Atlas’la annesinin bilmediği şifreli oyunlar oynuyoruz

Mustafa Erdoğan, Hollywood’un filmini çektiği “Troya”yı, aslında ait olduğu topraklarda, Anadolu kültüründen beslenerek 3.5 milyon Euro’luk bir prodüksiyonla sahneye koydu. Türkiye’nin en ünlü kadınlarından birisiyle evli. Ama “Gülben Ergen’in kocası” olarak değil Mustafa Erdoğan olarak tanınıyor. Doğu kültüründen gelmiş bir adamın ünlü bir kadını taşıyabilmesi, işini özgürce yapmasına fırsat tanıması zor. Bunu insan sadece aşkıyla yapabilir. Mustafa Erdoğan da öyle yapıyor. Hakkında dedikodular çıkarılan bir evliliği var. Bunlara hiç aldırmıyor. Kendi ‘dans’ evreninde, kardeşi Yılmaz Erdoğan’ın daha çok para kazandıran film işlerine dahi bulaşmadan kendi bildiği şeyi yapıyor.
Röportaja gittiğimizde Bomonti’de “Anadolu Ateşi” stüdyolarında yaklaşık 100 çocukla prova yapıyordu. Erdoğan sadece çocukların dans edeceği bir “Anadolu Ateşi” sahnelemek için kolları sıvamış durumda. Söyleşi boyunca oğlu Atlas da Anadolu Ateşi stüdyolarında ilkokul öğrencileriyle dans etti. Atlas düştü kalktı, insanlara sokuldu, tek başına koştu. Yere düştüğünde Mustafa Erdoğan kimselere bağırmadı. Atlas’a dokunup, yanağından makas alabildi etrafındaki ilköğretim çocukları. Bir de Mustafa Erdoğan’ın Atlas’a çocuk gibi davranılmasını sağladığını fark ettim. İlişkilerini sevdim, o yüzden bu röportaj Gülben Ergen’den çok Atlas’la ilişkileri üzerine gelişti. Gülben sevenlerin affını diliyorum!

Çocuklarla ne yapıyorsunuz?
Çeşitli okullarla anlaşma yaptık. 750 çocuğa dans dersi veriyoruz. Bu çocuklar arasından seçilecek bir kadroyla uzun vadede sahneye bir çocuk oyunu koymak istiyoruz. Bugün burada gördüğünüz 100 çocuğun yaşamının böyle bir dönemindeki dans, ömür boyu hafızalarına kazınacak.
Bu hoşuma gidiyor. Ama bizim sanatsal beklentilerimiz de var tabii ki.

Atlas biz burada oturduğumuz süre boyunca dans etti. Atlas’ın dansçı olmasını istiyor musunuz?
Dans etmesini isterim ama dansçı olmak onun vereceği bir karar. Bütün insanlar yaşamlarının bir evresinde mutlaka dans etmiş olmalılar zaten. Dans insanın hayatta öğrenmesi gereken şeylerden biri. Klasikleri okumak gibi bir şey. Her sanatçının dans etmesi gerekir.

Bütün gösterilerinizde bizzat bulunuyorsunuz, şart mı bu?
Başında durmak zorundayım. Aynı anda üç gösteri yapılıyor. “Troya”dan ayrılmıyorum. Büyük kadronun olduğu “Anadolu Ateşi”nde de mutlaka oluyorum. Ama mesela İspanya’da gösteri yapan grubu da haber vermeden gidip seyirci arasında izliyorum. Kaliteyi korumak zorundasınız.
Bütün yardımcılarıma güvenirim ama çok fazla alkış da aşınmaya neden olabilir. Ben sinema yapmıyorum bizde her gün promiyer çünkü.

Çok disiplinsiniz? Nereden geliyor bu disiplin?
Eski sosyalistlerde olur disiplin.
Annesi daha çok ilgileniyor

Çocuk adına özel bir yatırım yapıyor musunuz?
Adına hesap açtırdım her ay belli periyotlarla para yatırıyorum. Bir de sağlık ve emeklilik sigortası var. Sembolik te olsa geleceğine yenilik yatırım yapıyoruz

Atlas’la daha çok kim ilgileniyor?
Gülben daha çok ilgileniyor. Benim turne yoğunluğum oluyor. Ama Atlas’ı görmeden beş günü geçirmemeye çalışıyorum. Antalya’da tiyatro için çok kalmam gerekirse, ya ben dönüyorum ya da onlar geliyor. Bazen üç turne üst üste biniyor. Bu nedenle annesi daha çok birlikte oluyor.
Ama bizim ilişkimiz çok iyi. Özellikle ikimiz tek başımıza gezeriz, tozarız, böyle bir arkadaşlık ilişkimiz başlamış durumda. Özel şifrelerimizin olduğu oyunlar oynuyoruz. Anne dahil olamıyor bunlara. İstanbul’da olduğum sürece zaten evde, Kilyos bölgesinde olmaya çalışıyorum. Atlas atları seviyor, at çiftliklerine götürüyorum.

Atlas’tan sonra daha hoşgörülü biri oldum
Atlas yaptığınız işi anlayabiliyor mu? Şöhretli bir anne-babası olduğunun farkında mı?
Farkında olmamasını tercih ederiz. Benim ne iş yaptığımı biliyor. Dans ediyor mesela beni görür görmez. Bütün afişleri biliyor “Troya” ile “Anadolu Ateşi”nin ayrı ayrı oyunlar olduğunun farkında. Annesinin ne iş yaptığını biliyor. Gülben’in şarkılarının daha müziği radyo da çıkar çıkmaz “anne, anne” diyor.

Atlas’tan sonra neler değişti kişiliğinizde?
Daha merhametliyim. Daha hoşgörülü birisi oldum. Bir de daha duygusal oldum. Çocukları fark etmeye başladım, havaalanından içeri girdiğimde mesela hemen çocukları fark ediyorum artık. Kaç çocuk var, kaçı Atlas’la aynı yaşta. Hemen fark ediyorum. Ama daha da ilginci çocuklar da fark ediyor benim baba olduğumu. Hemen bana doğru yöneliyorlar artık, eskiden böyle olmazdı. Bir de özellikle Atlas’ın yaş grubu çocuklarla nasıl iletişim kurmam gerektiğini öğrendiğim için eskiden korkardım yabancı birisinin çocuğunu kucağıma aldığımda. Şimdi çok güzel oynayabiliyorum.