"Küçük Prens"in annesi

       Her birimizin yaşamına kimbilir kaç ölüm haberi düştü...
Çok yakınımızdan, yakınlarımızdan, uzaktan ama bildik isimlerle...
Bu meslekte her birimizin elinden kimbilir kaç ölüm haberi geçti... Bazen bildik, ama yüzlerce, binlerce bilmedik isimlerle...
Her ölüm haberinde ismin yanındaki paranteze takılıp kalırım. İsmin yanındaki parantez içine iki yahut tek haneli bir rakam düşerler. Hayatın bitiverdiği yaş parantez içine giriverir.
Bir parantez içinde bitiverir her şey...

. . .

Bu sütunda bu yılın 10 Mart'ında çıkan yazı yukarıdaki gibi başlamıştı...
Sevgili Eren Güvener'in 23 yaşında iken yitirdiği oğlu Onur'un ölümü dolayısıyla ve "Küçük Prens" başlığıyla ona ithaf edilerek.
Nasıl mı bitmişti yazı?

. . .

Küçük Prens diyordu ki:
"Bir gün üzüntün geçince (çünkü zamanla geçmeyecek üzüntü yoktur) beni tanımış olduğuna sevineceksin. Gülmek isteyeceksin benimle birlikte. Koşup pencereyi açacaksın. Gökyüzüne gülerek baktığını gören dostların şaşacaklar... Acı çektiğimi sanacaksın. Ölüyormuşum gibi gelecek... Ölmüş görüneceğim, gerçekte ölmeyeceğim oysa. İşte böyle."
O sabah Onur'unu yine pencereden el sallayarak uğurlayan Zehra Hanım da belki pencereyi her açışında, hep yıldızlardan bir yıldız arayacak gözleri.
Bir yıldızda "Küçük Prensi" hep var olacak.

. . .

Penceresinden baktı, gözleri hep yıldızlardan bir yıldızı aradı.
Üzüntüsü geçmedi, ne bir gün, ne başka bir gün.
Yorgun kalbi Onur'uyla, Küçük Prensi ile gitmekteymiş meğerse.
Onur'unu uğurlayamamış meğerse.
Dün, Zehra Hanım da, daha Küçük Prensi'ni yolcu edişinin bir yılı dolmadan, "nasıl dayanırım" dediği, Onur'unun yılbaşıyla çakışan doğum gününü yaşamamak istercesine parantezini kapattı.
"Gözler kördür. İnsan ancak yüreğiyle baktığı zaman görebilir" diyordu Küçük Prens.
Zehra Hanım da yüreğiyle baka baka oğlunu gördü hep, ayrılamadı, peşine düştü.
Şimdi Sevgili Eren Güvener ve can kızı Zeynep, bir yıl içinde parça parça kopan yürekleri ile Onur'u, Zehra Hanım'ı hep görecekler...
Hep var edecekler.
Sabır ve başsağlığı diliyorum.
Zor... Biliyorum.