Belki bu kez...

Belki bu kez...
DMC, "İlk ve Son" adıyla yakın zamanda kaybettiğimiz Yavuz Çetin’in kadri bilinmemiş ilk albümünü dikkatlerimize sunuyor.
NAİM DİLMENER

Sahil sakin ve sessiz..." diye başlıyor Yavuz Çetin’in birinci albümü "İlk". Ercan Saatçi’nin kurduğu Stop firmasının da ilk albümü olarak 1998 yılında yayınlanan bu albüm, her zaman pop oturup pop kalkmış piyasanın içinde kaynamış gitmiş ve kimselere ulaşamamıştı. Aradan geçen zaman içinde çok fazla şey olup bitti. "Bana öğretilen her şey, önerilen her şey, bana dayatılan yaşantı, işe yaramazlık, bir çöplük" diyen müzisyen; öğretilen / önerilen / dayatılan her türlü rezillik ve bayağılığa katlanmaktan vazgeçip, bu türden her sıkıntı ile bizi başbaşa bıraktı. Yavuz Çetin; 60, 70 ve 80’lerde Türk Popu’nun (çok fazla olmasa da) görmeye alışık olduğu sıkı müzisyenlerden bir tanesiydi... 90’larla birlikte sonsuza kadar çekip gitmişe benzeyen nesli tükenmiş müzisyenlerimizden. Bu nedenle de, hep kendilerine rahatsızlık vermeyecek isim ve yöntemlerle çalışmaya alışmış müzik piyasamız tarafından hiç desteklenmedi, dışarda tutuldu, hem de sonsuza kadar.
Müzik yaşamının başlangıcı 80’lere kadar uzanan Yavuz Çetin’in adı, ilk olarak Ercan - Yavuz - Vahe adlı grup ile duyuldu. Epeyce farklı denemelere girişmiş olan bu üçlünün çalışmalarından ne yazık ki çok fazla şey ulaşmadı bize. Hatta neredeyse hiçbir şey ulaşmadı. Yalnızca, grubun, 1988 yılında Hey dergisince düzenlenen bir yarışmada seslendirdiği "I’ll Cry Again" adlı şarkı çalındı kulaklara. Bu yarışmada sonrasında da hiçbir şey olmadı.
"İlk"e de destek gelmedi. Hem bundan, hem de diğer dünya hallerinden olsa gerek, çok daha "sert" bir albüm üzerinde çalışmaya başladı Çetin... Bu albümün hazırlıkları bitmek üzereyken de onu kaybettik. Kısmen suçluluk duygusuyla, kısmen de artık rahatsız edilemeyecek olmamızın rahatlığı ile, "ne kadar önemli birini kaybettik" çığlıkları atmaya başladık hepimiz. Herkes, kendisi dışındakilerin buna sebep olduğundan emin bir şekilde giriyordu söze.
Öyle değildi elbette. Yakın çevresi dışında herkes, kapıları kapatmıştı ona. Ölümünden sonra, TMC, "Satılık" adı verilen ikinci albümü yayımladı. Şimdi de, DMC, "İlk ve Son" adıyla kadri hiç bilinmemiş ilk albümü, yarışma parçası "I’ll Cry Again" ile desteklenmiş olarak dikkatlerimize sunuyor. Bir de şarkıların sırasını değiştirmiş firma. Ama albümün bu son hali de, ilk gün gibi çarpıcı. Özkan Uğur’un vokalleri nedeni ile, bazı şarkıların bazı anları MFÖ’ye çalar gibi duruyorsa da, Türk Popu’nda, bugüne kadar karşımıza çıkmamış kadar özgün ve farklı bir albüm bu. Tıpkı ikincisi gibi.
Ama ikinciden daha yumuşak ve daha kırılgan. Hâlâ umut edilebilen günlerden bir albüm bu. Yavuz Çetin’in, "Seni çok istiyorum, içimde yılların özlemi var" gibi dizeler yazabildiği, henüz son çığlığın atılmadığı günlerin... Belki bu sefer, herkes ne çok şey kaçırmış olduğunun farkına varır.

"İlk ve Son" / Yavuz Çetin / DMC





KÜLTÜR & SANAT