Eskiden "Nasılsın" diye sorulunca şöyle cevaplar alınırdı:
"Turp gibiyim", "Bomba gibiyim", "Pelte gibiyim" vs...
Bugünlerde en gözde cevap şu:
"Türkiye gibiyim..."
Ülkenizi nasıl görüyorsunuz, bu yanıtı verenin haline o teşhisi koyuyorsunuz; ki bugünlerde bu cevap hemen herkes için "berbat haldeyim" anlamına geliyor.
* * *
Siz yabancı sayılmazsınız; itiraf edeyim ki ben de bugünlerde "Türkiye gibiyim".
Herkes bize krizi anlatıyor, ben de biraz size bizim krizden dert yanayım:
Sektörümüz tarihinin en derin bunalımlarından birini yaşıyor. Yüzlerce meslektaşımız işsiz kalmış durumda. Bazı kuruluşlarda maaşlar zor veya geç ödeniyor. Reklamlar kesildi. Sponsorlar çekildi. Projeler donduruldu.
Hele televizyon sektöründe bizim gibi belgesel vs. işlerle uğraşanlar için kameraları Başbakanlık merdivenlerine atma zamanı geldi.
Özetle, bu satırları okuyanların çoğundan farkımız yok bizim de...
* * *
Yine de ben ufkumuzu karartan bunca felaket bulutunun altında umudu yitirmeyenler dergahına mensubum.
Nedeni şu:
Bu krizin hayli geciktirilmiş bir değişimin ateşleyicisi olacağına inanıyorum.
Her alanda kurulu sistem bir noktaya geldi ve tıkandı. Artık bizi taşımıyor. Hantal bir yapı, bütün ağırlığıyla üzerimize çöküyor.
Şimdi krizde her şeyi en baştan düşünerek bu yapının enkazı altından yenilenerek çıkma fırsatı var önümüzde. Üretmeden mevki, itibar, para sahibi olmayı ödüllendiren, emeği adeta cezalandıran bir anlayışı tasfiye etme zamanı geldi. Siyasetteki, ekonomideki, medyadaki bütün göstergeler bu yönde...
Bugüne dek iktidardaki parti(ler) başarısız oldu mu, muhalefet güçlenirdi. Oysa Strateji Mori'nin şubatta ölçtüğü "Türkiye'nin nabzı", bugün seçim olsa hiçbir partinin oyunun yüzde 12'yi aşamayacağını gösteriyor. Kararsızlar, cevap vermeyenler ve "Hiçbiri" diyenlerin oranı ise yüzde 35...
Bu, açıkça bir sistem krizidir.
Bu kriz, bizi yara bere içinde "çıkış kapısına", oradan da değişimin dikenli bahçesine sürükleyecek.
Topyekün bir arınma için daha kolay bir yol yok ne yazık ki...
* * *
Ekonomideki yenik, siyasetteki yitik olduğumuz bu dönemden nasıl çıkabiliriz?
Bunun ipuçlarını önceki gece Galatasaray ortaya koydu.
2 - 0 yenikken dahi içe kapalı bir savunma taktiği yerine cesur bir ataklıkla hayata asılabilirsek, en umutsuz olduğumuz anda bile yılgınlığa kapılmaz, yere kapaklandığımızda bile özgüvenimizi yitirmezsek, herkes üstümüze gelirken ekip ruhuyla birbirimize tutunarak ve yüreğimizi, aklımızı ortaya koyarak bir kontratakla hücuma kalkmayı başabilirsek,
sonuçta "sür - real" bir zafer bizim olabilir.
O yüzden "Nasılsın" diye soranlara bugünlerde benim cevap önerim şu:
"Cimbom gibiyim!"
