Deprem, Türkiye'yi çok şiddetli sarstı.
Bireyiyle, toplumuyla, özel - resmi örgütleriyle, devletiyle bütün Türkiye'yi açığa kustu.
En gelişmiş bölgesinde Üçüncü Dünya ülkeleri gibi binlerce ölüsü, onbinlerce yaralısıyla meydana sürdü Türkiye'yi...
Saklanacak, gizlenecek, kandıracak, kandırılacak bir şey bırakmadı.
Görüldü ki, Türkiye daha feodal bağları aşan toplumsallık düzeyinde değil.
Görüldü ki, Türkiye'nin en örgütlü biçimi hala aile ve komşuluk bağları.
Kurtarma çalışmaları bunun canlı kanıtları.
Henüz bu çabaların yerini alacak, bireyi kontrol edip koruyacak bir özel ve kamu örgütlenmesi yok.
Cehalet ve cesaretle beslenen ana, baba, çocuk, kardeş, akraba, konu - komşu kurtarma kargaşası dışında enkaz altından tutunacak fazla bir şey yok.
Türkiye'nin vitrine koyup, dünyaya gösterdiği örnek bölgesi, birinci yüzü böyleyse, varın ikinci yüzünün ne halde olduğunu siz düşünün.
Bu deprem artık zihinleri sarsmalı.
Zihinlerde daha büyük deprem olmalı.
Bireyin zihninde olmalı.
Devletin zihninde olmalı.
Toplumun zihninde olmalı.
Hastalığını doktora, davasını avukata, inşaatını mühendise sormaktansa felakete katlanmaya razı zihinlerde deprem olmalı.
"Ya olursa" deyip önlem almak zahmetine katlanmaktansa,
"bir şey olmaz" deyip kendini peşinen kandıran zihinlerde deprem olmalı.
"Bir şey olursa hesap sorarlar" deyip işinin gereğini yapmaktansa,
"kim hesap soracak ya" deyip çalan, çırpan, kaçan zihinlerde deprem olmalı.
"Öldüren kul öldürüyor" demek yerine,
"Öldürmeyen Allah öldürmüyor" deyip kendini kandıran zihinlerde deprem olmalı.
"Felaket olasılığı"ndan korkmak ve ona göre önlem almak yerine,
"felaketten korkmayan" zihinlerde deprem olmalı.
Zihinlerde deprem olmalı ki...
Bu ülkeye artık
"can bilinci" yerleşsin...
Bireye...
Topluma...
Devlete...
Yazara E-Posta: fbila@milliyet.com.tr
