Gençlik yıllarımdı, uğradığım haksızlıklarla her şeyimi kaybetmiştim. Yalnız ve umutsuzdum, gün yeni yeni ışımaya başlamıştı, hava soğuktu. Bir inşaatın önünden geçiyordum. İnşaat işçileri kahvaltı yapıyorlardı, selam verip "Afiyet olsun." dedim. Gülümseyerek beni de davet ettiler. Sofrada taze ekmek ve bir kâğıt üzerinde siyah zeytin vardı. Bir ekmeği bölüp yarısını bana uzattılar, bir de taze çay... Ben de onlar gibi zeytini bölüp azar azar yedim. Hepsinin de aileleri memleketlerindeydi. Bana biri çocuklarının resmini gösterdi. "Onları okutmak için buradayım." dedi. Radyodan bir uzun hava yükseliyordu. Gözlerim doldu. Empati yapmayı da bir ekmeği bölmeyi de dostlarımı yalnız bırakmamayı da onlardan öğrenmiştim. En yalnız anımda bana sofralarını açmışlardı.
O gün hayatımın dersini almıştım.
*Asla şikâyet etme
*Zenginliğin parayla ilgisi yok.
*Az çoktur.
*Bir ekmeği ortasından böl ve paylaş.
