Eğitim sistemimiz arapsaçı gibi.
Bu yıllardır böyle.
Sistem neredeyse her bakan değiştikçe değişiyor.
Olur mu?
Sistem değiştikçe daha iyiye gitsek yüreğim yanmayacak.
Oysa üniversite eğitiminde geldiğimiz nokta belli.
Geriyiz, gerideyiz.
Ve üniversite mezunlarımızın çoğu işsiz.
Çoğu yabancı dil bilmiyor.
Yeterli hoca da yok.
***
Bizim mezun olduğumuz İstanbul Hukuk Fakültesi’nde o yıllarda bir derste kürsüde Ord. Prof., Prof., doçent, asistan yani üç beş hoca birden yer alırdı.
Pratiklere genellikle doçentler girerdi. Yani hocaların tek işi öğrencilerle meşgul olmaktı. Dışarıda iş istisna idi. Özel üniversitedeki derse yetişme telaşı yoktu. Öğrenciler aynı dersten hem yazılı, hem sözlü sınava girer, yazılıyı kazanıp sözlüde kalanın yazılısı da yanardı. Sınavlardan önce vize olurdu. Prof. Ferit Hakkı Soymen hocamızın 735 kişiyi vizesiz bıraktığını hatırlarım.
Sıddık Sami hocamızın sözlüde yalnızca üç öğrenciye geçer not verdiğini anımsıyorum.
Öğrenci üzerindeki ilgi bu kadar yoğun olduğu halde, her sınıfta üç dersten de iyi alma mecburiyeti vardı. Şimdiki manzara masal gibi geliyor. Çünkü açılan üniversitelerin bazılarında her şeyden önce hoca yok. Bugün pek çok üniversiteden mezun olanlar yurtdışında lisansüstü eğitim, master yapma imkânını bulamazlarsa iş hayatında hayal kırıklığına uğruyorlar.
Birçok üniversitemizde eğitimin kalitesi bu durumdayken yeni üniversiteler de açılıyor. Bunlar lise mi? Kontrol mekanizması da yok.
Olur mu?
NÜKLEER
Hazırlanalım
Elektrik üretiminde nükleer enerjinin payı geçmiş yıllarda bazı ülkelerde yüzde olarak şu oranları gösteriyordu:
Bugün bu oranlar daha da artmıştır.
Fransa 79, Belçika 60, İsviçre 42, İsveç 39, İspanya 37, İngiltere 21, ABD 20.
“Deprem bölgesinde nükleer santral kurmak, nükleer felaket riskini artırır” görüşü ile Türkiye’de nükleer santrallere karşı çıkılırken dünyanın deprem yönünden en riskli ülkesi olan Japonya birbiri ardından nükleer santraller kurdu, kuruyor. Felakette yaşıyor ama yine de vazgeçmiyor.
Japonya enerji tüketiminin yüzde 51’ini nükleer santrallerden sağlıyor. Türkiye’de ise yaşam standardı yükseliyor, elektrikli eşya kullanımı artıyor.
Sanayi, kalkınma, refah enerjiye bağlı. Medeniyet demek bir bakıma elektrik demek. Ama Türkiye’deki müjde; zaman zaman, “Karanlık bir döneme giriyoruz” oluyor. Yani yakında bugünkü enerji Türkiye’ye hiç yetmeyecek.
Ve “Nükleer enerji lazım” deniyor. Bunun için de reaktörler gerekiyor.
Yapma kararı geç de olsa alındı ama, yapımda yine de geç kalıyoruz.
Geç kalmayalım...
