Bugün size Prince’ten bahsetmek istiyorum. Daha önce de söz etmiştim, kuzenlerimin New York’tan üreticiden aldıkları köpek olarak... Bir Cavalier King Charles. Üretici kadının Melislere satmaya yanaştığı evdeki bir sürü Cavalierden biriymiş Prince... Satılma nedeni ise kadının söylediğine göre asosyal olması. Ürettiği soydan en güzeli en düzgünü fakat, 1 yıldır uğraşmasına rağmen de kimseyle anlaşamayan...
Köpeklerden yavru olsun, yetişkin olsun ölümüne korkan bu yüzden yarışmalarda diskalifiyeye sebeb olacak ve soyunun adını kötüye çıkarabilecek bir köpek Prince. İşte bu yüzden de 13 aylıkken oldukça yüksek bir fiyata, 5 sayfalık sözleşme ve kısırlaştırılma şartıyla satılan bir köpek.
Melisler de Prince’i ilk aldıklarında kadının direktiflerini aynen uyguluyorlar. Köpek parkına götürüyorlar. Yavru köpekleri falan ısırınca, -üretici kadında denemiş- onun yapamadığını biz mi yapacağız deyip vazgeçiyorlar.
Aman korkmasın, yok rahat yerde uyusun, vs. derken köpek, köpek olduğunu unutmuş durumda İzmir’e geliyor. Tabii burası New York değil, Kordon’da gezerken sokak köpeğini de, kedisini de görüyor. Sesten çok etkileniyor, sıcakta ağır çarpıyor, ağır bir tüy döküntüsü... Ve tabii sanırım en çok şaşırdığı şey bu kadar çok insan görmesi oluyor. Herkes onu kucağa almak, sıkıştırmak istiyor.
Çeşme’ye taşınıyoruz. Bu 2 hafta içinde Prince yine ev değiştiriyor. Kordonda ki evden bahçeli bir eve geçiyor. Ve burada yalnız değil. Ben alışması için ona önce sadece Efe’yi getirdim. Efe sakin, güzel bir lhasso-apso Efe, Prince gibi kısır. Dolayısıyla bir liderlik problemi de yaşanmaz diye düşündüm.
Köpekler köpekleri insanlardan çok daha güzel eğitiyorlar. Efe, Prince’i nasıl eğitti? Efe’yi rahmetli Cherie eğitmişti, Cherie’yi de bizim rahmetli Daisy. Haftaya da Prince ve Efe’yi, eğitim sürecini yazacağım. İyi pazarlar.
