Enkazın altı soğuk

Ahmet Tulgar / Fotoğraflar: Yalçın Çınar

Zühre Şen, gecenin karanlığını da sabahın ışımasını da ve elbette sürüp giden soğuğu da bu kaldırımda yaşadı. Karşısında bir enkaz. Altında teyzesi Zübeyde Göker ve yengesi Sabriye Tokaliç yatıyor. Zübeyde Hanım'ın enkazdan sesi geldiğinden beri umutlu. Yengesinin oğlu Fuat enkazdan hem kendi çıkmış hem de kuzeni Arzu Göker'i çıkarmış.
Ama Fuat nedense durmaksızın ağlıyor. Enkazın altındaki durumu o biliyor, umudunu yitirmeyen Zühre Şen değil.
Onlara yeniden rastladığımızda aynı kaldırımda ağlaşıyorlardı.
Düzce Devlet Hastanesi bahçesinde çim üzerinde ölüler. Şahin Akyüz, battaniyeye sarılıp sarmalanmış, yüzü de örtülmüş Erol Kaygısız'ın başında bekliyor. Erol'un yaşını, dayısı "Lise 1 öğrencisiydi" diyerek açıklıyor. Kaynaşlı'dan gelmişler. "Oraya henüz yardım gitmedi" diyor gözleri yaşlı. Yeğenin cesedi kaybolmasın diye başında nöbet tuttuğunu söylüyor.
Ancak bu kez hastane görevlileri her ölüyü hemen teşhis ettirip kaydediyor. Başka illere sevkedilen hastaların kayıtları da titizlilikle tutuluyor. Bu kez kaybolan yaralılar, özellikle de kayıp çocuklar olmayacak gibi görünüyor.
Güler Ay henüz dört yaşında. Deprem sırasında bacağına televizyon düşmüş. Kırılmış. Şimdi hastane bahçesinde doktor ağabeyi, hemşire ablası bacağını alçıya alıyor. Annesi diğer bacağına yün çorap giydirmeye çalışıyor. Güler Ay, durmaksızın annesine uzanıyor. Korku, acı onu durmaksızın ağlatıyor. Annesi de ağlıyor. Babası kızının elini tutmuş dişini sıkıyor. Başka sedyelerden gözü yaşlı yaralılar onlara gıptayla bakıyor.