Gelenekler böyle diyor

Ekonomik krizin en yoğun yaşandığı bu dönemde medya da tarihinin en derin sarsıntısını yaşıyor. Pek çok basın yayın kuruluşunda meslektaşlarımız işte çıkarılıyor. Milliyet de bundan payını aldı. Editörler, köşe yazarları, muhabirler ve diğer personelden işlerini kaybedenler oldu. Krizden ötürü gazetenin bazı dış büroları kapatıldı. Bölge ekleri kaldırıldı. Sayfa sayıları azaltıldı.
Kriz gelip geçmiş değil. Uzun süreli olacağa benziyor. Sarsıcı, üzücü gelişmeler nedeniyle hiçbir yerde keyifli olunduğu söylenemez.
Pek çok okur buna dair duygu, görüş, yorum ve tepkilerini aktardı. Okur tepkileri tatil haftasında da sürdü. Tekin Gündüz, Seda Doğruel, Huriye Akpınar, Ayşe Başaran, Ruhi Aladağ, Suna Koçak, Seda Özaltın, Atilla Aşut, Nurullah Özbey, Metin Karataş, Turgut Sancaklı, Sıtkı Yıldız, Bülent Tahıllıoğlu, Yıldıray Oğur, Elif Kural, Halil Bolayırlı, Nurcan Demirci, Gülten Sezer, Erdal İpekçi, Sibel Yaylalı, Akın Özkanoğlu, Gözde Pekel, Merhan Gezgör, Hasan Ersen, Tuncay Arslan, Adil Atışer, İsmail Tümay, Cem Ergani, Hümeyra Caner, Sudi Kartal ve Atacan Pişkin tepkilerini gösterip, "neden?" diye soruyor.
Özkan Konaş, faks mesajında, "40 yıllık Milliyet okuruyum ve basın piyasası içinde hala en iyisi olduğunu düşünüyorum. Bu kadar önemli bir kararın sizde haber olarak yer alması, gerekçesinin açıklanması gerekirdi" diye yazmış.
Gülçin Kahveci de aynı talebi dile getirmiş.
Kararın gerekçesi ne olursa olsun, okur için bilgi akışı önemli; çünkü, öteden beri Türkiye’de şeffaflık talebini dile getiren, bu açıdan kurumları sorgulayan bir gazeteden asgari beklentisi bu. "Acı haberleri" de okurla açıkça paylaşmak gazeteye olan güveni sarsmaz, aksine artırır.
Ama şunu da ekleyelim: Benzer durumlarda, dünyanın hemen her köşesinde, okurlar bu tür haberleri genelde rakip kuruluşların yayınlarından öğreniyor. Pek az şirket "acı haberi" paylaşmak istiyor. Örneğin, geçenlerde çok sayıda kişiyi işten çıkaran CNN, bu haberi izleyicilerine duyurmadı. Ama haberi herkes bir yerlerden öğrendi.