Yeni cephe, yeni dert

TAHA Kıvanç, alias Fehmi Koru, gazeteci yazar ve müstakbel milletvekili Mehmet Barlas'ın evindeki toplantıda, kimsenin kimin ne yediğine bakmadığını yazıyordu.
Yerinde bir davranış. Zaten Refahyol da kelamlarında dürüst inanmışlarının, ortaklarının ne yediğine aldırmamaları üzerine bina edilmemiş miydi?
Yeni cephenin ana fikri de muhteşem. İrticanın fazla dikkati çekmemesi için, onu hırsızlığın arkasına saklayacaklar.
Mürteciyi hırsızın arkasına saklayınca, kimsenin dikkatini çekmeyecek. Hırsız önde laiklikten yana görünecek, o çalıp çırparken, arkadakiler de, laik Cumhuriyet'i yıkma operasyonlarını tamamlayacaklar.
Kimileri, bu davranışın soyguncu takımın aleyhine olacağını ileri sürüyorlar.
Bu düşünce yanlış bir varsayıma dayanıyor. O da soyguncular için iktidarın bir amaç olduğu sanısıdır.
Oysa gerçek öyle değil.
Soyguncu için iktidar, varlık tesahubu için bir vasıta.
Evet artık Türkiye'de yeni bir cepheleşme dönemi başlamıştır.
Yeni cephe, kurucularının açıkça söyledikleri gibi, laik cumhuriyetçilere karşı kurulmuştur.
Böylelikle bu cephenin niteliği ve amacı da kendiliğinden anlaşılmaktadır.
Eksantrik kimi düşüncelerini bu sütunlarda eleştirdiğim Besim Tibuk'un bu cephe içinde yer almasına üzüldüm. Şeriatçı - soyguncu işbirliği içinde, nereye yerleştiriyor Tibuk liberal düşünceyi?
"Bırakınız yapsınlar, bırakınız geçsinler" sloganı, "bırakınız çalsınlar, bırakınız özgürlükleri ezsinler" demek değildir ki.
Anti cumhuriyetçi, anti laik cephe Türkiye'nin "demokrasi!" yaşamında ilk deney değil.
1957 seçimlerinden sonra, hızla başaşağı gitmekte olan Adnan Menderes 50'li yılların son döneminde Vatan Cephesi'ni kurmuştu. Bu traji komik hikaye, Bayar - Menderes ikilisinin siyasal paranoyalarının daha da artması ile Tahkikat Encümeni'nin de kurulması üzerine 27 Mayıs hareketi ile noktalandı.
Onlardan doğan boşluğu dolduran ve o cephede at koşturan Süleyman Demirel ise, bir kez askeri darbe, bir kez de seçim yenilgisiyle iktidarı yitirdikten sonra, büyük bir yanlışın içine düşerek, doğrusu bugünkü cephe ile kimi benzerlikler taşıyan 1. Milliyetçi Cephe'yi, ardından da, iktidarı ikinci kez yitirdikten sonra, bir ara seçimle gelen kısmi zaferin sonrasında da 2. MC'yi kurdu.
Dikkat buyrulursa, cepheler hep kurucularının başını derde sokup onları iktidardan uzaklaştıracak gelişmelerle noktalandı.
Cepheleşme, demokrasiyi toplumsal çekişmenin nizanın sınırlarında dolaştıran, daha doğrusu, anayasal çerçevede toplumsal uzlaşmayı, toplumsal çekişmeye, yani demokrasiyi anarşiye çeviren girişimlerdir hep.
Dikkat ediniz, dünyanın neresinde olursa olsun, cepheleşme girişimlerinin sonuçları hep birbirlerine benzemiş, sistem rayından çıkmıştır.
Cepheleşmedeki ince oy aritmetiği hesapları, ince satranç taktikleri hep boşa çıkmıştır.
Bugün başlayan girişimin, yakın gelecekte doğuracağı sonuç da budur.
Ama gözünü hırs bürüyenler, bunu görememektedirler.
50'li yıllarda bir gün İsmet Paşa, Menderes için şöyle demişti:
- Adnan Bey çok hata yapıyor.
Sormuşlardı kendisine,
- Peki Paşam sizin hiç hatanız olmadı mı?
Paşa'nın yanıtı ibret vericiydi:
- Olmaz olur mu? Çoook, yalnız ben hiçbir zaman aynı hatayı iki kez yapmadım.
Anlaşılan, Türkiye'nin siyasetçileri, Menderes'ten bu yana hiç gelişmemişler.
Yazık! Koca dünya bunca zaman Türk politikacıları için nafile dönmüş desenize...



Yazara E-Posta: a.sirmen@milliyet.com.tr