Akın Birdal'ı düşünürken...

       ARTIK alıştım.
       Hiçbir yurt dışı toplantısı yok ki, Türkiye'den gelen bir kara haberle gölgelenmesin.
       Hiçbir uluslararası konferans yok ki, fırtınalı bir deniz gibi kabaran ülkenin dev dalgaları tepemizde patlamasın.
       Bu kez de öyle oldu.
       * * *
       UNESCO Genel Merkezi'nde, Türkiye ve Yunanistan'dan gelen gazeteci dostlarımızla toplanmıştık.
       Aşağı yukarı iki yıllık bir çabanın sonucunda, dostlarımızı UNESCO'nun 4 numaralı toplantı salonunda bir araya getirebilmiştik.
       Genel Direktör Federico Mayor, barış kültüründen ve iki ülke arasındaki ilişkilerden söz ediyordu açış konuşmasında.
       26 gazeteci demokrasiyi, barışı, bölgedeki işbirliği olanaklarını tartışıyordu.
       Türkiyeli gazeteciler, yurt içinde onca mücadele verdikleri, insan hakları ve demokrasi konularının bu uluslararası platformda masaya yatırılmaması konusunda ısrarlıydılar.
       Bu bizim iç meselemizdi ve öyle kalması gerekiyordu.
       İçerde kıyasıya kavga ettiğiniz konuları bile, dışarda, şikayet kapsamında ele almak ağırlarına gidiyordu.
       * * *
       DERKEN toplantı bir haberle çalkalandı: Akın Birdal vurulmuştu.
       Ve Birdal'ın vuruluşu, Şemdin Sakık itiraflarını ve onu izleyen olayları da UNESCO gündemine sokuverdi.
       UNESCO yetkilileri ve Yunanlılar, konudan söz etmemeye özen gösterdiler.
       Çünkü biz yaralı bir ülkeden geliyorduk; kanayan bir ülkeden, acı çeken bir ülkeden...
       * * *
       PARİS'i sanki eyyam - ı bahur sıcakları vurmuştu.
       Sam yelleri esiyordu Saint Germain sokaklarında.
       Gençler atletlerle, şortlarla sarmaş dolaş geziniyor, kahvelerde ekspress ya da 1664 birası yudumluyor, sinemaların önünde kuyruk oluşturuyor ve akşamları lokantaları dolduruyordu.
       Bizler ise Akın Birdal'ın gövdesindeki altı kurşun yarasını ve kanayan ülkeyi düşünüyorduk durmadan.
       İçimizde derin bir sızıyla...



Yazara E-Posta: livaneli@milliyet.com.tr