Başarılı gençlerimiz heba olup gitmesinler diye yazmış, bu konuda bir burs kültürü oluşturmamız gerektiğini vurgulamıştım. Bunu teyit eden öylesine çok mail geldi ki, bir kez daha yazmak zorunlu oldu. Çünkü çocukları ve gençleri sadece lafta seviyoruz. Eğer ortada şov yoksa ya da doğru kişilere ulaşamıyorsanız burs bulmanız olanaksız...
Elbette her kurum, herkese burs verecek diye bir koşul yok. Belki de zaten fazlasıyla veriyorlardır. Ama yetmiyor. Çünkü ülkemizde halen 20 milyona yakın öğrenci var ve her yıl bir milyondan fazla çocuk bu kervana katılıyor...
O vizyon bizde yok mu?
İşte size burs konusunda çok çarpıcı bir mektup. Şimdi bu öğrencimize burs yağacak. Peki ya diğerleri?
Bu öğrencimiz, emekli çocuğu, borç harç yine yoluna devam edebilir. Ya hiçbir geliri olmayanlar?
Devletten aldığı destek ancak çorba parasına yetenler, bu koşullarda mezun olup, dünyanın en iyi üniversitelerinden kabul alanlar?..
Her şeye küsüp, kırık kalpleriyle yola mı devam etsinler yoksa onlara burs desteği sağlayıp Türkiye’nin gelecekteki parlayan yüzleri mi olsunlar?..
Bu bir kültür ve vizyon meselesi. Ya inanacağız ve hep birlikte taşın altına elimize koyacağız ya da yakınmaya devam edeceğiz...
Her yere başvurdum ama...
İşte çaldığı tüm kapılar yüzüne kapanan velilerimizden birisi:
‘22 Haziran tarihli yazınıza katılıyor ve bizim yaşadığımız süreci sizinle paylaşmak istiyorum.
Ekteki CV’lerle acitasyon içermeyen talep yazımızı, yüzlerce işadamı ve vakıfa gönderdim. Tüm illerin ticaret odalarına, holdinglerin yönetim kurulu başkanlarına ve İsveç’te yaşayan tüm Türk iş sahiplerine(restoran sahibi dahil), Türkiye’deki tüm İsveç menşeli şirketlere, holdinglerin CEO’larına, Rotary, Lions kulüplerine, bakanlara, milletvekillerine, SGK, Dışişleri, MEB gibi kurumların ilgili bölümlerine vs. vs. vs...
Sadece Alarko vakfından yazılı cevap geldi. Yaşar Vakfı maile geri dönüş yaptı. Ağaoğlu gerekli yerlere ulaştırılacak maili attı. İsveç’te yaşayan 2 Türk iş sahibi cevap verdi. 2 Ticaret Odası, MEB bir de Dışişleri...
Tabii ki hepsi olumsuz?
Kızım, B. Üniversitesi’nde yüzde 35 burslu okumuştu. Açıkçası master için tekrar bu yük, emekli insanlara ağır gelecek bir durum! Desteklensek çok iyi olacaktı. Ama kredi falan çekip, hayatımızı biraz zora sokarak da olsa İsveç’e gönderiyorum kızımı.
Koskoca ülkede destek olacak bir kurum yok! O akademisyen olmak istiyor. Ve olacak da. Ama yurtdışı üniversitelerinde öğretim görevlisi olacak..
Sonra bu ülke insanları, o insanların başarıları ile övünecek, her zaman olduğu gibi?
Hiç kimsenin kılını bile kıpırdatmadığı ise hiç aklına gelmeyecek!
Hayatım boyunca, her türlü sosyal yardımlaşmaya katıldım, maddi imkânlarım ölçüsünde muhtaç olana yardım ettim.
Ama bu ülkenin en büyük eksiği, STK’ların yetersizliği, organize olabilme yetisi vs.vs... Siz bunları zaten hepimizden çok iyi biliyorsunuz. Yardım alabilmek için acınacak durumda olmak gerekiyor. TV programlarında sefilliğini sergileyip, show yapıp, acınacak halini teşhir edip gözyaşları içinde yardımlara mazhar olmayı beklemek gerekiyor. Ama biz bunu yapmayız. Neyse Allah yardımcımız olacaktır. Sizin bildiğiniz bir şeyi sizle paylaşmak istedim.
İşte cevapsız kalan istek
“Kızım NK, B. Üniversitesi Uluslararası İlişkiler Bölümü’nden 2011 Haziran’da mezun oldu.
Daha mezun olmadan İsveç Lund Üniversitesi’nden yüksek lisans hakkı kazandı. Toeffle sınavından 98 aldı, son sömestr bitmeden not ortalaması yüksek lisans için yeterli görüldü. Türk-İsveç Enstitüsü’ne burs için başvurduk fakat kabul edilmedi.
İlgileriniz için teşekkür ederiz.
Velisi olarak emeklilik durumumuz nedeni ile 10.000 euro olan okul bedelini karşılayabilecek durumda değiliz.
Akademik kariyer yapmak isteyen kızıma, bu imkânı kurumunuz sağlayabilir mi? Saygılarımızla. NK”
Özetin özeti: Hayırseverlik konusunda bizden daha duyarlı bir ülke bulmak zor. Ama bunu organize etme konusunda daha kat etmemiz gereken çok yol var. Saygınlığı tartışmasız güvenilir sivil toplum örgütlerinin sayıları hızla artmadıkça burs kültürü oluşturmamız çok zor! Ama çağdaş bir toplum olmak için buna mecburuz!..
