Cemal Ersen

Çok özel bir gündü. Cumhuriyetimizin 100. yaşını coşku ile kutlarken, bu haftaki maçlara taraftar vurdu damgasını. Hemen her karşılaşmada tribünler birbirinden değerli koreografiler ile katkı sağladı anlamlı güne. Gönül isterdi ki, Cumhuriyet ile yaşıt Futbol Federasyonu önderliğinde, daha kapsamlı organizasyonların keyfini yaşasaydı futbol ailesi.Trabzonspor iyi başlangıç yapamadığı sezonda dümeni Abdullah Avcı’ya teslim ettikten sonra ikinci maçına çıktı. Geçen hafta kazanırken tatmin edici bir futbol yoktu. Dün de beklenenden hayli uzaktı Karadeniz ekibi. Özellikle hücumdaki etkisizliği Fenerbahçe sınavı öncesi endişe yarattı. 
Karagümrük ürkek başladı oyuna. Bordo-mavililer ise ligde yeniden umutlanmanın hesaplarını yapıyordu. İlk yarıda üç net fırsat buldu. İkisinde Onuachu, diğerinde Visca kaleyi bulamadı. Evet, bazen temkinli oyun tercih edilebilir ama, hedef kazanmak ise cesur olacak, gerekirse risk alacaksın. Yok rakibe ayak uydurursan, tatsız tuzsuz ve eleştiri alan mücadeleye ortaklık yaparsın.
İkinci

Tam 100 yıl önce bugün (28 Ekim 1923) Mustafa Kemal, Ankara’da bir ülkenin kaderini değiştirecek kararını açıklar; “Efendiler yarın Cumhuriyet’i ilan edeceğiz.”
Ve 29 Ekim 1923’de yüz yıllar süren padişahlık egemenliği, sonsuza kadar yaşacak olan Türkiye Cumhuriyet’inin temsilcisi halka devredilir.
Şimdi emanetin 100. yılını büyük bir coşku ile kutlama zamanı. Bayrağımı günler öncesinden balkonuma asmıştım. Yarın da milyonlarca yurtsever gibi Atatürk’ü bir kez daha minnetle anmak için Anıtkabir’e gideceğim.
Aradan bir asır geçti. Dışarıda ve içeride Mustafa Kemal ile dava arkadaşlarının özgürlük mücadelesi ve devrimlerini hiçe saymaya kalkan, ülkemizin çağdaş uygarlık seviyesine ulaşmasından rahatsızlık duyan, laiklik ve bağımsızlık ilkelerini yok hükmünde görmeye çalışan nicelerinin eli boş kaldı. Cumhuriyet kazanımları ne kadar karalanmaya çalışılsa da nafile!
Evet; hassas bir dönemden geçiyoruz. Bazı dostların Cumhuriyet’in 100. yılını

Nenad Bjelica döneminde coşkudan uzak, oyun planı olmayan, büyük takım hüviyetinden uzak bir Trabzonspor izliyorduk. Kazandığı maçlarda dahi keyif vermeyen sıradan bir oyuncu grubu vardı sahada. En çok da taraftarı kahrediyordu bu görüntü.
İş "zararın neresinden dönersek kârdır" noktasına gelince, Trabzonspor'un "karar vericileri" çareyi Abdullah Avcı'da buldu. Camiaya 38 yıl sonra şampiyonluk sevincini yaşatan deneyimli teknik direktör dünden hazırdı göreve. Kendi söyledi; hiç kopmamış, sürekli takip etmişti eski takımını.
Bordo-mavili ekip Avcı'nın ilk döneminde de benzer sıkıntılar içinde idi. Hoca taraftardan sabır istemiş, sorunların üstesinden gelmek ise epey zaman almıştı. Tıpkı bugün olduğu gibi.
Öncelikle şunu söylemeliyim; kimse Avcı'dan mucize yaratmasını beklemesin. Bu kadar kısa sürede o şapkadan tavşan çıkmaz. Hayli yıpranmış, öz güvenini yitirmeye başlamış, birlikte oynamayı unutmuş bir kadro var Abdullah Avcı'nın elinde. Evet, çok kaliteli isimlere sahip, ancak onları işlevsel hale getirmek ve sistemin

Futbol Federasyonu’nun süper kupa finalini Suudi Arabistan’da oynatma girişiminin Türk futbolunun imajına ne kadar katkı sağlayacağı tartışılır.
Sunulan gerekçeler de öyle hakeza. Efendim Neymar, Ronaldo ve pek çok dünya yıldızı futbol hayatlarına bu ülkede devam ediyormuş. Ederler, yüz milyonlarca euroyu Marslılar verse alayı gezegen değiştirirdi.
Suudi Arabistan; İtalya ve İspanya ile 5’şer yıllık anlaşma yapmış. Yaparlar; adamlar futbol kültürleri, birikimleri ve marka değerlerini pazarlıyor.
Halil Umut Meler gibi dünyaca ünlü üst düzey hakemler bu ülkede önemli maçları yönetiyormuş. Yönetirler; FIFA hakem komitesi başkanı Collina da o parayı duysa, koşa koşa düdük çalmaya gider.
Süper kupa finalini yurt dışında oynatma sevdası yeni değil. Geçmişte de federasyonlar aynı yöntemi denediler. Amaç gurbetteki insanlarımızın futbol özlemini gidermek, Avrupa’daki Türkleri bir araya getirmekti. Düşünce güzel ama sonuçları sıkıntılı olmuştu. Bu maçlarda bile olay çıkardı

Trabzonspor yakın tarihine adını altın harflerle yazdırmış iki önemli portre var. Biri dönemin kulüp başkanı Ahmet Ağaoğlu, diğeri 38 yıl sonra camiaya şampiyonluk yaşatan teknik direktör Abdullah Avcı.
Unutulmayacak bir hikayenin başrol oyuncuları olmak gurur vericiydi elbette. Lakin başarının tadı henüz damaklarında iken veda etmek zorunda kaldılar Trabzonspor’a.
Avcı, ayrılırken basın toplantısında bir meslektaşımızın “Konuşmanızdan açık kapı bıraktığınızı anlıyorum” sorusuna, “Trabzonspor’un her daim başımın üzerinde yeri var” karşılığını vermişti. Çok değil, 8 ay sonra görev teklif edildiğinde hiç düşünmeden “evet” dedi. Zamanlama, koşullar ve karşılıklı beklentiler bu kadar örtüşebilirdi, mükemmel denk geldi!

Krediyi cebine koydu

Abdullah hoca, başarılı teknik adamlığının yanı sıra yerel medya ile kurduğu seviyeli ilişkiler sayesinde “ikinci Trabzon seferinde” sorgulanmadan kabul gördü. Çok az insana tanınacak krediyi peşinen cebine koydu. Avcı akıllı insandır. Kiminle, ne zaman, hangi koşullarda diyalog kuracağını

Lig uzun maraton, henüz beşte birlik bölümü oynanmış. Lakin dün akşamki Adana Demirspor maçının Trabzonspor için değil de, teknik direktörü Nenad Bjelica adına kader müsabakası idi adeta. Olası bir yenilgi bardağı taşıran son damladan çok, zararın neresinden dönülürse kârdır mantığı ile bir değişimin fitilini ateşleyebilirdi.
Geçen yıldan beri söylüyorum, Bjelica ile Trabzonspor’un kimyası bir türlü uyuşmadı. Yapılan bunca transfere karşın istikrarlı bir kadro yok, futbolcular ile teknik direktör arasında düzgün bir iletişim yok, budur diyebileceğimiz bir oyun kurgusu ve planı hiç yok. Bu kadar yoktan pozitif şeyler çıkması mümkün mü? Çok zor.
Dün akşamki Demirspor ile Trabzonspor arasında ciddi farklar vardı. Öncelikle, ev sahibi ekip geçen yıl Vincenzo Montella ile başlattığı değişimi bu sezon da Patrick Kluivert ile geliştirerek sürdürüyor. Yani istikrar var. Ligin hücumu en iyi yapan takımlarından biri. Gerek iki bekinin ofansif anlayışı, gerek Yusuf Sarı’nın kanatlardaki

İkinci dakika henüz dolmuştu. Bakasetas korneri kullandı, Onuachu yine kule gibi yükselip topu ağlara yapıştırdı. Alkışlanacak bir organizasyon böyle sonuçlandı.
Ya köşe vuruşu öncesi yaşananlar? Mehmet Can ile Pendiksporlu Murat Akça’nın çizgi üzerindeki mücadelesinde konuk takım lehine önce faul vardı, ardından aleyhine hatalı bir korner kararı verildi. Kemal Yılmaz gibi deneyimli bir yardımcı hakemin  iki pozisyonu süzememesi büyük şanssızlıktı. Bedelini erken gelen golle sarsılan Pendikspor ödemek zorunda kaldı, doğrusu içime sinmedi.
İkinci golün hikayesi de ilginçti. 27. dakikada Trabzonspor’un kazandığı serbest vuruşta topun başına Bakasetas geçti. Mesafe yakındı, Pendikspor barajının hemen arkasında ise taktik gereği yere uzanan bir savunmacı vardı. Bakasetas sert vurdu, meşin yuvarlak yerdeki o futbolcunun ayağına çarptı ve kalecinin bakışları arasında ağları buldu. Gerçekten tuhaf bir gol oldu. Trabzonspor adına iki duran top, iki gol. Zaten ilk yarıda kayda değer başka pozisyonu yoktu ev sahibi takımın.
Pendikspor ise iki farklı

Stephan Kuntz’u A Milli Takımı’nın başına Mehmet Büyükekşi getirmedi. Dolayısıyla saha sonuçları ne kadar kötü, futbolcularla diyaloğu ne kadar berbat olursa olsun, Alman teknik direktörü savunmak gibi bir sorumluluğu yoktu federasyon başkanının.
Aksine, Ermenistan beraberliği ile riske giren Avrupa Futbol Şampiyonası finalleri için kan değişikliğine ihtiyaç olduğunu düşünmüştü başkan. Ya da öyle olması gerektiğine ikna edilmişti.
Yıllardır Futbol Federasyonu’nu takip ederim, bu kadar fazla “akıl hocasına” sahip TFF Başkanı görmedim. Çok seslilik iyidir ama, ekstrası karmaşa yaratır. Bu tip görevlerde liyakat ve ehliyet, “profesyonel çalışan” tanımlamasından önce gelir. İşi ve prensiplerini RİVA’yı ilk kez görenlerin öğrenmesi ise epey vakit alır.
Neyse; Büyükekşi hızlı hareket etti ve Vincenzo Montella’yı A Milli Takımı’nda görevlendirdi. Şaşırdık mı? Hayır. İtalyan hoca ile ilgili kararın çok önceden verildiğini ve alt yapısının hazır olduğunu biliyoruz. Ermenistan maçı ve