Tanıdıklara açık mektup: Doğum iznimiz bitti

igursoy@milliyet.com.tr Bebek vesilesiyle gelenler arasında üç yıldır görmediğim bir arkadaşım, Antalya'dan İstanbul'a 700 kilometre yol yapan akrabalarım da var. Yetmez, karımın daha önce hiç görmediğim üç akrabası da Batu şerefine ziyarete geldi. Çevrem genişledi bir anlamda.Güzel tabii, insanların bebek bahanesiyle de olsa kalkıp evimize gelmeleri. Değer verdiklerini gösteriyor. Oğlana aldıkları hediye, altın, vs. de oğlanın maddi değerini yükseltiyor, bizim kümülatif mal varlığımızı artırıyor. Akbank'ın uğurböceği kumbarasında toplananlar da eklendiğinde çocuğun özel okulda okuması garanti!Sorun biz evden çıkmak istediğimizde yaşanıyor. Psikolojik hazırlık üç saat öncesinden falan başlıyor zaten. Kabaca bir çizelge hazırlanıyor. Begüm şu saatte emzirirse, çocuk şu saatte uyur. Demek ki şimdiden duş alıp giyinmek lazım. Pusetle saatte 3 km. yol aldığımızı düşünürsek şuraya gidip dönebiliriz. Bu arada, muhtemel acil karın doyurma operasyonları için hangi noktalarda emzirme odaları bulunduğu ezberdedir; Sertab Erener misali İstiklal Marşı unutulur ama o unutulmaz. Şiddet gören kadınlar için Mor Çatı evleri neyse, yeni anneler için emzirme odaları ile Mothercare ve Chicco mağazaları da odur. Doğumdan beri gelenimiz gidenimiz çok maşallah. Hayır, bu cümle ironi içermiyor. İnsanların ziyaret etmesinden memnunum. Batu'yu görmek istiyorlar tabii, bizimki de kendini kimin kucağında yere paralel biçimde bulsa kaşlarını çatıyor, dudaklarını büzüp dik dik bakıyor: "Bu pozisyona beni sadece annem getirebilir, onun da tek gayesi beni emzirmektir. Dolayısıyla eğer meme ucunuzdan süt gelmiyorsa lütfen beni beşiğime bırakınız. Aksi takdirde günlük uyku kotamı dolduramama ihtimalim var." Anlaşılacağı üzere, hareket kabiliyetimiz azaldığı için sokaklar bizi zorluyor. Bunu bildiklerinden olsa gerek, insanlar bizi artık bir yerlere çağırmaktan imtina eder oldu. Geçen hafta sonu telefonumuz hiç çalmadı mesela. Yeterince dramatik oldu mu? Yüreğiniz burkuldu mu? Elbette "İstanbul'un en sıcak çifti" unvanını taşımıyorduk, Serdar Ortaç gibi her gece Reina'ya da gitmiyorduk (gazetenin magazin servisinden öğrendim, her gece oradaymış, o kadar ki artık gazeteciler fotoğrafını bile çekmiyormuş) ama gezerdik yani. Mekan bilgimiz "Çocuk nerede beslenir"den ibaret değildi, sindirim sistemi normal çalışan yetişkinler için çalıştırıyorduk kafayı.Ahbaplarımız da tedirgin etmek istemediklerinden olacak, biz olmadan geziyorlar. Yoksa artık bizi sevmediklerinden ya da çocuklu ve sıkıcı ailelerden biri olduğumuzu düşündüklerinden değil herhalde!Geçenlerde, ziyarete gelen bir arkadaşımızla konuşuyorduk. Konu bizim bebekle dışarı çıkabilmemizdi; fazla sorun yaşamadığımızı anlatıyordum. Birden kendimi iş görüşmesinde gibi hissettim. "Mülakatta" başarılı olursak bizi de alacaklardı. Ya da bir süre daha "doğum izninde" kalacaktık."Biz sizi ararız" dediler. Haber bekliyoruz. Eskiden neler bilirdik neler! Laf geziden açılmışken, önemli bir sorundan bahsedeyim. Aslında hep bildiğimiz bir şeydi ama ateş düştüğü yeri yaktı, benim için de somut bir probleme dönüştü. Kaldırımlar kimi zaman çok dar kimi zaman da müthiş engebeli olduğu için pusetle gezmek büyük dert, Batu'nun neredeyse yaşadığı gün kadar kaldırım rallisi tecrübesi var. Tabii eğer kaldırıma çıkabilirsek oluyor bunlar. "Yokuşumsu", rampavari" şeylerden (belediye jargonunda adı nedir?) her köşeye koymadıkları için bazen onu da beceremiyoruz. Haydi ben en kötü ahvalde çocuğu kucağıma alıp puseti de katlayıp taşırım. Bu ülkede tekerlekli sandalyede on binlerce insan var. Onlar ne yapacak? Bu durumu, üstelik yakın çevremde bir mağdur olmasına rağmen, bugüne kadar görmediğim için gerçekten ayıp etmişim. Pusetle yürüyüş gözümü açtı