Herkes 'Bir kadın bu işi nasıl yapar?' dedi: Dükkana hiç girmeyen oldu

Edirne'de iş bulmak için gittiği sanayi sitesinde 1992 yılında lastikçide satış elemanı olarak işe başlayan ve uzun süre lastik sektöründe çalışan Remziye Cankıran, 2010'da işsiz kaldı. Cankıran, işsiz kalmasının ardından sanayide oto elektrikçi olan eşinin de desteği ile kendi dükkanını açmaya karar verdi. İlk 2 yıl sadece lastik satışı yapan Cankıran, piyasadaki rekabetin artması ile kolları sıvayarak tamir işine de girdi. 2013'te sökme takma makinesi, tamir ekipmanları, kriko ve balans ekipmanları alan Cankıran, 2016'ya kadar tek başına işletmesini ayakta tuttu. 2016 yılında göğüs kanserine yakalanan Cankıran, bu nedenle işletmesine yardımcı eleman alarak yoluna devam etti. Bir yandan kemoterapi tedavisi gören Cankıran, işinin motivasyonu ile 2 yıllık tedaviyle kanseri yendi. Halen işinin başında lastik söküp takan Cankıran, hemcinslerine örnek oluyor.

'İLK BULDUĞUM İŞ BUYDU'

Lastik işinin, aklında olan bir iş olmadığını, mecburiyetten başladığını belirten Cankıran, "1992'de girdim sektöre, o dönem işe ihtiyacım vardı. İlk bulduğum iş de lastik dükkanındaydı. Bir yerde çalışıyorsam, ekmek yediğiniz yere randıman vermem gerektiğine inanan insanlardanım. O yüzden de işe herhalde biraz fazla sarıldım ki 1992'den 1994 yılına kadar satış olarak çıktım. Daha sonra 1994 yılında evlendim. 1992'den 2010 yılına kadar Edirne'de farklı lastik sektörlerinde çalıştım. 2010 yılında gene mecburiyetten dolayı çalıştığım iş yeri dükkanını satışa çıkarttı, haliyle biz de işsiz kaldık. O saatten sonra başka bir meslek yapamayacağım için kendi dükkanımı açtım ve maceram öyle başladı. Sadece lastik satışı olarak açtım dükkanımı, montajı ve tamiri diğer arkadaşlara yönlendirdim. Ama baktım ki 2012'de bütün lastik tamircileri aynı zamanda sıfır lastik de satıyor. Dedim o zaman bu böyle olmaz, şartları eşitlemem lazım. 'Rekabetse doğru bir rekabet olsun, şartlar eşit olsun' dedim. Kendi servisimi kurdum. Sökme takma makinesi aldım, tamir ekipmanları aldım, krikolarımı, balans ekipmanlarımı aldım" dedi.

'BAŞARI KİMSEYE GÜMÜŞ TEPSİDE SUNULMUYOR'

Cankıran, 2010 yılında dükkanını eksi sermayeyle açtığını anlatarak, "2010 yılında aslında dükkanımı açarken sıfır sermaye değil eksi 45 sermayeyle açtım. Borcum vardı, çalışmam gerekiyordu ama çalışabileceğim bir iş yoktu. Kendi bildiğim işi yapmalıydım. Toptancılarımın bana olan inancıyla eksi sermayeyle dükkan açtım. Çok büyük bir risk aldım ama hayat öyle bir şey. Başarı kimseye gümüş tepside sunulmuyor, siz çabalarsanız geliyor. O şekilde devam ettim" diye konuştu.

'İŞİM AYKATA KALMAM İÇİN BANA GÜÇ VERDİ'

Cankıran, 2016 yılında kansere yakalanana kadar dükkanında tek başına tamir yaptığını belirterek, "2016 yılında bir hastalık geçirdim, göğüs kanserine yakalandım ama çok şükür ki işim vardı, beni ayakta tuttu. Çünkü çalışmam için bir sebep vardı, ayakta kalmam için bana güç verdi. O kemoterapi süreçlerinde işe devam ettim. Bir ameliyat geçirdiğim için sol kolumdaki lenfler de rahatsızlık ilerlemesin diye alındı. Haliyle ağır kaldırmam yasaklandı. Ondan sonra eleman çalıştırmaya başladım. Bir iki eleman çalıştı, çıraklık eğitimine yazdırdım. Daha sonra oğlum yanıma geldi, şu an oğlumla birlikte hala devam ediyoruz" dedi.

'KÜÇÜMSEYİP DÜKKANA GİRMEYENLER OLDU'

Sanayide çalışmanın ilk başlarda zor olduğunu anlatan Cankıran, "İlk 10 yıl kapalı cezaevi gibiydi çünkü dışarıya çıkamıyorsunuz. Sizi görüyorlar, duruyorlar, sizin yanınızda sohbet etmiyorlar. İşte 'Bir kadın bu işi nasıl yapar' diyor. Böyle acayip bakışlar oldu. 'Bir kadın var' diye küçümseyip dükkana hiç girmeyenler de oldu. Onlar bunu yaptıkça ben daha da hırslandım, daha da kendi geliştirdim. Aşağı yukarı 30 yılım geçti burada, benim tırnaklarımı hiç ojeli şekilde göremezsiniz. 30 yıldır hiç oje sürmedim" diye konuştu.

'SANAYİ ESNAFI BANA BÜYÜK DESTEK VERDİ'

Hemcinslerine çalışma hayatıyla ilgili tavsiyelerde bulunan Cankıran, "Önce kendilerine saygıları olsun, sonra işlerine saygıları olsun. Bir insanın kendisine saygısı varsa, işine saygısı vardır. İşine saygısı varsa, topluma saygısı vardır. 30 yıl önce bu sanayiye geldiğimde bazı şeylerden ödün verdim. Hiç kimse beni bu sanayide etekle göremez. Topuklu ayakkabıyla göremez, doğru düzgün makyajla göremez. Çünkü benim çalıştığım ortam bunu kaldırmaz. Onlardan biri olduğumu kabul ettiğim için onlar da beni bu kadar kabul ettiler. 2016 yılında kansere yakalandığımda şu sanayi esnafı bana o kadar büyük bir destekti verdi ki; bana bir kere kendimi hasta hissettirmediler. Bir kere bana gelip de 'Senin neyin var' diye sormadılar" dedi.