Feyzi Hepşenkal

Tam adı şöyle:
“Büyükşehir Belediyesi Kanunu İle Bazı Kanun Ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun Tasarısı.”
Tasarının adından “içinde ne olduğunu” anlamak mümkün değil.
Dışarıdan bakan herkesin bir fikri var belki.
Fakat eminim, kimsenin “tam ve kesin” bilgisi yok.
Şu anda TBMM İçişleri ve Bütçe komisyonlarının gündeminde olan tasarı yasalaştığında neler olacağını “Ege illeri özelinde” anlatayım.
Bir:

Başbakan Erdoğan ile yardımcısı Bülent Arınç, bazı olaylar karşısında farklı tepki veriyorlar.
Radikal Gazetesi’ndeki haberde “Zirvede zıtlaşmanın kısa tarihi” başlığı altında işte bu farklılıklar derlenmiş.
Örnekse...
Kars’taki “İnsanlık Anıtı” olayı.
Başbakan “ucube” deyip, anıtın yıkılmasını isterken; Arınç ise “Başbakan böyle dedi diye kimse kanundan alınmayan bir yetkiyi kullanamaz. Başbakan kanaatini belirtmiş. Ben de başka bir yere giderim, ‘bu ne kadar garip bir şey’ diyebilirim. Beğenmek zorunda değil insan” açıklamasını yapmıştı.
Sonra:

Öncelikle ve tekrar belirtmeliyim, üç gündür yazdıklarım; yani İzmir’den “üç yeni İzmir” çıkma durumu bir haber değil.
Bilgiye dayalı bir tahmin de değil.
Sadece bir senaryo.
İktidarın “isterse” genel seçime kadar...
“Çok isterse” yerel seçimden önce bile gerçekleştirebileceği bir senaryo.

Birinci İzmir’e sekiz, ikinci İzmir’e de 11 ilçenin ayrılmasından sonra; sıra yeni İzmir’de.
Bakalım.
Ne kalmış geride?
Bornova, Bayındır, Beydağ, Buca, Karabağlar, Kemalpaşa, Kiraz, Konak, Ödemiş, Tire ve Torbalı.
Yine 11 ilçe ama aralarındaki dördü çok büyük.

İkinci İzmir, aslında İzmir’in ezelden beri Türkiye’ye yansıyan yüzünün en keskin hatlı olanını temsil ediyor.
Sınırları İzmir’in en Batı’sından başlıyor doğal olarak:
Karaburun, Çeşme, Urla, Seferihisar.
Güzelbahçe, Narlıdere, Balçova.
Sonra ver elini, karşı yaka.
Yani...
Karşıyaka.

İzninizle hatırlatmam gerekiyor. Ne demiştim dün?
“Ak Parti ille de İzmir’de birinci parti olmak isterse ve bunun için her şeyi yapmayı göze alırsa, durum değişir.”
Başka?
“Bir elimde cetvel, öteki elimde hesap makinesi; ilçelerin nüfusu, partilerin son genel seçimde aldıkları oylar ve daha ne varsa, yatırdım masaya.”
Daha sonra?

Tırnak arasına alıp “Marka şehir İzmir” yazdım Google’a, tam 35 bin sonuç çıktı.
Sadece “marka şehir” yazdım.
Oooo.
Neredeyse Türkiye’deki her şehir kendini “marka” ilan etmiş çoktan.
Oysa kolay mı marka olmak?
“Gayret” ister, “farklılık” ister, “iddia” ister, “zaman” ister...
İster de ister bir şeyin ya da bir şehrin marka olması.

Cumhurbaşkanı, TBMM Başkanı, Başbakan, Genel Kurmay Başkanı, Ana Muhalefet Partisi Başkanı, Eski Cumhurbaşkanları, Anayasa Mahkemesi Başkanı, Yargıtay Birinci Başkanı, Danıştay Başkanı, Bakanlar Kurulu Üyeleri, Kuvvet Komutanları, Orgeneraller ve Oramiraller, YÖK Başkanı, TBMM Başkan Vekilleri, TBMM’de Grubu Bulunan Siyasi Partilerin Genel Başkanları...
Devlet protokolünün bu sırayla başlayan en tepesinden, en aşağıda bulunanlara kadar herkes; Prof. Ahmet Ercan’ın hazırladığı “İl İl İlçe İlçe Deprem Belgeseli” çalışmasının her sayfasını çerçeveletip; tam karşısındaki duvara asmalı.
Yetmez.
Türkiye’nin her ilindeki zevat da aynı şeyi yapmalı.

Örnekse...
İzmir Valisi’nden Ege Ordu ve Garnizon Komutanı’na; Büyükşehir Belediye Başkanı’nda ilçe belediye başkanlarına; üniversite rektörlerinden İzmir milletvekillerine, kaymakamlardan meslek odaları başkanlarına kadar herkesin odasında Ahmet Ercan’ın belgeselindeki en azından “İzmir sayfası” asılı olmalı.