Aksal Yavuz

Galatasaray’ın kadro değeri 225 milyon, Fenerbahçe’nin 195 milyon euro. Hal böyle iken kadro değeri 120 milyon euro olan Trabzonspor’un bu sezon aradan sıyrılıp şampiyon olmasının mümkün olmayacağını cümle alem biliyordu. Fazla söze gerek yok, sonuç ortada zaten…
Elde lig üçüncülüğü ile Türkiye Ziraat Kupası kalmışken…
Trabzonspor camiasında doğal olarak yedisinden tutun yetmişinin elinde kâğıt kalem; hesap kitap peşinde, Başkan Ertuğrul Doğan ve yönetimi gece gündüz demeden harıl harıl kaynak arayışında, teknik adam Abdullah Avcı başta olmak üzere her Trabzonsporlu ligi 3’ncü bitirmenin ve de Türkiye Ziraat Kupasını kazanmanın derdinde. Yönetim ile teknik ekip bir yandan gelecek yılın planlamasını yaparken, diğer yandan taraftarın göze hoş oyun istediğini, beklediğini hatırlatmakta fayda var elbet.
İlk yarının kısa bir özetini geçecek olursak, tatsız, tuzsuz daha doğrusu futbolsuz bir karşılaşmada hata yapılırsa böyle bir gol çıkardı ki, Atakan’ın yaptığı, Fountas’ın kaptığı,

Futbolun bu kadar çok sevildiği, konuşulduğu, ilgi gördüğü başka bir yer var mıdır?

Varsa bir ya da ikidir…

Zira Besmeleyle kapısı açılan işyerlerinde, hatta her yerde konu dönüp dolaşıp futbola bağlanır. Trabzonspor’un her daim lider olduğu mevzuda ekonomi ile sağlık ikincilik için kapışır!

Takımının galibiyetinde bankalara, bakkallara olan borcunu dert edinmeyen, mağlubiyette dünya başına yıkılmışçasına üzülen Trabzonsporlular!

Futbola yetenekli çocukların dünyaya ‘merhaba’ dediği topraklardır aynı zamanda… Başka yerler de vardır elbet, ancak Trabzon ve bölge hakikaten büyük bir nimet…

O anlamda ‘Dünyada Brezilya, Türkiye’de Trabzon’ olduğu bilinir, sürekli dile getirilir de…

Futbolun bu denli sevildiği, ilgilenildiği, futbolcu fışkıran bereketli topraklarda doğup-büyüyen yetenekli çocuklar arasında beklenen oranda yıldız oyuncunun çıkmaması bir o kadar acı!

Yetenek avcısı ilan edilen birçok oyuncu için ‘oldu-olacak’ denilirken, kaşla-göz arasında kaybolup gitme

İlk 11 dakika Trabzonsporlu oyuncular, al gülüm ver gülüm top alışverişinde bulunurken, Başakşehir Pelkas ile bir geldi, pir geldi Trabzonspor’un kalesine. Yedikleri golde Larsen, her zamanki gibi boşa yükseldi.
24. Dakikadaki pozisyon golle sonuçlanmış olsaydı; Trabzonspor’un bu maçtan değil beraberlik çıkarması, farklı mağlup olmaması işten bile değildi. O anlamda ilk yarım saati boşa harcadı, kalan dakikalar doğaçlama oynadı bordo-mavililer. Mendy hariç herkes bitse de eve gitsek havasında idi…
Defansta bilinen sıkıntıları görünce, insan ister istemez merak edip sormak istiyor:
Trabzonspor U 19’daki Ali Şahin, şansı hak etmiyor mu?
Defanstaki eksikliğin yanı sıra, Trabzonspor’un orta sahada Hamşik ve Sosa ayarında lider özelliklere sahip bir oyuncuya ilaç gibi ihtiyacı olduğunu, bu sezon şampiyonluğa oynamasının hayal olacağını sezon başı defalarca yazdık. Amma velakin lig üçüncülüğünü kovalamak, izleyenleri mutlu etmek, elinden gelenin en iyisini yapmak yerine bu kadar vurdumduymazlık niye?
Abdullah hocanın da artık bir şeyleri

Çok değil birkaç gün evvel başkentte oynanan Ankaragücü-Çaykur Rizespor maçı sonrası hoş olmayan olayları konuşmaya devam ediyorken, şak diye farklı bir konuya, Ankara’dan İstanbul’a geçtik birden…

İstanbulspor-Trabzonspor maçı öncesi birileri çıkıp, bu maç da gündem olacak, dünya yine bizi konuşacak demiş olsaydı, emin olun söyleyen kişi, gece ayazda bir tarafın açık mı yattın, kafayı mı üşüttün kelimeleriyle karşılaşırdı…

Rüya gibi ama maalesef gerçek İstanbulspor’un 73. Dakikada sahadan çekildiği. Bir gerçek daha varsa; o da dünyanın gündemine oturduğumuzdur! Açıkçası hoş olmadı bu.

TFF’nin bazı hakemlere gereğini yapmadığından dolayı TFF’ye ve hakemlere güveniniz kalmamış olabilir, içiniz geçmiş maçlardan yanmış da olsa, hakem o gün hatalı karar vermiş de olsa tepki maç sonu basın açıklamasıyla gösterilseydi yerinde olurdu, daha anlamlı olurdu…

Kaldı ki hoş olmayan karar, faul olmayan pozisyondan, daha doğrusu

Trabzonsporlu oyuncular ilk 30 dakika boşa nefes tükettiler, enerjilerini boşa harcadılar! Bakasetas’ın frikiği haricinde rakip kalede etkili oldukları pozisyon yoktu. Olamazdı, çünkü kaleye hiç inemediler ne kanatları kullanabildiler ne de merkezden gidebildiler.Düşünün, ilk kanat ortasını, bir başka ifadeyle Onuachu’yu 32. dakikada topla buluşturup rakip kalede tehlikeli oldular. Ne olduysa o dakikadan sonra oldu; tempoyu artırıp kanatları kullanmaya, pozisyonlara girmeye başladılar. Ancak bu defa karşılarına Nita çıktı. 32 ve 36. dakikalarda sakız gibi uzadığı anlardı Romanyalı kalecinin...E Nita’dan da bir yere kadar... Daha ne yapsın ev sahibi takımın kalecisi... Zira Avcı’nın öğrencileri ikinci yarıya da ilk devre bıraktıkları yerden devam ettiler, kanatlar şakır şakır, ortadan Bakasetas tam yol ileri; atılan goller ve kaçan pozisyonlar!Anlayacağınız ilk yarıya oranla ikinci devre çok daha etkili oynadı Trabzonspor... Olması gerektiği gibi ayağa hızlı ve isabetli oynayarak, kanatları kullanarak...   Uzun lafın kısası, attığından fazlasını kaçırdı bordo-mavililer...

Anket yapılsa; ligin keyifsiz, renksiz, albenisiz maçları arasında açık ara birinci olurdu Trabzonspor, Mondihome Kayserispor karşılaşması. Öyle ki ne futbol vardı ne de ‘bu nasıl kaçar?’ denilecek pozisyonlar vardı.
Mondihome Kayserisporlu oyuncular bir pozisyona girdi, onu da atarak, güle oynayarak döndüler Kayseri’ye.
Kısıtlı imkanlar dahilinde iyi işlere imza atan Recep Uçar ve öğrencilerini tebrik etmek lazım, en azından daha çok isteyen taraftı.
Düşünün, kale hariç her mevkide oynatılan, her maçta olduğu gibi iyi oynayan Gökhan, maçın skorunu belirleyen ortayı elini kolunu sallayarak yapabiliyor…
Trabzonsporlu oyuncular doksan dakika ne mi yaptı? Lafı eveleyip gevelemeden söyleyelim:
Bırakan orta yapmayı, bırakın pozisyona girmeyi, futbol adına hiçbir şey yapmadılar. Emin olun futbolu yazanların yattığı mezarda kemikleri sızlamıştır!
Fenerbahçe galibiyetiyle ligin bittiğini varsayıp, kalan karşılaşmaların öylesine oynandığını düşünmüş olabilirler mi acaba? Zira başka izahı yok bunun, bu kadar vurdumduymaz, bu kadar da

Bünyamin Kahriman (24), Serhat Kırkayak (23) Mesut Keleş (19), Trabzonspor-Fenerbahçe maçını izlemek için Trabzon’a gitmeye karar vermişti, 2009 yılının aralık ayında.
Arkadaşları Fenerbahçeli Ahmet Muhammed Demirel’i de (21) davet etmişlerdi.
Fidan gibi delikanlılar Ankara’da öğrenciydiler. ** Trabzon ve Trabzonspor aşkıyla yanıp tutuşan Serhat, yıllardır Ankara’da ikamet ediyordu. Kendine ait internet sitesinde, canı kadar çok sevdiği takımına olan aşkını şu sözlerle dile getirmişti:
‘Bordo-mavi kefenim olsun, Trabzonspor’um bu sene şampiyon olsun!’ Bünyamin, Akçaabatlı, bıyıkları yeni terlemeye başlayan Mesut, Manisa idi.
Belki de o Mesut, yıllar sonra Trabzonspor’un efsane başkanlarından Kırşehirli Şamil Ekinci gibi olacaktı; Trabzonspor’a başkan olacaktı…
**
Fenerbahçeli Ahmet Muhammed, Trabzonsporlu Bünyamin, Serhat ve Mesut, güle oynaya, bayrak sallayarak, şarkılar ve türküler söyleyerek vardılar Trabzon’a.

Takımların milli arayı nasıl geçirdikleri zamanla belli olacak, ancak Milli Takımın aldığı sonuçlar Türk halkını keyiften dört köşe ettiğini net bir şekilde söyleyebiliriz. O anlamda Montella ve ekibi başta olmak üzere oyuncular alkışı, övgüyü hak ediyor.
Lige dönecek olursak…
Gündüz yerine gecenin ayazında EMS Yapı Sivasspor, Trabzonspor maçını oynatmak? Oyunculara, tribünde izleyenlere, gecenin bir yarısında evlerine döneceklere yazık, günah değil mi?
O soğuğa rağmen izleyenlerin içini ısıtan futbol oynayan, harika goller izleten iki takım oyuncularını ayrıca kutlamak gerekir.
Açık konuşmak gerekirse, ilk yarım saat Trabzonsporlu oyuncular neye uğradığını şaşırdılar. Kaşla göz arasında yenilen goller sonrası her Trabzonsporlu kendini deyim yerindeyse derin dondurucuya atılmış gibi hissetti, Sivas ellerinin soğuğu ne ki!
Tabi ki goller birçok maçta olduğu gibi; defans hatası. Hadi Muhammet Taha, tecrübesiz diyelim, ya stoperlerin adam paylaşımlarına ne demeli? Elli metre top sürerek kırmızı-beyazlı takımın ilk golünü atan Saiz’in