Hiç bunları kendine dert etmeye değer mi?

Ayça Atikoğlu

Yaşamımıza "Haberci Çocuk Cinayetleri" ve "Refakatçi" ile giren (ya da girmeyen) Perihan Mağden, şimdilerde kızını büyütüyor ve Pazartesi Dergisi'nde yazıyor...
Güldal Kızıldemir ile nefis söyleşisinde "arızalı kadınlar" kavramını açan Mağden (aklına geleni söyleyen, intikam için tuhaf şeyler yapan, pire için yorgan yakan tipler) bu anlamda Ahu Tuğba, Muazzez Abacı, Oya Aydoğan, Serpil Çakmaklı, Banu Alkan'ı seviyor. Onları cazibeli, ilginç ve çok eğlenceli buluyor. Hesaplı kitaplı ve can sıkıcı bulduğu Hülya Avşar, Ali Kırca, Yavuz Turgul, Sezen Aksu gibi tipleri hiç sevmiyor. "Son derece samimi olma" sahtekarlığından ise hiç haz etmiyor...
"Çocukla geçirdiğin vaktin süresi değil kalitesi önemli" samimiyetsizliğinden tutun bilumum pazarlamacı ve sahtekar ruhlardan intikamımızı alan Perihan Mağden'in Pazartesi Yazıları "Hiç Bunları Kendine Dert Etmeye Değer mi?" adıyla İletişim Yayınları arasında yayınlandı.
Hayatımızın hal ve gidişatından bir kesiti yansıtan bu yazılar: "Türk Malı Elektra: Ahu Tuğba'dan Gönül Yazar'a, "Yılların yenilediği şarap: Ajda Pekkan'a, ayrıntılarıyla bildiğimiz hayatları hiç bilmediğiniz bir üslupla anlatıyor. Hafta Sonu'nun hayatımız için taşıdığı "ağırlık" ve "anlam"ı deşip, "Türkiye'nin sivilceleri patladı patlayacak" yazısıyla da tombul ve hımbıl Türk popçularını deşiyor. Kendine güven harikası, milli fenomen Hülya Avşar'ın sınıf atlama çabalarından, Şehreminili Hakiki Sabah Şekeri Şebnem Dönmez'i de... Çoğunu hak ettikleri yere (yani yerin dibine) koyup, "Bizim gibi müzik ve futbolla yaşayan bir tek ülke daha var: Brezilya. Ama adamların müziği müzik, futbolu futbol. Bunca hasata bu cılız mahsul. Tanrılar haykırışlarıma cevap verin: Sulama meselesini mi ayarlayamıyoruz, topraklarda mı iş yok?" diye soruyor.
"Hiç Bunları Dert Etmeye Değer mi?"de pop kavramlarla dalga geçiliyor ama çocukları kullanma kulavuzunu elinden bırakmayanlarla hiç de dalga geçilmiyor, onlardan nefret ediliyor. Bir de egosu kabarık erkeklerden ve onları kabartan kadınlardan...
"Benim kocam dahi. Sanatçı" bu meseleye zum yapan yazılardan biri. Yazının sonlarından bir küçük alıntı: "(...) Dostoyevski hayatının son yıllarında sekreteri olarak işe aldığı genç bayanla evliydi. Bu yıllarda en güzel eserlerini (Karamazof Kardeşler, Ecinniler, Budala) verdi. Pek çok kişi bu eserleri bu hanımın Dostovyeski'nin hayatında sağladığı huzura da borçlu olduğunu söyler.
Tolstoy'un karısı Savaş ve Barış'ı tam yedi kez temize çekmiş. Şimdi oturun düşünün: Tam yedi kez elle Savaş ve Barış.
Tolstoy elbette bu harikulade eserleri karısı temize çekiyor diye, ya da daha huzurlu ev ortamı sayesinde vermedi. Tolstoy dahi bir yazardı, öyle ya da böyle yazacaktı. Olsa olsa iyi kalpli ve fedakar eşi sayesinde daha çok yazabilmiştir. Dostoyevski gibi.
Hanımlar beyler. Benim söylemek istediğim dahi ya da değil, sanatçı ya da değil, kimsenin hayatı bir başka kişi için feda edilmemeli, çöpe atılmamalı, hiçlenmemeli.
Şu resimlere bakın. Şu E.E.Cummings'in, Artaud'nun yakışıklılığına, Tolstoy'un hayatının son yıllarında keşişleşip her yeri terki diyar etmiş haline. Bir de hayatınızdaki "dahilere", büyük "sanatçılara". Değer mi? Tolstoy için, E.E. Cummings için de değmez, hayatınızdaki kara delikler için de. Aslolan sizlersiniz. Belki dahi sizsiniz. Belki de değilsiniz. Ne var, şart mı dahi olmak, sanatçı olmak. Önemli bir tek şey var o da bir bardak sıcak çaydan zevk almak. O çayı içerken çayı zevkle içen insan olmak. Onun bunun kurbanı, paspası olmak değil. Deha kapılarının paslanmaya, yok sayılmaya mahkum tokmakları değil, kendi kendin olmak. Seni habire iyi insan, mümtaz eş, mükemmel dişi, fedakar anne, akıllı yönetici yapmaya çalışan zorlayan dayatan bu çivileri çıkmış dünyaya ayak diretmek. İnatla, çocukça ve başı dik.
Yerse diye bağırmak:
Yemezse jarse!"
Yazara EmailA.Atikoglu@milliyet.com.tr