin kendi dengelerini kurmakta herhangi iki karşıt grubu tarafsızca ve menfaatsizce dengelemesi mümkün olabilir mi? Elbette bu dengeyi ne kadar önemsediği ile ilgilidir ama yine de her birimiz kendimizi ilgilendiren konularda pek de tarafsız olamayız, öyle göründüğü kadar kolay bir şekilde.

"sevilmesem de severim ben"

diyen tanıdığınız var mı? Eğer varsa genel ortalamanın içerisinde kaç kişidir? ya da

"sevdiğim kadar sevilmek isterim!"

diyenlerin sayısı? hatta

"sevmek için uğraşmadan sevilmek en güzeli"

diyen kişi sayısına bir bakın. Bunların içinde denge sağlayabileceği görülen bir tek "sevdiğim kadar sevilmek isterim!" diyen kişiler. Çünkü diğerlerinde terazinin bir kefesi kendi isteklerine göre ağırlaştırılmış görünüyor.

Tüm bu tercihleri tekil bir yaşam içerisinde kullanmak, ayarlamak, kendimize göre mümkün olabilir ancak ya karşımızda; bundan doğrudan etkilenen olduğunda nasıl mümkün olacak?

Elmanın diğer yarısını bulduğumuzda ya da ruh ikizimiz ile karşılaştığımızda bu dengelerde ağır kefe bizden yana mı, ondan yana mı olmalı?

"Çok sevmek istiyorum!" diyenler daha az olabilir, "Çok sevilmek istiyorum!" diyenlerden.

Birincisi; aktif-dinamik, ikincisi; pasif-statik.

Siz hangi taraftasınız? "SEN" tarafında mı yoksa "BEN" tarafında mı? ve neden?

Peki, farkında mısınız; siz, birinci örnekteki gibi olduğunuzda hayatınızı paylaştığınız kişi ikinci örnekteki gibi ise nasıl bir denge sağlandığını. Çok basit olarak; iki taraf da çok sevilmek istediğinde pasif ve statik yoğunluğu, çok seven olduğunda aktif ve dinamik yoğunluk ortaya çıkıyor. Oysa istediğimiz ya da sağlamaya çalıştığımız denge olduğunda; sevmeyi de sevilmeyi de bir bütün olarak düşünmeliyiz.

Tıpkı gündüz/gece dengesinden "Gün" var olurken, "Sevgi" de içerisinde sevmeyi ve sevilmeyi de barındırır, alınan/verilen olarak.